Burley

Βρέχει στον δρόμο των κοιτώνων του ονείρου
κι οι ταράτσες πλημμύρησαν με ζευγάρια βλέμματα
εκεί στα τζάμια να στέλνουν σε ακτίνες απείρου
πυρήνες φωτιάς κάθε ψυχής να κάψουν τα πλέγματα

Απόψε σε κάθε σταγόνα στον τοίχο ένα άλφα κι ένα χι
τραμπάλα θα κάνει πάνω σε ελπίδες για λίγο οξυγόνο
κάθε σιωπή και μια κραυγή κατάφασης στο θέλω ζωή
πριν λήξει η γραμμή θανάτου να προλάβουν τον χρόνο

Τώρα που στάζει η γή και τα πέλματα βυθίζονται
ο ουρανός χύνεται πάνω σε χαρτιά σαν μελάνι
μπλε για σένα ψυχή μου που όλα σου κρύβονται
σε χαιρετούν φεύγουν και αφήνονται σαν πλάνη

{πτήσεις από εδώ κι από κει...

αφιερωμένο στους μπλε τοίχους σου
στη συγκίνηση των νοημάτων σου
για την κάθε φορά που
ήρθε, είναι εδώ και θα ρθει!}

τσιχλόφουσκες στο τζάμι

είθε να αλλά δεν

και το παράθυρο ακόμα ανοιγοκλείνει...

τα ερωτηματικά φαιδρά
ανύπαρκτα μπροστά στον καθρέφτη

μην ακούς μην κοιτάς μην μιλάς
σε ακούνε σε κοιτάνε κι ας μη σου μιλάνε




η ψυχή μου έχει copyright?
πως μπορεί κάποιος να βάλει πίσω από κάγκελα σαν αυτά του barcode την ψυχή του?

grey cloudy

το φως είναι αναμένο μέρες τώρα
οι κουρτινές ανοιγοκλείνουν μόνες
και το παράθυρο δε λέει να κλείσει
σκιές δεν καλύπτουν τους τοίχους
και η ησυχία ακούγεται πιο βάναυση από ποτέ

{πες μου
πως
που
ποτε
γιατι

θέλω φραπέ! να το σημειώσεις στα στερητικά ως νούμερο 1}

το τρένο

ένα τρένο
δυο γραμμές δυο χέρια δυο κόσμοι μπλεγμένοι δύο γράμματα
ένα Γάμα κι ένα Χι

ξέρετε ποτέ δεν κοίταγα μόνο τις λέξεις και τα νοήματά τους στη ζωή...
και ο φάκελος και το πουκάμισο το καρό και η ρετρό φωτογραφία η ασπρόμαυρη μου ψυθηρίζουν τους κωδικούς για τα σκαλοπάτια...

ξέρετε ποίηση είναι η ίδια η ζωή και το πως τα φέρνει...

"μια φωλιά στον ουρανό"
να βγαίνουν αυτές οι λέξεις από το στόμα σου λόγια που άκουσες κάποια στιγμή πάνω στη χαρά μου και είπες και θα ξαναπείς

το έχω ακούσει πολλές φορές αλλά τώρα είναι διαφορετικά τώρα μπροστά μου απλώνεται ο ουρανός

και εσεις μου δώσατε τα πρώτα μου σκαλοπάτια... δεν ξέρω που οδηγεί η σκάλα εγώ βλέπω μπροστά και εκεί στην άκρη φτάνει η ματιά μου η ακραιφνής, εκεί στην δικιά μου άκρη



το νοιώθω και αν και το φορτίο βαρύ... να ξέρετε
τα πάντα
να μην πέσει το σταμνί και το στερνό σκαλί να μη γεφτεί καμιά σταγόνα... όχι για τις ελπίδες ούτε και για την πίστη

ζωή

από φως σε φως

από την ταράτσα με αγάπη...

μερικές σταγόνες έκαψαν το πρόσωπο για λίγο στο πέρασμά τους
στρίβωντας στον δρόμο με τα λιοντάρια ο άνεμος έκοψε και το πράσινο φανάρι άναψε
δεν ξέρω γιατί,
αλλά μάλλον το ανάποδα του δρόμου θα είναι το σημείο κατατεθέν του βαδίσματός μου σε αυτή την ταράτσα...
ένας κήπος με λουλούδια και οι πλέον γνωστές άγνωστες προφορές να καλύπτουν τους γρήγορους κτύπους της καρδιάς μου καθώς το ρολόι μου έδειχνε 9 το πρωί

αύριο θα είναι μια άλλη μέρα
καλύτερη, χειρότερη... αξίζει να τη ζήσεις πάντως...
και κάθε γιατί τότε να ρίχνει νερό στο μύλο του τίποτα, ενός τίποτα που μόνο το τέλος μπορεί να φέρει
μου το χε πει πολλές φορές...



καληνύχτα από τον 7ο όροφο μιας αρχής

la vie est belle

κλείνει τα μάτια και αρχίζει χορό
κόβει γωνίες
σε κάθε άφεση οξυγόνου λιώνει γκρίζα βλέμματα μισά
ανοίγει παράθυρα με κάθε σπάσιμο του λαιμού στον άνεμο
σπάει καθρέφτες
χαράσει πορεία δρόμων ενέχυρων στα στοιχεία της φύσης του
συμβόλαια ζωής ως το θάνατο

κραυγές να του γδέρνουν τα τύμπανα "La vie est belle"

τα βουνά είναι στα πόδια του
οι κορυφές θάλασσες να τις πιεί

πτώση?
μια ανάποδη άνοδος είναι
και η άνοδος ανάποδη πτώση

{... Σίγμα για σένα δώρο
λόγω της ημέρααααςςςς...}

αποστάσεις

ξέρεις πόσο απέχει η σκέψη από την πράξη;
όσο απέχει το πριν από το μετά
μια στιγμή
ένα βήμα εμπρός ή πίσω (όπως ορίσει η ειμαρμένη του καθενός)


το κενό από το έδαφος μια σπιθαμή σκέψη
και η σκέψη πόσο απέχει από τη συνιστώσα των εκλαμβάνουσων στιγμών;

ξέρεις πριν ακουμπήσεις τη γωνία
μόνο μια κραυγή σε σχηματισμό ενός άλφα και ενός χι
αλλά η γωνία έχει υπόσταση καθοριστική
και μετά κενό και σιωπή
ένα γιατί μια αφορμή και μια γωνία
οπτική ακόμα και καμπύλη
ίσως μια πύλη
ίσως μια αρχή
ίσως ένα τέλος
ίσως τίποτα
ναι τιποτα
κάτω από αυτό που μας γέννησε τίποτα

ξανά και ξανά

όχι, όχι καμία ματαιότητα, άλλωστε η ματαιότητα είναι γέννους μελλοντικού και αυθύπαρκτου με τον αστερίσκο όμως της ματαιότητας να κρεμάει την ίδια τη σκέψη περί μάταιου

{αν ακούσεις ποτέ βήματα

μην ανησυχήσεις

κάποια γωνία θα σκάλωσε σε ένα αχ}

τώρα που φεύγω

τώρα που φεύγω σε ματωμένα μαντύλια δακρύων και συμφορών λόγια οργής δεν θέλω
μόνο χαρά
κι αλίμονο σε χέρια τρυπημένα προσευχές θα καίω

πλέξε γροθιές στα κόκκινα τα όρια να σκίζουν
ντύσε ματιές στα πράσινα το μαύρο να ερίζουν

έλα κοντά και φύσηξε
ετσι, σκόνη να φύγει
ρίξε πέτρα κι όρμηξε
το χθές σου μόλις λήγει

{... στρατώνες ανάποδα
και λέξεις σπασμένες}

?

πως μπορείς να περπατάς δίπλα σε πτώματα;
πως μπορείς να ανάβεις τσιγάρο και να κοιτάς το απέναντι πεζοδρόμιο ενώ απ' τα πόδια σου κρέμεται ένα χέρι;
πως προσπερνάς τις στιγμές όταν στάζουν αίμα;
πως πατάς πάνω στις ζωές άλλων σαν να ήταν χώμα;

πως περπατάνε οι άνθρωποι σε αβύσσους;
πως κλειδώνουν τα μάτια;
και πως βάζουν κλειδαριές στα πνευμόνια τους;

{η τσίχλα στο τακούνι σου είναι η κραυγή μιας ψυχής

κι εσύ απλά την γδέρνεις στην άσφαλτο}

13 2 09

Τέλος

σαν το βέλος

που δείχνει την πορεία της ζωής

από τη γέννηση ως το θάνατο, όλη η ζωή περνά στον χρόνο της στιγμής.

Τέλος όλα σώπασαν

όλα ημέρεψαν και ησύχασαν

όλα γίναν μάταια του «γιατί» ερωτήματα

δάκρυα τώρα καυτά της μάνας πάνω στα μαρμάρινα μνήματα.

Τέλος για μια ζωή και ένα πόνο

μόνο τη λύπηση αυτό δεν θέλω μόνο

έξω τρέξτε, χαρείτε τη ζωή που είναι μικρή τώρα

τώρα που ακόμα το γαλάζιο τ’ ουρανού σας δίνει φόρα.

Τέλος, τίτλοι τέλους θα πέσουν για μια φορά

η παράσταση τέλειωσε ο παλιάτσος με τα χίλια πρόσωπα πλέον δεν χωρά

πήρε τα πρόσωπά του και εχάθει, πλέον είναι ιδέα

πήρε τις σκέψεις του , τους φόβους και τα πάθη του και ‘γινε ορχιδέα.

Τέλος τώρα λύπη γι’ αυτούς που μένουν

χαρά γι’ αυτούς που φεύγουν

έτσι είναι η ζωή διχασμένη και παράξενα θελκτική

σε κρατά μαζί της μέχρι το θάνατο και τότε γίνεται ταινία, λένε μαγική.

Τέλος εδώ σταμάτησε της πνοής η ροή

μέχρι εδώ ήταν από εδώ και πέρα μόνο οι φωτογραφίες που μένουν εκεί

εκεί για πάντα να θυμίζουν τις στιγμές που δεν θα ξαναζήσω

μια ανάγκη να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω.

Τέλος δεν ξέρω πως θα ‘ρθει δεν με νοιάζει

ξέρω όμως ότι υπάρχει και όμως δεν με τρομάζει.

Τίποτα εκεί πάμε επιστρέφοντας σε αυτό που μας γέννησε

στο τίποτα, αυτό έφερε τη ζωή που μας πήρε και μας μέθυσε.

Τέλος, τίτλοι τέλους

όταν η ζωή δεν αντιστέκεται στη ροπή του βέλους

όταν η φορά και η διεύθυνση είναι προκαθορισμένη

μόνο η αγάπη μένει πίσω στη ζωή να δίνει δύναμη σε μια καρδιά να ανασαίνει.

το μελάνι

ξέχασε να βγεί πάλι
και κρύφτηκε πίσω από τις κουρτίνες
τα μάτια δεν άνοιξε και ούτε θα ανοίξει

μέσα σε ένα ψέμα να γλύφει τις πληγές της
να κάνει προσευχές μήπως και γυρήσουν πίσω τα αποκόμματα από την ύπαρξή της
σέρνεται για να θυμίζει το χτές
την σέρνουν για να λένε πως τους ανοίκει
την καίνε και τις στάχτες σε κάποιο πάγκο παζαριού θα βρείς

οι αιτίες να γίνονται μελάνι που το καταπίνουν οι αφελείς
το πριν και το μετά τοίχος που ορίζει το μελάνι
και οι αφελείς καπηλευτές μιας ακόμα ματαιότητας
σε ένα σύστημα όπου οι τσέπες ειναι η μία ραμμένη πάνω στην άλλη με κλωστή που στάζει
αίμα και υποσχέσεις

wake me up when...

Μια εικόνα διαγράφει υποσχέσεις σε κάθε κτύπο
της άνοιξης ψιθυρίζουν σημάδια ορίζοντα προσευχών
το φθινόπωρο καμέλιες ανθίζει ιβίσκους βάφει με ασήμι
φτερά χελιδονιών ζεσταίνουν ανέμους χειμώνα γκρίζου

Το τέλος να σπάει πάνω σε καθρέφτες που θολώνουν
αναπνοές να κτίζουν κάθε κλικ γραναζιών εφήμερων
να συνεχίζει η ροή πάνω σε δροσοσταλίδες να κυλά
αφήνοντας πίσω φόβους και αλλαγές μετέωρες

Σταγόνες βάφουν κίτρινο το βλέμμα του Σεπτέμβρη
άφεση σε όσα φέρνει ο καιρός αφιερώσεων σε εκπνοές
στην επόμενη στιγμή υπόσχεσης ταξίδια άνευ τέλους

Αλλαγές καλπάζουν σέρνοντας μάτια στο εμπρός
ονείρων και δίκοπων τόπων λεπίδες να περνούν
φωτιές σε όσα καίνε μέλλοντες παρελθοντικούς

{χθες το βράδυ
ξαφνικά...
τι ειρωνεία και μόλις είχα ανάψει
τα φώτα θυέλης}

feedback

σε δύσκολες ώρες που το βλέμμα σκάλωνε στις αντανακλάσεις του καθρέφτη
γινόσουν η πιο βαριά μου αναπνοή,
λιωμένες ματιές στην άκρη του εγώ μου
κι αυτό εδώ, πάντα στο φεύγα και στο μείνε
μεταίχμιο που προδίδει κάθε προηγούμενη στιγμή
αλυσιδές να σπάνε και χέρια να μπλέκονται σε κρίκους κάποιας τελευταίας εξοδου




πότε εκεί και πότε εδώ
ένα συνεχές που καίει όμορφα τα καλώδια