you

εσύ εκεί
ν' ανοίγεις πύλες
ελπίδες να ραίνεις
πανιά τεντωμένα
που λίγο ήθελαν πάντα
κομμάτια να γίνουν
ένα με τη σκόνη
κάθε χάρτινης ματιάς

εγώ εσύ
είδωλα σε καθρέφτες
ανάδελφες στιγμές
να πλέκονται και να πλέκουν
κόσμους
χρόνου πεπερασμένου
όσο κρατάει η εικόνα του τώρα
μια κάφτρα καθώς σβήνει στην αγκαλιά του κενού

{

Συ που διέγραφες στις κόγχες

«είν’ οι νύχτες μας μικρές»

και μου μάζευες μ’ απόχες

των ματιών μου τις ριπές.

}