οι αγκαλιές δεν ορίζονται, 
βιώνονται μακριά από την κοινωνία των αριθμών

δεν θα επανεφεύρουμε την ανθρωπιά
θα την βρούμε ξανά εκεί που τη χάσαμε
κάτω από άροτρα "αναγκών" που φορέσαμε εσχάτως  
ή μέσα σε πατητήρια συνειδήσεων 
παρέα με άλλα κατακάθια 

περίμενε λίγο

κυνηγητό μες στους δρόμους
γραμμένοι στίχοι στις σόλες 
μαντραπήδα και μπάλα
ως αργά γηπεδάκι 
τα φώτα έχουν σβήσει
κυλάει ο ιδρώτας
ακόμα δύο σουτάκια

νύχτα 
σε προαύλιο σχολείου
περιπτερόμπυρα
Αύγουστος, 
αύριο πάλι τα ίδια

BMX Καλογρέζα - Γαλάτσι
τα μπράτσα λάμπουν στον ήλιο
MTN στην τσάντα 
στο Ηράκλειο ένα βράδυ

15 χρόνια μετά 
είσαι ακόμα εκεί
περπατάω αργά
κοιτάζω τον τοίχο
αύριο πάλι δουλειά
τώρα ώρα για ύπνο

αύριο έχω να βάλω βενζίνη
να πληρώσω τη δόση
ίσως φάω στο σπίτι
μία μπύρα το Σάββατο
ό,τι έχει απομείνει
δεν μπορώ ν' ανασάνω
περίμενε λίγο

χωρίς πυξίδα

Πεθαίνουμε στις πλατείες κάτω από σημαίακια Ανατολής και Δύσης
Πεθαίνουμε σ' αυτό το χώμα που δεν αγαπήσαμε ακόμα
Με προθυμία στα λόγια μα στις πράξεις μόνο κοπετοί

Πεθαίνουμε αδερφέ γιατί αδερφό μου δεν σ' ένιωσα ποτέ
Πεθαίνουμε περιμένοντας Μεσσίες
Ανάμεσα στ' άροτρα των αναγκών και στα πατητήρια των συνειδήσεων
Μέσα από μια γλώσσα που μισούμε
Χαμένοι 
Και κάτι που αγαπήσαμε να ρίξουν μες στα σάβανα δεν θα χουν πια να βρουν

Έρμοι πάντα έρημοι θα βρίσκουμε το δρόμο αδερφέ
Σκάψε το χώμα που πατάς και θα βρείς τα υλικά 
Αυτό το χώμα το πότισε και το ποτίζει ήλιος και αίμα
Σκάψε το χώμα θεμέλια να χτίσουμε ξανά.

Το αμορτισέρ

Τραγουδάκια σε πλατείες και σε δρόμους

"Επανάσταση" απ' τον καναπέ σε συναυλίες

Πόσοι είναι ζωντανοί για άλλους τόπους

Πόσοι αντέχουν στου αγνώστου τις φοβίες

Τα "αμορτισέρ" και πάλι στις επάλξεις
Μια ζωή στο πόσα παίρνεις πόσα δίνεις
Πόσα ακόμα πρέπει μέσα σου να κάψεις
αν θες ελεύθερος άνθρωπος να γίνεις

Το ψέμα παζαρεύεται με ύστατες ελπίδες
Εκ του άμβωνος ποιμένες να σε οδηγούν
σε σφαγή, μα εσυ φοράς τις παρωπίδες
θα σε σώσουν λες ενώ μια ζωή σ' απομυζούν

Τα δυο σου χέρια είναι ότι έχεις
Μια κραυγή είναι μόνο η αρχή
Η ζωή είναι εκεί αρκεί να μην απέχεις
Ψηλά το κεφάλι και καμία υποταγή.

δεν ειναι η απελπισία
ουτε τ' αγνώστου η φοβία
ούτε των drones η περιπολία
ούτε του "τι μας περιμένει" η βία

είναι η φρίκη να μετράς την απώλεια
ένα ξενύχτι μηνών που ξεκίνησε ένα απόγευμα

Ο θάνατος μας έγινε συνήθεια
Δεν μετράμε πλέον τους νεκρούς
Η ζωή υπακούει πνέοντας τα λοίσθια
Διέξοδος καμία προς τους ουρανούς

Μόνο η κατανάλωση πλέον επιτρέπεται
και κάποιες ώρες για μονήρη προαυλισμό
Βραχιόλι στο πόδι δίχως μπάλα να κρέμεται
Απ' τα μεγάφωνα παίζει μόνο εκφοβισμό