α-λήθειες

υπάρχει ένα ράφι κάπου ανάμεσα στον καθρέφτη και στο ταβάνι
σιγά σιγά όλα αρχίζουν να γυρίζουν μεταβολικά κι ανάποδα εκεί όπου γεννήθηκαν
το ράφι είναι εκεί να μονολογεί τις απώλειές του

η δράση γεννήθηκε για να γεννήσει την αντίδραση

το κόκκινο χρώμα πάντα έλεγε πως τίποτα δεν τελείωσε
η κραυγή τώρα αρχίζει
τοίχοι δεν υπήρξαν ποτέ για να χαθείς μέσα τους
παραμόνο για να κολλήσεις την πλάτη σου μιας και τα ρολόγια έσπασαν και οι στιγμές έγιναν μηδεν

μην ρωτάς το πως και το γιατί εκεί που τελείωνεις αρχίζω και εκεί που αρχίζεις δεν θα βρεθώ ποτέ

η διάλεξη τελείωσε οι απορίες κάηκαν στο τελευταίο άλφα
δάγκωσε τα αγκάθια που μένουν και παρακολούθησε τους τίτλους του τέλους

9161209

γυμνός από ελπίδες και φόβους περπάτησα σε άκρες μονολογώντας σιωπές υγρές

ύστερα μαζί με την τελευταία δύση πέρασα το τζάμι κι έκανα το τελευταίο αντίο στην ταράτσα παρελθόν

δεν θα ρθει ποτέ ξανά

τουλάχιστον δεν έγινα ένα με το χθες
μιας και τα ρόδα του Απρίλη απ' όσο θυμάμαι στις δικές μας γειτονιές έχουν ακόμα αγκάθια να τρυπούν τους επίδοξους εραστές του ονείρου

Επίλογος

Ήταν ένας νέος ωχρός. Καθόταν στο πεζοδρόμιο.
Χειμώνας, κρύωνε.
Τι περιμένεις; του λέω.
Τον άλλον αιώνα, μου λέει.

"Που να πάω"

Όσο για μένα, έμεινα πάντα ένας πλανόδιος πωλητής αλλοτινών πραγμάτων,
αλλά... αλλά ποιος σήμερα ν' αγοράσει ομπρέλες από αρχαίους κατακλυσμούς.

"Χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδήσουν"

Αλλά μια μέρα δεν άντεξα.
Εμένα με γνωρίζετε, τους λέω.
Όχι, μου λένε.
Έτσι πήρα την εκδίκησή μου και δε στερήθηκα ποτέ τους μακρινούς ήχους.

"Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι"

Κι ύστερα στο νοσοκομείο που με πήγαν βιαστικά...
Τι έχετε, μου λένε.
Εγώ; Εγώ τίποτα, τους λέω. Μόνο πέστε μου γιατί μας μεταχειρίστηκαν,
μ' αυτόν τον τρόπο.

Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.
Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους.
Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα,
αλλά εκείνη αρνείται.

"Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε,
να παραμερίσω όλη τη λησμονιά
και στη θέση της ν' ακουμπήσω,
μια μικρή ανεμώνη."

Κύριε, μάρτησα ενώπιόν σου, ονειρεύτηκα πολύ
"μια μικρή ανεμώνη." έτσι ξέχασα να ζήσω.
Μόνο καμιά φορά μ' ένα μυστικό που το 'χα μάθει από παιδί,
ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε.
Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χάρισαν τ' όνειρα στα παιδιά
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ' τους αγγέλους.
Ήτανε πάντοτε αλλού.

Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.

"Sos, Sos, Sos, Sos
Φυσάει απόψε φυσάει,
τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι φυσάει,
κάτω από τις γέφυρες φυσάει,
μες στις κιθάρες φυσάει.

Φυσάει απόψε φυσάει,
μες στις κιθάρες φυσάει.

Δώσ' μου το χέρι σου φυσάει,
δώσ' μου το χέρι σου."

Τάσος Λειβαδίτης

πως το πες;

και τι έγινε;
μια ανάποδη γραμμή ούτε μια ρωγμή δεν φαίνεται
μια αναπνοή

μην ακούς τους ποντικούς που σκαλίζουν το βράδυ τις αναμνήσεις σου
κάψε γραμμές και βλέμματα την ώρα που ξεμακραίνεις κάτω από τα κάγκελα της ερημιάς σου

λόγια...
σιωπες καθώς το τζάμι σπάει
και το φως λιώνει την ψευδαισθησή του

s

βήμα αγχωμένο καρφωμένο πάνω στο τζάμι να κόβει δρόμο μέσα από τοίχους
αλκοολικό βήμα ζαλισμένο από την ώρα που όλα κτυπάνε πάνω σου

τέσσερις και κάτι -τι σημασία έχουν τα λεπτά- κοιτάς τον καθρέφτη εσύ και αυτό το πιάτο δύο μαχαίρια και εσύ
η πόρτα κλείνει και ο δρόμος όσος η γραμμή η ξεβαμένη η λευκή που πήρε η τελευταία ρόδα μαζί της

κρυώνεις -ουτοπία όλα εκτός από αυτά τα δυο μαχαίρια, τα δυο σου χέρια-
αυτό το τελευταίο σκαλί ακόμα μια απορία αφήνει να πατήσεις
γιατι;

μία και φεύγεις
μιά τελευταία για σένα και μόνο
τα κλειδιά στη μίζα τελευταία στροφή ρουά ματ
τα κρίσιμα τετράγωνα ήταν καμένα



μη ρωτάς πως
τα δύο χέρια...

bugs

και ο αέρας έγινε μαύρος
μάνα
και οι ώρες πάνω από τα σίγμαμιδέλτα αγώνας δρόμου αντοχής και πίστης
και έλεος δεν χωρεί στη ψυχή του ήλιου
μάνα

3521 and end

βιβλία βιβλία και χαρτιά χαρτιά να τυλίγουν τα δάκτυλα κόμπους να δένουν
με πλαστικό να πνίγουν το φως που άφησε εκπνοές ύστερες
πρώτη ύλη
ξυράφια να κάψω που με κόβουν όπως οι κόκκινες σταγόνες στο τζάμι

σε μια γωνία υγρή μιας ουτοπίας νερό δίνουν στα χείλη για να πιείς μα τα χείλη κομμένα
και τα λόγια μια άνοιξη με κλειστά τα μάτια και πορφύρα στις σκιές που στάζουν και διαμελίζονται πάνω σε τοίχους ώρες δύσκολες και παγωμένες

θέλω να τρέξω κόντρα κομμάτι να γίνω φωτιάς
να μετρώ τις ώρες σε αιώνες και τα μύρια μου κενό να τυλίγουν συνειδήσεις δρόμους να χαράζουν
το εγώ του εδώ και του τώρα να πεθάνει και τα αποτυπώματα να γίνουν ουρανός
δεν φοβάμαι γιατί τα χέρια μου ζωγράφισαν σε τοίχους λόγια να θυμίζουν απάτες
δεν φοβάμαι γιατί το φώς είναι αποστολική εκπομπή νεκρούς να ανασταίνει την αυγή
και ρόδα να σπέρνει στο διάβα του τώρα και του ποτέ

ακούω τους ήχους της ζωής να ξεφεύγουν σε κραυγές τελευταίες
ακούω το νερό που κυλά στα χέρια μου νερό να γίνει ας είναι κι ουτοπίας



στις πίσω σελίδες θα γράψω την αρχή
το γιατί μια λέξη αθωότητας φτύστε την τώρα,
τώρα που ακόμα έστω ζείτε λαθραία
τώρα γιατί λίγο πριν την εκπνοή η ταράτσα άρχισε να ανθίζει

overloading

πλήκτρα να ψελίζουν να στάζουν
λέξεις συναισθήματα ουρλιαχτά πλαστικά
ακροδάκτηλα να καίνε σε διαδρόμους κάποιου τυπωμένου τοπίου
ματιές ήχοι γεύσεις κενού πλαστικές
κουμπιά περάσματα σε ορθάνοιχτα κενά
ταράτσες καθρεύτες και γλώσσες πλαστικές

{plasticές παραμορφώσεις
ήταν και σκόνη
nwo εσύ εκεί}

σπασμένα γυαλιά

τότε που ήταν τα χέρια σου καυτά
έβαζες όρια σε άκτιστα κενά
γυαλιά σπασμένα σε γωνίες αντοχής
τώρα σκοτάδι σε υπόγεια ποινής

αγγίζεις ακόμα με μάτια καθαρά

κριτές παραδομένους στην προαιώνια πυρά

χώμα κι αίμα στου αύριο τους τοίχους
όσα σου έκαψαν σε μιας σιωπής τους ήχους

τον ήλιο σβήνεις κι απορείς

τα χθες ζωής επαίτες μιας πληγής
πνίγεις την άνοιξη με μία σου ευχή
στον τοίχο κρέμεσαι ακόμα μια κραυγή

+

10

κάνει κρύο
είμαι μούσκεμα μέσα σ' ένα υγρό εργαστήριο, υπόγειο 3
οθόνες οθόνες οθόνες
δείκτες και προσομοιώσεις μιας άλλης πραγματικότητας
moody blues και λίγη κανέλα στο τσάι
τόσο μόνος μέσα στη βροχή, μπροστά στα τροχοφόρα που περνούν και με κάνουν μηδενικό
τόσο μαζί μέσα στην αύρα του χειμώνα που έρχεται και κάθεται νωχελικά στον ώμο μου

''Run into the shadow

listen to the wind blow''

;-)

nwo

"Welcome to the new world order

No home no job no peace no rest"

2

Να σου δώσω θέλω μόνο

από τον λίγο μου τον χρόνο

δυό πνοές

Να σε γυρεύω μες στις στάχτες

μες στου νού τις αυταπάτες

τις σιωπές

Να θέλω τόσο να σε νοιώσω

της ψυχής μου να ενώσω

τις πτυχές

Να μου χαρίζεις λίγο πόνο

απ’ την αύρα σου στου δρόμου

τις γωνιές

Να θέλω πάλι να γυρίσω

πίσω μόνο πίσω

στις θολές

Να θέλω μόνο να κρατήσω

τις βουβές μου τις απόψεις

μες στου νου τις εκκενώσεις

τις θεές

Που με αφήνουν πάλι μόνο ν’ απαντώ

στα σκαλιά του παραδείσου θέλω τώρα να βρεθώ

Εκλάμψεις μες στο σκότος

μαζί μας πάλι κρύο και ζόφος

στις ποινές

Που μας κρατάνε εδώ δεμένους μια ζωή

έχουμε ανάγκη ένα χάδι, ένα φιλί

Για να σηκώσω το κεφάλι

θέλω ένα σου σημάδι

δυό φωνές

Να με ξυπνήσουν απ’ τη λήθη

που το μυαλό μου έχει ξεφύγει

δυό φορές

Να γυρίσω τη σελίδα

να ξεφύγω απ’ τη συνήθεια

τις ντροπές

Που με κρατούν φυλακισμένο

εδώ σιμά να βαριανασαίνω

τις ζωές

Τέλος κάπου εδώ σ’ αφήνω

και με έμπνευση σου δίνω

δυό αφορμές , δύο αιτίες,

δυό φτηνές δικαιολογίες

μια ψυχή κ’ ένα μου δάκρυ

να σου θυμίζει τις στιγμές…

αναδημοσιευμένο

σσσσ

γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
εμείς κραυγάζουμε τη μελωδία της
σιωπής

μπορούμε να τους βγάζουμε τη γλώσσα και να τους φτύνουμε...
έστω σε κάποια φάση REM κάτι είναι κι αυτό...
τουλάχιστον μπορούμε ακόμα να ονειρευόμαστε, να ελπίζουμε...

τουλάχιστον δεν εχουμε πεθάνει ακόμα...

ήλιε

"Τ' αστέρι του βοριά
θα φέρει η ξαστεριά
μα πριν φανεί μέσα από το πέλαγο πανί
θα γίνω κύμα και φωτιά
να σ' αγκαλιάσω ξενιτιά

Κι εσύ χαμένη μου Πατρίδα μακρινή
θα γίνεις χάδι και πληγή
σαν ξημερώσει σ' άλλη γη

Τώρα πετώ για της ζωής το πανηγύρι,
Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή

Φεγγάρια μου παλιά
καινούρια μου πουλιά
διώχτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνό
για να με δείτε να περνώ
σαν αστραπή στον ουρανό."

Νίκος Γκάτσος




{ χάραξε απόψε νωρίς
κρύος ο ήλιος και βαθύς
σε κόλπους νοτισμένων αγκαλιών
πέλαγα ο λόγος των ματιών
να δείξουν το δρόμο για να βγει
φως να γεννήσει, φως να δει


καληνύχτα ήλιε }

3τ

η βαθύτερη ουσία του σκοταδιού πηγάζει από τις υποσχέσεις που μας αφήνει ως προς τις πιθανότητες υπάρξης φωτός ακόμα και στην αντικειμενική απόλυτη απουσία του, μιας και αντικειμενική αλήθεια δεν υπάρχει
η δε δύναμη του είναι η ηδονή της γνώσης που προσφέρεται από τις υποκειμενικές αλήθειες που κρύβονται στις πτυχές του

πίσω από τις λέξεις , μέσα στα αποτυπώματα και στις τομές του χρόνου
κάτω από τις ράγες των τρένων και πίσω από τα κλειστά μου μάτια γράφονται τα σημεία της ύπαρξης μου
το άγγιγμα δεν είναι τίποτε άλλο από την απόδειξη

τελειότητα δεν υπάρχει άλλωστε οι μόνοι τέλειοι είναι οι νεκροί
-είναι τέλεια και απόλυτα νεκροί-


τα ψεγάδια, τα πάθη και τα λάθη είναι τα σημεία όπου η ζωή κάνει την εμφάνισή της

{επιρροές;
κομματια είμαι
μην ρωτάς}

1881

Ήταν ένα από εκείνα τα πρωινά του Μαρτίου που σου κόβεται η ανάσα στη θέα της υγρασίας καθώς στάζει από τις γωνίες των τοίχων.
Τα σύννεφα κρέμονταν τόσο χαμηλά, λες και το χώμα τα 'χε γεννήσει.
Ο Τάμεσης έφερνε ήχους θροίσματος φύλλων στο πέρας των δικτών και μόλις είχε περάσει το πρώτο λεπτό.
Μερικά άσπρα ανθάκια είχαν καταφέρει μετά από αγώνες να βγάλουν το κεφάλι τους από το παγωμένο χώμα, που μόλις είχε αρχίσει να ζωντανεύει στα χάδια των πρώτων ακτίνων ηλίου.
11 άνθρωποι γύρω από έναν τάφο στο νεκροταφείο των απόρων.
Λίγα λουλούδια να κοίτονται πλάι στην ταφόπλακα, το όνομα εκείνης Τζένι φον Βεστφάλεν.


1883

το όνομά του πέρασε στην αιωνιότητα...

{Hate is a drunk in seedy pub}

22ο

τι ευτυχία είναι αυτή;
κι ας αρνιόταν το θερμόμετρο το χιονόνερο ήταν καυτό
και οι ορχιδέες και οι μαργαρίτες και τα τραντάφυλλα και κείνα τα άλλα που απλά στα έδειξα και μου είπες ότι είναι τα αγαπημένα σου
είχαν αυτή τη μυρωδιά του ταξιδιού
αχ τι ταξίδι τα πορτοκαλί φώτα;
και οι πλάκες τι όμορφα που κυλάνε στα πόδια μου όταν είναι τόσο υγρές;
και το τζάμι σήμερα είχε πάλι ζωγραφίσει σταγόνες να μου λένε σ' αγαπώ!

what the fuck?

τι γίνεται όταν τα θέλω υπερβαίνουν την πραγματικότητα;
ουτοπία;

και τι γίνεται όταν η πραγματικότητα δεν μας χωρά;

5 και σήμερα

έλα να χορέψουμε
τα βήματα θα στα δείξω εγω
όσα κάνω εγώ μέσα τόσα και περισσότερα εσύ έξω
και όταν εσύ θα μπαίνεις εγώ εκεί να σε χειροκροτώ μέχρι δακρύων

όταν εσύ θα πέφτεις στη σκηνή
και κάθε που παρασύρεσαι σε βήματα όλο και πιο βαθειά
ένα χέρι θα σε κρατάει
τα βήματα μη τα πάρεις ως αλήθεια
αυτός ο χορός είναι ένα όνειρο

δεν έχει τέλος κι αν έχει πάντα αρχή θα είναι
κάθε βήμα σε αυτόν τον χορό δεν θα γίνεται ποτέ για δεύτερη φορά
μη ξεχνάς η άφεση είναι η σκέψη που κάνει το αίμα να κυλά στις φλέβες



οι ώμοι πάντα δίπλα ο ένας στον άλλον ποτέ πίσω ή μπροστά
αλλιώς χορός δεν είναι

αυτός ο χορός είναι αναρχικός
είναι θεός και ποίηση
ανευ αρχής και άνευ τέλους

towers με "flames"

μια κραυγή που μου τρυπάει τα τύμπανα, πετάγομαι έξω από το δωμάτιο ίσα που έχω ρίξει κάτι πάνω μου τα παπούτσια μου στο χέρι
fuck το κέρατό μου
ο Όσκαρ πάει αργά αργά
cool Dimitris the tower in on fire don't worry...
Σωστά τι άλλο να σου τύχει και σένα σήμερα...

Α όχι,
όχι δεν μου χαλάει κανείς την ευτυχία μου!!! Το χάδη είναι χάδη και να πριν λίγο το είδα να περνάει μέσα από τις σταγόνες του παράθυρου...
αχ τι ωραία έχουμε και φωτιά να ζεσταθούμε!
Μπύρες θα φέρει κανείς;
μία ώρα τα μάτια καρφωμένα να περιμένουν τη φωτιά..
τίποτα ποτε δεν ήρθε και ούτε θα 'ρθει...

{κανόνας χ
τα τσιγάρα μακριά από τον μεγάλο αδελφό
όχι δεν το πειράζω το σύστημα μεγάλε
να πάς έξω που έχει και ατμόσφαιρα να γουστάρεις...}

(t)ύψεις

είναι κρεμασμένες σιωπές σε καθρέφτες
κεραίες που τρυπάνε ουρανούς και κάνουν ήλιους πληγές ματωμένες
είναι οι σκιές που καλύπτουν το κενό όλο και πιο βαθειά καθώς τις τυλίγει το φως

έρχονται και κάθονται σαν μαύρες πεταλούδες στον ώμο σου
πλέκουν φιλιά του Ιούδα
και σου ψιθυρίζουν φόβους και ανάγκες ανεκπλήρωτες

είναι οι σιγανοί στριφνοί τριγμοί της πόρτας που οδηγούσε σε αυτά που σ' έκαναν να μετανιώνεις
όχι
όχι, τόσο για κείνα που άφησαν τους δείκτες του χρόνου να περάσουν από πάνω τους μα πιο πολύ για όσα δεν υπήρξαν ποτέ
είναι η αγχωμένη κραυγή σου που πνίγεται μέσα στο υγρό σου μέτωπο τα βράδια των κατακλυσμών
ηλεκτρισμένα καλώδια που περνάν το μεταίχμιο του τώρα και στέκονται μπροστά από κάθε επόμενη στιγμή
είναι τα μη και τα πρέπει που σ' ακολουθούν ακόμα και αν ήταν μόνο ένα αστείο

μπάσες συγχορδίες μι και λα μινόρε
παρέα στις φλέβες σου που πάλλονται βασανιστικά

{Νίκο εξαιρετικά αφιερωμένο...}

7.41 άλφα

"Ένα παιδί προχωράει στο δρόμο, στους ώμους του, γεμάτη μικρά ανεκπλήρωτα, βαραίνει η σχολική του τσάντα.
Κάθομαι πίσω απ' το τζάμι και κοιτάω τη βροχή να παρασέρνει τους έρωτες του καλοκαιριού"

Τάσος Λειβαδίτης

τα φώτα κλειστά στην κουζίνα
και η Σιβόν θα πλέκει πάλι τα φιλιά της μεταξύ της σελίδας τριακόσιαπενηνταδυο και του παραθύρου που βλέπει την πόλη
τα φώτα κλειστά και οι άνθρωποι φαίνονται σταγόνες στα γυαλιά μου
η Όμπι μάλλον θα διάβασε τον τελευταίο στίχο από το κοράνι και η πένα της μόλις τελείωσε
τα φώτα κλειστά και μια ανάγκη σέρνεται
χθες τα φύλλα στο δάσος ήταν η άνοιξη και ο ήλιος καυτός κάποιο ταξίδι είχε πάει
τα σκαλιά έφευγαν τόσο εύκολα και το βάρος στην πλάτη δέκα ωρών ιδρώτας
τελευταίο τσιγάρο, δυο χάντρες ακούστηκαν στη σκέψη σου ένα χάδη,
μην ξεχάσεις
αύριο τα ρέστα σου για σένα και μόνο

... 11

τα βλέπεις, ξεσκισμένα πανιά βετεράνοι με κομμένα πόδια, με προζάκ και αλκοόλ, προεκτάσεις ονείρων
δυστυχισμένες μάσκες
σε χορούς και κηδείες να σπερνουν το ΕΓΩ τους εδώ κι εκεί
χαμόγελα που κρεμάνε
γλώσσες γλύφουν δεξιά κι αριστερά νερό ψάχνουν να βρουν
λίγο κενό στο κενό τους να βάλλουν
μάταια μετάλλια αριστείας
και ύφος μπλαζέ αλητείας
το σκηνικό αποσυντίθενται και χάνεται
πίσω από λόγια κι ανάγκες



αφού γουστάρετε παρακμή τα barcodes τι τα θέλετε; ε;

{τέρμα
η Σιβόν μου κτυπάει την πόρτα!}

(K)nife

κι όμως δυο ακτίνες δυο ψηφία σε ένα χαρτί και μερικά καλοδουλεμένα μπασα γέννησαν μια υπέροχη μέρα


πάνω σε δυο ρόδες! κόντρα κι ανάποδα...

{τι όμορφος αριθμός που ήταν σήμερα το 12 στο ρολόι μου;}

ΕΞΑΡ(δ)Α

Αν είχες μια σφαίρα μόνο στη θαλάμη
αν είχες μία μόνο κίνηση
να αδράξεις αυτό που πάντα σου τρύπαγε το μυαλό σου και σου ψυθήριζε αιχμηρά "Ευτυχία"
μια μόνο στιγμή
θα το άρπαζες ή θα γλύστραγες στο διάκενο που πάντα σου λένε να προσέχεις όταν μπαίνεις σε βαγόνια τρένων, ειδικά εκείνων που περνάνε μόνο μια φορά ?

{θες να σου πω τι γεύση έχει το κενό στην άκρη της γλώσσας μου;}

δικά μας παιδιά

από τη Νοταρά ως τη Burley η απόσταση δυο μάτια
από την Αγίου Όρους ως την Αλαμάνας τα όνειρά μας
εκεί σε τοίχους ένα βράδυ δάκρυα μας
σε πέτρες νύχτες να χτυπάνε σκαλοπάτια

από τη Θηβών ως την Πέτρου Ράλλη
να ακούμε δυο κραυγές
μου λέγες μείνε αν θες
κόκκινο ρε στο μαύρο τους το χάλι

απ' το Παυσίλυπο ως το Δομοκό
να σκίζουμε αφίσες με μάτια καρφωμένα
στα δυο σου χείλη λόγια δαγκωμένα
μ' εκάνες ένα βράδυ τσακωτό

κομπλέ θα ήσουν αυτά να μην είχες
τα ευκόλως εννοούμενα να δένεις
σε δέμα Άλφα Έψιλον μου στέλνεις
να μην αφήσω πίσω τα παιδιά μου είπες

{και Αλσούπολη μεριά
και Νέα Ιωνία μεριά
και Burley μεριά
έχει δικά μας παιδιά!}

αλφα (στερητικό)

"-είσαι θυμωμένη μαζί τους;

-δεν αξίζει να θυμώνεις με τους ανθρώπους...

-σου λείπουν;

-όχι, είμαι ελεύθερη"

mirrors

έκανε το λάθος να πιστέψει πως μπορεί να συνάπτει διασταυρώσεις μέσα από μονωμένα συστήματα
έκανε το λάθος να πιστέψει
έκανε το λάθος να θέσει ελπίδες ως όρια
έκανε το λάθος να κόψει λέξεις
έγινε η πνιγμένη κραυγή του καθώς τα φλάς είχαν στραφεί επάνω του
και κείνος ο ματαιόδοξος φοβήθηκε...

{λοιπόν...τι ρε;}

QC

πες μου έσπασε ο δείκτης;
είσαι ακόμα μπροστά στο υπερκαινοφανές σου και κοιτάς;
πίνεις ματιές και αηδειάζεις με την ειλικρίνεια των ακροδάχτυλών σου;

κάπου μέσα τους είσαι
κάπου ανάμεσα σε κείνες και στα ανάδελφα δάκρυά τους
αρνήσεις κραυγάζεις
δεν είσαι εσύ, δεν είσαι εκεί
σκίζεσαι, γωνίες σε καταπίνουν κάθε που μπαίνεις στη θέση των θηρίων και των θεών
μόνο εσύ το ξέρεις το οξυγόνο είναι εκεί κάτω από το ανοιχτό σου παράθυρο
είναι εκεί που οι ματιές συναντούν την επόμενη μέρα





τα μαντήλια κάηκαν οικτρά
τα χέρια έφυγαν από τους ώμους

προλαβαίνεις τα τζάμια αρχίζουν και σπάνε σε μία σκέψη

{κρίμα
τελείωσαν όλα}

1/4

από το μισό μου το μισό που μου χει μείνει
σε δύσκολες ώρες όταν η σκέψη είναι σε σελίδες σκισμένες
και τα δάχτυλα μου ,ναι, ακόμα αγκίζουν
όχι
όχι,
ακόμα έχω τις αισθήσεις μου
λίγο νερό να δώσετε στους καθρέφτες μου που διψάνε

{το φως να σε βρίσκει πάντα!
κι ας καρφώνονται τα μάτια μου
το βράδυ στον πίνακα
και γίνεσαι μηδενικό}

16-

πριν 16 χρόνια σαν σήμερα... έφυγε νωρίς το φως

στην 4η

"Όλες οι θεωρίες
σαν κλισέ
ριξιά στην κόλαση,
όλα αυτά τα μικρά πρόσωπα
που κοιτάζουν ψηλά
όμορφα και με πίστη-
Θέλω να κλάψω
μα η θλίψη
είναι ανόητη.
Θέλω να πιστέψω
μα ένα νεκροταφείο
είναι η πίστη.
Περιοριστήκαμε
στο μαχαίρι του χασάπη
και στον κότσυφα.
Καλή τύχη
ευχηθείτε μας."

Τσάρλς Μπουκόβσκι

Burley

Βρέχει στον δρόμο των κοιτώνων του ονείρου
κι οι ταράτσες πλημμύρησαν με ζευγάρια βλέμματα
εκεί στα τζάμια να στέλνουν σε ακτίνες απείρου
πυρήνες φωτιάς κάθε ψυχής να κάψουν τα πλέγματα

Απόψε σε κάθε σταγόνα στον τοίχο ένα άλφα κι ένα χι
τραμπάλα θα κάνει πάνω σε ελπίδες για λίγο οξυγόνο
κάθε σιωπή και μια κραυγή κατάφασης στο θέλω ζωή
πριν λήξει η γραμμή θανάτου να προλάβουν τον χρόνο

Τώρα που στάζει η γή και τα πέλματα βυθίζονται
ο ουρανός χύνεται πάνω σε χαρτιά σαν μελάνι
μπλε για σένα ψυχή μου που όλα σου κρύβονται
σε χαιρετούν φεύγουν και αφήνονται σαν πλάνη

{πτήσεις από εδώ κι από κει...

αφιερωμένο στους μπλε τοίχους σου
στη συγκίνηση των νοημάτων σου
για την κάθε φορά που
ήρθε, είναι εδώ και θα ρθει!}