Burley

Βρέχει στον δρόμο των κοιτώνων του ονείρου
κι οι ταράτσες πλημμύρησαν με ζευγάρια βλέμματα
εκεί στα τζάμια να στέλνουν σε ακτίνες απείρου
πυρήνες φωτιάς κάθε ψυχής να κάψουν τα πλέγματα

Απόψε σε κάθε σταγόνα στον τοίχο ένα άλφα κι ένα χι
τραμπάλα θα κάνει πάνω σε ελπίδες για λίγο οξυγόνο
κάθε σιωπή και μια κραυγή κατάφασης στο θέλω ζωή
πριν λήξει η γραμμή θανάτου να προλάβουν τον χρόνο

Τώρα που στάζει η γή και τα πέλματα βυθίζονται
ο ουρανός χύνεται πάνω σε χαρτιά σαν μελάνι
μπλε για σένα ψυχή μου που όλα σου κρύβονται
σε χαιρετούν φεύγουν και αφήνονται σαν πλάνη

{πτήσεις από εδώ κι από κει...

αφιερωμένο στους μπλε τοίχους σου
στη συγκίνηση των νοημάτων σου
για την κάθε φορά που
ήρθε, είναι εδώ και θα ρθει!}