μ (είς την ότι γουστάρεις...)

πάνω σ' ένα δέντρο μια οθόνη

στάζει μοναξιά και με πληγώνει

μου τη σπάει που με σπάει
σε κομμάτια με σκορπάει

μια δαγκωνιά μισή
και μια γωνία ένα νησί
να σε βρίσκει το πρωί
θάλασσα ματιών κενή

στόπ και πάλι από την αρχή
σε ταράζει μια κραυγή
από μέσα μου πετάει
νότες φάλτσες με κερνάει

ενώσεις, κόμβοι και δολώματα
κρύα νεκρά υποστηλώματα
καίω να βρώ ξανά μιλιά
τα καρφιά μου (επιτέλους) ορφανά