Βήτα φάση

δεν ξέρω τι φταίει...
δεν θέλω να μάθω κανένα γιατί
μπορεί να είναι τα φιμέ τζάμια που κάνουν το μαύρο πιο μαύρο
μπορεί να είναι το φως πάνω στην ανεμοδαρμένη γέφυρα τις ώρες που ο ήλιος νωχελικά δέρνει την πλάτη μου με φώς και τα χείλη μου μπλέκουν με την αποστροφή που μου γεννούν οι δείκτες του ρολογιού μου
οι γαρδένιες που πνίγηκαν μέσα στο νερό
οι αστραπές που βίαια πήραν τη θέση του ξεραμένου σταχυού και της νωθρότητας καθώς ξαπλώνω πάνω στα κύματα
ο δρόμος προς το όνειρο που έχει αγκαθάκια να μου θυμίζουν πως δεν πρέπει να αφήνομαι πάνω στο τιμόνι αλλά το τιμόνι να αφήνεται πάνω στα χέρια μου
στην υγρασία χθές το βράδυ που μας έκανε να στάζουμε και να βαριανασαίνουμε καθώς τα σώματά μας πάλευαν για ένα ριμπάουντ κάτω από τα τρύπια καλάθια που θα μείνουν για πάντα εκεί να θυμίζουν τις στιγμές που δεν θα ξαναζήσω

σαν τις φωτογραφίες...

{

Τέλος εδώ σταμάτησε της πνοής η ροή

μέχρι εδώ ήταν από εδώ και πέρα μόνο οι φωτογραφίες που μένουν εκεί

εκεί για πάντα να θυμίζουν τις στιγμές που δεν θα ξαναζήσω

μια ανάγκη να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω.

}