δικά μας παιδιά

από τη Νοταρά ως τη Burley η απόσταση δυο μάτια
από την Αγίου Όρους ως την Αλαμάνας τα όνειρά μας
εκεί σε τοίχους ένα βράδυ δάκρυα μας
σε πέτρες νύχτες να χτυπάνε σκαλοπάτια

από τη Θηβών ως την Πέτρου Ράλλη
να ακούμε δυο κραυγές
μου λέγες μείνε αν θες
κόκκινο ρε στο μαύρο τους το χάλι

απ' το Παυσίλυπο ως το Δομοκό
να σκίζουμε αφίσες με μάτια καρφωμένα
στα δυο σου χείλη λόγια δαγκωμένα
μ' εκάνες ένα βράδυ τσακωτό

κομπλέ θα ήσουν αυτά να μην είχες
τα ευκόλως εννοούμενα να δένεις
σε δέμα Άλφα Έψιλον μου στέλνεις
να μην αφήσω πίσω τα παιδιά μου είπες

{και Αλσούπολη μεριά
και Νέα Ιωνία μεριά
και Burley μεριά
έχει δικά μας παιδιά!}