3521 and end

βιβλία βιβλία και χαρτιά χαρτιά να τυλίγουν τα δάκτυλα κόμπους να δένουν
με πλαστικό να πνίγουν το φως που άφησε εκπνοές ύστερες
πρώτη ύλη
ξυράφια να κάψω που με κόβουν όπως οι κόκκινες σταγόνες στο τζάμι

σε μια γωνία υγρή μιας ουτοπίας νερό δίνουν στα χείλη για να πιείς μα τα χείλη κομμένα
και τα λόγια μια άνοιξη με κλειστά τα μάτια και πορφύρα στις σκιές που στάζουν και διαμελίζονται πάνω σε τοίχους ώρες δύσκολες και παγωμένες

θέλω να τρέξω κόντρα κομμάτι να γίνω φωτιάς
να μετρώ τις ώρες σε αιώνες και τα μύρια μου κενό να τυλίγουν συνειδήσεις δρόμους να χαράζουν
το εγώ του εδώ και του τώρα να πεθάνει και τα αποτυπώματα να γίνουν ουρανός
δεν φοβάμαι γιατί τα χέρια μου ζωγράφισαν σε τοίχους λόγια να θυμίζουν απάτες
δεν φοβάμαι γιατί το φώς είναι αποστολική εκπομπή νεκρούς να ανασταίνει την αυγή
και ρόδα να σπέρνει στο διάβα του τώρα και του ποτέ

ακούω τους ήχους της ζωής να ξεφεύγουν σε κραυγές τελευταίες
ακούω το νερό που κυλά στα χέρια μου νερό να γίνει ας είναι κι ουτοπίας



στις πίσω σελίδες θα γράψω την αρχή
το γιατί μια λέξη αθωότητας φτύστε την τώρα,
τώρα που ακόμα έστω ζείτε λαθραία
τώρα γιατί λίγο πριν την εκπνοή η ταράτσα άρχισε να ανθίζει

overloading

πλήκτρα να ψελίζουν να στάζουν
λέξεις συναισθήματα ουρλιαχτά πλαστικά
ακροδάκτηλα να καίνε σε διαδρόμους κάποιου τυπωμένου τοπίου
ματιές ήχοι γεύσεις κενού πλαστικές
κουμπιά περάσματα σε ορθάνοιχτα κενά
ταράτσες καθρεύτες και γλώσσες πλαστικές

{plasticές παραμορφώσεις
ήταν και σκόνη
nwo εσύ εκεί}

σπασμένα γυαλιά

τότε που ήταν τα χέρια σου καυτά
έβαζες όρια σε άκτιστα κενά
γυαλιά σπασμένα σε γωνίες αντοχής
τώρα σκοτάδι σε υπόγεια ποινής

αγγίζεις ακόμα με μάτια καθαρά

κριτές παραδομένους στην προαιώνια πυρά

χώμα κι αίμα στου αύριο τους τοίχους
όσα σου έκαψαν σε μιας σιωπής τους ήχους

τον ήλιο σβήνεις κι απορείς

τα χθες ζωής επαίτες μιας πληγής
πνίγεις την άνοιξη με μία σου ευχή
στον τοίχο κρέμεσαι ακόμα μια κραυγή

+

10

κάνει κρύο
είμαι μούσκεμα μέσα σ' ένα υγρό εργαστήριο, υπόγειο 3
οθόνες οθόνες οθόνες
δείκτες και προσομοιώσεις μιας άλλης πραγματικότητας
moody blues και λίγη κανέλα στο τσάι
τόσο μόνος μέσα στη βροχή, μπροστά στα τροχοφόρα που περνούν και με κάνουν μηδενικό
τόσο μαζί μέσα στην αύρα του χειμώνα που έρχεται και κάθεται νωχελικά στον ώμο μου

''Run into the shadow

listen to the wind blow''

;-)

nwo

"Welcome to the new world order

No home no job no peace no rest"

2

Να σου δώσω θέλω μόνο

από τον λίγο μου τον χρόνο

δυό πνοές

Να σε γυρεύω μες στις στάχτες

μες στου νού τις αυταπάτες

τις σιωπές

Να θέλω τόσο να σε νοιώσω

της ψυχής μου να ενώσω

τις πτυχές

Να μου χαρίζεις λίγο πόνο

απ’ την αύρα σου στου δρόμου

τις γωνιές

Να θέλω πάλι να γυρίσω

πίσω μόνο πίσω

στις θολές

Να θέλω μόνο να κρατήσω

τις βουβές μου τις απόψεις

μες στου νου τις εκκενώσεις

τις θεές

Που με αφήνουν πάλι μόνο ν’ απαντώ

στα σκαλιά του παραδείσου θέλω τώρα να βρεθώ

Εκλάμψεις μες στο σκότος

μαζί μας πάλι κρύο και ζόφος

στις ποινές

Που μας κρατάνε εδώ δεμένους μια ζωή

έχουμε ανάγκη ένα χάδι, ένα φιλί

Για να σηκώσω το κεφάλι

θέλω ένα σου σημάδι

δυό φωνές

Να με ξυπνήσουν απ’ τη λήθη

που το μυαλό μου έχει ξεφύγει

δυό φορές

Να γυρίσω τη σελίδα

να ξεφύγω απ’ τη συνήθεια

τις ντροπές

Που με κρατούν φυλακισμένο

εδώ σιμά να βαριανασαίνω

τις ζωές

Τέλος κάπου εδώ σ’ αφήνω

και με έμπνευση σου δίνω

δυό αφορμές , δύο αιτίες,

δυό φτηνές δικαιολογίες

μια ψυχή κ’ ένα μου δάκρυ

να σου θυμίζει τις στιγμές…

αναδημοσιευμένο

σσσσ

γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
εμείς κραυγάζουμε τη μελωδία της
σιωπής

μπορούμε να τους βγάζουμε τη γλώσσα και να τους φτύνουμε...
έστω σε κάποια φάση REM κάτι είναι κι αυτό...
τουλάχιστον μπορούμε ακόμα να ονειρευόμαστε, να ελπίζουμε...

τουλάχιστον δεν εχουμε πεθάνει ακόμα...

ήλιε

"Τ' αστέρι του βοριά
θα φέρει η ξαστεριά
μα πριν φανεί μέσα από το πέλαγο πανί
θα γίνω κύμα και φωτιά
να σ' αγκαλιάσω ξενιτιά

Κι εσύ χαμένη μου Πατρίδα μακρινή
θα γίνεις χάδι και πληγή
σαν ξημερώσει σ' άλλη γη

Τώρα πετώ για της ζωής το πανηγύρι,
Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή

Φεγγάρια μου παλιά
καινούρια μου πουλιά
διώχτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνό
για να με δείτε να περνώ
σαν αστραπή στον ουρανό."

Νίκος Γκάτσος




{ χάραξε απόψε νωρίς
κρύος ο ήλιος και βαθύς
σε κόλπους νοτισμένων αγκαλιών
πέλαγα ο λόγος των ματιών
να δείξουν το δρόμο για να βγει
φως να γεννήσει, φως να δει


καληνύχτα ήλιε }

3τ

η βαθύτερη ουσία του σκοταδιού πηγάζει από τις υποσχέσεις που μας αφήνει ως προς τις πιθανότητες υπάρξης φωτός ακόμα και στην αντικειμενική απόλυτη απουσία του, μιας και αντικειμενική αλήθεια δεν υπάρχει
η δε δύναμη του είναι η ηδονή της γνώσης που προσφέρεται από τις υποκειμενικές αλήθειες που κρύβονται στις πτυχές του

πίσω από τις λέξεις , μέσα στα αποτυπώματα και στις τομές του χρόνου
κάτω από τις ράγες των τρένων και πίσω από τα κλειστά μου μάτια γράφονται τα σημεία της ύπαρξης μου
το άγγιγμα δεν είναι τίποτε άλλο από την απόδειξη

τελειότητα δεν υπάρχει άλλωστε οι μόνοι τέλειοι είναι οι νεκροί
-είναι τέλεια και απόλυτα νεκροί-


τα ψεγάδια, τα πάθη και τα λάθη είναι τα σημεία όπου η ζωή κάνει την εμφάνισή της

{επιρροές;
κομματια είμαι
μην ρωτάς}

1881

Ήταν ένα από εκείνα τα πρωινά του Μαρτίου που σου κόβεται η ανάσα στη θέα της υγρασίας καθώς στάζει από τις γωνίες των τοίχων.
Τα σύννεφα κρέμονταν τόσο χαμηλά, λες και το χώμα τα 'χε γεννήσει.
Ο Τάμεσης έφερνε ήχους θροίσματος φύλλων στο πέρας των δικτών και μόλις είχε περάσει το πρώτο λεπτό.
Μερικά άσπρα ανθάκια είχαν καταφέρει μετά από αγώνες να βγάλουν το κεφάλι τους από το παγωμένο χώμα, που μόλις είχε αρχίσει να ζωντανεύει στα χάδια των πρώτων ακτίνων ηλίου.
11 άνθρωποι γύρω από έναν τάφο στο νεκροταφείο των απόρων.
Λίγα λουλούδια να κοίτονται πλάι στην ταφόπλακα, το όνομα εκείνης Τζένι φον Βεστφάλεν.


1883

το όνομά του πέρασε στην αιωνιότητα...

{Hate is a drunk in seedy pub}

22ο

τι ευτυχία είναι αυτή;
κι ας αρνιόταν το θερμόμετρο το χιονόνερο ήταν καυτό
και οι ορχιδέες και οι μαργαρίτες και τα τραντάφυλλα και κείνα τα άλλα που απλά στα έδειξα και μου είπες ότι είναι τα αγαπημένα σου
είχαν αυτή τη μυρωδιά του ταξιδιού
αχ τι ταξίδι τα πορτοκαλί φώτα;
και οι πλάκες τι όμορφα που κυλάνε στα πόδια μου όταν είναι τόσο υγρές;
και το τζάμι σήμερα είχε πάλι ζωγραφίσει σταγόνες να μου λένε σ' αγαπώ!

what the fuck?

τι γίνεται όταν τα θέλω υπερβαίνουν την πραγματικότητα;
ουτοπία;

και τι γίνεται όταν η πραγματικότητα δεν μας χωρά;