ώρες περίμενα να περάσω απέναντι
ο δρόμος ήταν άδειος και η άσφαλτος έκαιγε από το φώς που έπεφτε πάνω της
και όμως τα βήματα δεν σέρνονταν
τα μάτια δεν έφευγαν από το κενό
και η σκέψη της απώλειας είχε διαγραφεί στην κόκκινη Honda που είχε αφήσει σημάδια στο πίσω μέρος της μνήμης μου
περνά ξανά και ξανά και εγώ εδώ
γύρισα πίσω το κεφάλι όπως συνηθίζω
αλληγορία σκέφτηκε κάποιος και από το στόμα του έβγαιναν "γιατί" κόκκινα
έσταζαν και η άσφαλτος πιο καυτή από ποτέ
όχι,
όχι ο Μορφέας δεν θα 'ρθει σήμερα
ήρθε χθες και αυτό αρκεί...
{τις δραμαμίνες μη ξεχάσεις είχε ταξίδι αύριο}
4 +1 κραυγές:
Γεια σου Δημήτρη.
Πάντα δαβάζω αυτά που λες! μερικές φορές δεν έχω κάτι να πω απλά προσπαθώ να καταλάβω τι σκέφτεσαι!
Μερικές φορές το μυαλό κολλά και δεν ξέρουμε τι να σκεφτούμε σαν να υπάρχει ένα κενό στις σκέψεις μας και κουνάμε το κεφάλι μας δεξιά και αριστερά έτσι στα χαμένα.
Καλό βράδυ να έχεις
Φίλε Νίκο!!
το ξέρω πως με διαβάζεις και με συγκινεί αυτό γιατί ο Φαίδωνας στα μάτια πολλών μπορεί αν φαίνεται κάπως...
δεν πειράζει που δεν κατάλαβες τι σκεφτόμουν πολλές φορές λεώ απλά αυτό που λένε οι λέξεις και όχι κάτι πολύ πιο βαθιά από εκείνες...
τον χειμώνα που πέρασε παραλίγο να φύγω από αυτή τη ζωή...
μια κόκκινη Honda καθώς πήγαινα στη σχολή μου πέρασε με πολύ μεγάλη ταχύτητα δίπλα μου και με ακούμπησε ελάχιστα δεν θέλω να πω περισσότερα...
την εικόνα αυτή δεν την έχω ξεπεράσει και συχνά έρχεται στο μυαλό μου, πιο μικρός είχα δει ατύχημα μπροστά μου καθώς περίμενα να περάσω απέναντι σε έναν δρόμο, ένας άνθρωπος είχε παρασυρθεί...
αυτές οι εικόνες συχνά έρχονται στο μυαλό μου και ειδικά κάθε φορά που πάω να περάσω έναν δρόμο μεγάλης κυκλοφορίας...
το red point είναι αυτό το σημείο της μνήμης μου...
και το unknown infinity είναι ο ίδιος ο χρόνος της ζωής μας...
πως, που, πότε άγνωστα και αόριστα σαν το άπειρο...
γιατί δεν υπάρχει...
μόνο κόκκινα "γιατί" υπάρχουν που στάζουν αίμα και βγαίνουν από τα χείλη κάθε φορά που αποχαιρετάμε κάποιον...
να έχεις ένα όμορφο απόγευμα!!!
να είσαι καλά!
Διαβάζω συνέχεια το κείμενό σου.. Μου γεννάει πολλές εικόνες στο μυαλό..
Αισθάνομαι ένα σφίξιμο στα κόκκινα γιατί, ναι στάζουν αίμα.. το νιώθω κι εγώ..
Περνά ξανά και ξανά.. έτσι γιατί όλα είναι ένας ατέρμονος κύκλος..
Και ναι σκέφτηκα κι εγώ πως είναι αληγορία να γυρνάς το κεφάλι πίσω. Τα πάντα είναι μια αληγορία, αλλά ο "κάποιος" που θα το σκεφτεί και θα παρατηρήσει την κίνηση δεν θα βρεθεί εύκολα.
Ακόμα κι αν οι λέξεις λένε ακριβώς αυτό που λένε, χωρίς κρυμμένα νοήματα, δεν μπορούν όλοι να τις διαβάσουν..
Μου αρέσε πολύ να σκέφτομαι πως η άσφλατος καίει και είμαι/είσαι ξυπόλητη/ος και καθώς περνάςω απέναντι καίγονται τα πόδια μ(σ)ου και χοροπηδάω.. κι είναι σαν να χορεύω..
Πάντα να έχεις ένα καλό ταξίδι..
Καλημέρα Χαρά μου!!!!
ατέρμονος κύκλος... συμφωνώ απόλυτα!!
δεν θα βρεθεί εύκολα, η μικρή εμπειρία άλλωστε αυτό δείχνει, όταν όμως το μι (μ)πλέκεται με το σίγμα τότε όλα είναι δυνατά και το ξέρουμε πολύ καλά αυτό...
δεν ξέρω αν μόνο η εμβρίθεια αρκεί ή ψυχική και πνευματική διαύγεια για να διαβάσεις ακόμα και το προφανές, έχει να κάνει και με τις ψυχές και τις ματιές μας, και για να μπείς μέσα στον άλλον και αντίστοιχα ο άλλος σε σένα πρέπει να μπορείς να χορεύεις όντας τα 2=1... θα το συζητήσουμε εκτενέστερα αν και είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνεις απόλυτα τι θέλω να πώ!
τι όμορφη εικόνα έφτιαξες??
άραγε να καίει η άσφαλτος στο Λονδίνο?? ;-)
ξέρεις εκεί γύρω από το Queen's theatre...
μένει να το ανακαλύψουμε...χαχαχα!
εγγύς ο χρόνος, εγγύς!
καλημέεεερααααα!!!!!
Δημοσίευση σχολίου