τότε που ήταν τα χέρια σου καυτά
έβαζες όρια σε άκτιστα κενά
γυαλιά σπασμένα σε γωνίες αντοχής
τώρα σκοτάδι σε υπόγεια ποινής
αγγίζεις ακόμα με μάτια καθαρά
κριτές παραδομένους στην προαιώνια πυρά
χώμα κι αίμα στου αύριο τους τοίχους
όσα σου έκαψαν σε μιας σιωπής τους ήχους
τον ήλιο σβήνεις κι απορείς
τα χθες ζωής επαίτες μιας πληγής
πνίγεις την άνοιξη με μία σου ευχή
στον τοίχο κρέμεσαι ακόμα μια κραυγή
4 +1 κραυγές:
Μην αφήσεις να σε αναλώσει το σύστημα. Να παραμείνεις μαχητής και κριτής των κριτών. Βέβαια από τους κριτές μαθαίνουμε, αλλά οκ· κάποιοι είναι παλαιών αρχών! Μερικές φορές κάνεις συμβιβασμούς για να προχωρήσεις, αλλά όσο το πνεύμα είναι ελεύθερο και μακριά από προκαταλήψεις και δόγματα η ανατροπή θα γίνει όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή.
Πολύ όμορφο το ποίημα Δημήτρη
μου αρέσει Νίκο πολύ η οπτική σου γωνία (θα προτιμούσα τον όρο καμπύλη αλλά τέλος πάντων...) ειλικρινά ότνα το έγραφα δεν είχα στο μυαλό μου αυτό...
αλλά για μια ακόμα φορά τι σημασία έχει τι θέλω να πω εγώ... το θέμα είναι τι θέλει να δει ο αναγνώστης...
καλό βράδυ...
η θέση μου πολλές φορές είναι άχαρη σε αυτό και δεν ξέρω αν πρέπει να μιλάω περισσότερο πέραν των στίχων μου...
Ένα requiem για την άρνηση, που εμπεριέχει πρωτίστως την αυταπάρνηση.
Κορμιά γυαλιά,
σπασμένα και δεμένα με κόμπους στεγνωμένης απαντοχής!
στέγνωσε...
αυτή είναι η αλήθεια...
και άρνηση... κυρίως...
kioy...(περίεργο όνομα -άσχετο-)
είσαι απόλυτα εύστοχος!!!
καλό βράδυ να έχεις!
Δημοσίευση σχολίου