"αλλαγή πλεύσης και αποκατάσταση βλάβης"

"νοιώθω για πρώτη φορά μια καινούρια μέρα να απλώνεται μπροστά μου
άλλαξε η ροή
τα ανάποδα ήρθαν ορθά και τα τελευταία πρώτα
το τέλος μια αρχή και η αρχή ένα ακόμα τέλος
ίσως είναι λάθος
αλλά και ποιος δεν μετάνιωσε για κάτι που δεν έκανε
λυπάμαι μόνο για τις χαμένες μου στιγμές για όσα δεν έχω ζήσει
για όσα ίσως δεν ζήσω ποτέ"

είπα ένα βράδυ και τα μάτια μου βούρκωναν μπροστά στον φόβο ενός άγνωστου μετά
έκλεισα το φως και αποκοίμηθηκα
μετά από χρόνια ίσως δυο χείλη θα μου δείνουν το τελευταίο τους φιλί

Δέλτα Κάππα στο τετράγωνο

η αλήθεια είναι μέσα σου
εκεί που κάθε βήμα σου είναι και ένας μικρός αγώνας
μια πάλη απέναντι στο θέλω σου

που δεν αργεί να έρθει

οι ουρανοί είναι κοντά
και σαν άλλωτε πάλι γέμισαν με ζευγάρια βλέμματα
πάλι θα γυρίσεις και θα κοιτάξεις πίσω σου για τελευταία φορά

δεν ξέρω αν αυτός ο κύκλος έκλεισε αν θα ανοίξει αν έχει κλείσει
δεν είμαι εδώ
δεν είμαι εγώ

έπαψα να κοιτώ στο πάτωμα
έπαψα να σφίγγω τα δόντια μου
έπαψα να καίω τις μέρες μου πάνω σε ενα αύριο που δεν είναι δικό μου

ήρθες και έδωσες νόημα νήμα ζωής
ήρθες οπώς ποτέ άλλωτε
ήρθες και τίποτα δεν μπορεί να χωρίσει

καληνύχτα μάνα

μάνα έλα και ξεπροβόδισέ με

δώσε μου το τελευταίο σου φιλί

για τελευταία φορά απόψε κράτησε με

σήμερα χάθηκε για πάντα μια κραυγή

έπεσα δεν άντεξα μάνα τα χτυπήματα

με θέλαν κάτω μα εγώ γροθιά

σε φασίστες και συστήματα

που μας κάνουν αριθμούς μηδενικά

τον γιο σου σκότωσαν απόψε μάνα

το αίμα μου στην άσφαλτο καυτό

να κάψει τ’ άδικο να κάνεις τάμα

μη πάει χαμένο ακόμα ένα φευγιό

χάνοντας ενα κομμάτι

μικρόκοσμοι και μάτια σε λυγίζουν και σε σπάνε

ο καθρέφτης των άλλων μπροστά στα μάτια σου

ποιος είσαι, που πας και γιατί πονάς αυτή τη στιγμή

αυτή η ρωγμή αυτό τα μάτια τα μισά τα γυάλινα τα χαμόγελα τα σπασμένα τα πλαστικά

τα εύμορφα τα λόγια και ο πόνος των ανθρώπων που ξεσπάει

πρέπει να βγεις από αυτόν τον κόσμο να απαρνηθείς τα ενδότερα του

πρέπει να φύγεις μακριά άλλοι ορίζοντες μεγάλοι να κόβουν τη ματιά σου

που είναι η ευτυχία; γιατί τόσος πόνος;

βγάλε το χρόνο από το χέρι σου πέταξε τον στον πρώτο ντενεκέ που θα βρεις στον δρόμο σου

πέτα ότι σε κρατάει πίσω, βρες την αλήθεια που υπάρχει εκεί έξω και συνέχισε όπως τώρα να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα

έχεις κάνει πολλά και υπάρχουν χιλιάδες ακόμα που μπορείς να κατακτήσεις αφέσου στη ροη όπως σε πάει το κύμα σου

κάψε το ψέμα και αγάπησε όσο πιο πολύ μπορείς

{σε γραμμές ευθείες}

 

Σε δυο σκαλιά

Μου παν να κάτσω κάτω και να μη ρωτάω

άχνα μη βγάλω ποτέ μου και μιλιά

μα εγώ στη γύρα  μου ακόμα και περνάω

νύχτες με μάτια καρφωμένα στα σκαλιά

Μου παν να σκίσω και να κάψω τα παιδιά μου

νερό να κάνω το αίμα μου κι εγώ

με μιας να σβήσω για πάντα τη φωτιά μου

κι όσα μου δίναν λόγο μέχρι τώρα για να ζω

Και κει που πάλευα να βρω τον εαυτό μου

μια γυναίκα μες στο δρόμο μου με σταματά

κάτσε μου λέει κι άραξε μωρό μου

και στάσου να στα πω μια ντρέτα και ξερά

Πάρε βαθειά ανάσα και άκου με μικρέ

δυο χέρια έχεις μόνο μη φοβάσαι

ματωμένα η μάνα σου δεν τα θελε ποτέ

είναι γραμμένη ήδη η ζωή σου να θυμάσαι

Τράβα το δρόμο σου κι όπου σε βγάλει

η ζωή όταν δεν το περιμένεις πάντα σε κτυπά

πουτάνα η κοινωνία ποτέ σου δε σε κάνει

μόνο όσα έπραξες, η ζωή αυτά θα σου κρατά