(t)ύψεις

είναι κρεμασμένες σιωπές σε καθρέφτες
κεραίες που τρυπάνε ουρανούς και κάνουν ήλιους πληγές ματωμένες
είναι οι σκιές που καλύπτουν το κενό όλο και πιο βαθειά καθώς τις τυλίγει το φως

έρχονται και κάθονται σαν μαύρες πεταλούδες στον ώμο σου
πλέκουν φιλιά του Ιούδα
και σου ψιθυρίζουν φόβους και ανάγκες ανεκπλήρωτες

είναι οι σιγανοί στριφνοί τριγμοί της πόρτας που οδηγούσε σε αυτά που σ' έκαναν να μετανιώνεις
όχι
όχι, τόσο για κείνα που άφησαν τους δείκτες του χρόνου να περάσουν από πάνω τους μα πιο πολύ για όσα δεν υπήρξαν ποτέ
είναι η αγχωμένη κραυγή σου που πνίγεται μέσα στο υγρό σου μέτωπο τα βράδια των κατακλυσμών
ηλεκτρισμένα καλώδια που περνάν το μεταίχμιο του τώρα και στέκονται μπροστά από κάθε επόμενη στιγμή
είναι τα μη και τα πρέπει που σ' ακολουθούν ακόμα και αν ήταν μόνο ένα αστείο

μπάσες συγχορδίες μι και λα μινόρε
παρέα στις φλέβες σου που πάλλονται βασανιστικά

{Νίκο εξαιρετικά αφιερωμένο...}