μια βαριά ανάσα με πνίγει στη σκέψη της στιγμής που δάκρυα θα κυλάνε από τα μάτια σου
τόσα και τόσα έχουν στάξει
χαράς, λύπης, πόνου
αλλά εκείνα θα καίνε πιο πολύ
στο τρένο το χέρι μου θα μείνει να αιωρείται για πάντα εκεί να σε χαιρετά
μπροστά μου το όνειρο και πίσω μου τα τελευταία 19 χρόνια
μια στιγμή θα θυμάμαι μετά από χρόνια και πάλι δάκρυα θα κυλάνε
το βλέμμα θα αλλάξει κατεύθυνση
θα αντικρίσει το δρόμο που μου δόθηκε από τη μοίρα για να τρέξω και να μάθω σπιθαμή προς σπιθαμή
δύσβατος θα ναι
αλλά μαθημένος στα δύσκολα
άλλωστε ποτέ δεν μου το παίξαν δύσκολες γκόμενες οι δυσκολίες και οι ματιές οι μισές και φαγωμένες...
30.6.09
ανάσα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 +1 κραυγές:
Γεια σου Δημήτρη
Όλη μας η ζωή έτσι δεν είναι; Πάντα κάποιον χαιρετάμε! Είτε επειδή φεύγει είτε επειδή έρχεται. Πάντα έχουμε ένα μαντήλι να κουνάμε στο χέρι! Και τα μάτια μας δακρύζουν από χαρά ή από λύπη… Τίποτα δεν χαρίζεται! Για τα πάντα πρέπει να δώσουμε μια μάχη και η δυσκολότερες είναι εκείνες που δίνουμε με το μυαλό μας ή στο μυαλό μας και με την ψυχή μας..
Υ.Γ. πες μου για να καταλάβω κάτι: έχει η ανάρτηση κάποια σχέση με τη μητέρα σου ;
Καλημέρα Νίκο!!!
Ναι η ανάρτηση έχει άμεση σχέση με την μητέρα αλλά και με τον πατέρα μου αλλά πιο πολύ με την μητέρα μου...
Αυτή η στιγμή που περιγράφω έρχεται και θα τη ζήσω σε λίγο καιρό...
αλλά είναι για καλό όχι για κακό, εγώ το θέλησα και μάλλον η μοίρα έτσι το είχε γραμμένο να γίνει...
αν θες θα σου στείλω mail να σου εξηγήσω περισσότερο...
Οι μάχες με το μυαλό μας και με την ψυχή μας είναι κάτι δεδομένο στη φύση μας, είναι νομίζω καλό που υπάρχουν γιατί κάπως έτσι μάλλον επέρχεται και η εξέλιξη του ατόμο.
πολλές καλημέρες!!
Γεια σου Δημήτρη. έπεσα μέσα. Ναι στείλε mail αν θες (στο nikoskord@gmail.com
Καλό μεσημέρι
Νίκο σου έστειλα ένα mailάκι...
καλό μεσημέρι!!!
Δημοσίευση σχολίου