5 και σήμερα

έλα να χορέψουμε
τα βήματα θα στα δείξω εγω
όσα κάνω εγώ μέσα τόσα και περισσότερα εσύ έξω
και όταν εσύ θα μπαίνεις εγώ εκεί να σε χειροκροτώ μέχρι δακρύων

όταν εσύ θα πέφτεις στη σκηνή
και κάθε που παρασύρεσαι σε βήματα όλο και πιο βαθειά
ένα χέρι θα σε κρατάει
τα βήματα μη τα πάρεις ως αλήθεια
αυτός ο χορός είναι ένα όνειρο

δεν έχει τέλος κι αν έχει πάντα αρχή θα είναι
κάθε βήμα σε αυτόν τον χορό δεν θα γίνεται ποτέ για δεύτερη φορά
μη ξεχνάς η άφεση είναι η σκέψη που κάνει το αίμα να κυλά στις φλέβες



οι ώμοι πάντα δίπλα ο ένας στον άλλον ποτέ πίσω ή μπροστά
αλλιώς χορός δεν είναι

αυτός ο χορός είναι αναρχικός
είναι θεός και ποίηση
ανευ αρχής και άνευ τέλους

towers με "flames"

μια κραυγή που μου τρυπάει τα τύμπανα, πετάγομαι έξω από το δωμάτιο ίσα που έχω ρίξει κάτι πάνω μου τα παπούτσια μου στο χέρι
fuck το κέρατό μου
ο Όσκαρ πάει αργά αργά
cool Dimitris the tower in on fire don't worry...
Σωστά τι άλλο να σου τύχει και σένα σήμερα...

Α όχι,
όχι δεν μου χαλάει κανείς την ευτυχία μου!!! Το χάδη είναι χάδη και να πριν λίγο το είδα να περνάει μέσα από τις σταγόνες του παράθυρου...
αχ τι ωραία έχουμε και φωτιά να ζεσταθούμε!
Μπύρες θα φέρει κανείς;
μία ώρα τα μάτια καρφωμένα να περιμένουν τη φωτιά..
τίποτα ποτε δεν ήρθε και ούτε θα 'ρθει...

{κανόνας χ
τα τσιγάρα μακριά από τον μεγάλο αδελφό
όχι δεν το πειράζω το σύστημα μεγάλε
να πάς έξω που έχει και ατμόσφαιρα να γουστάρεις...}

(t)ύψεις

είναι κρεμασμένες σιωπές σε καθρέφτες
κεραίες που τρυπάνε ουρανούς και κάνουν ήλιους πληγές ματωμένες
είναι οι σκιές που καλύπτουν το κενό όλο και πιο βαθειά καθώς τις τυλίγει το φως

έρχονται και κάθονται σαν μαύρες πεταλούδες στον ώμο σου
πλέκουν φιλιά του Ιούδα
και σου ψιθυρίζουν φόβους και ανάγκες ανεκπλήρωτες

είναι οι σιγανοί στριφνοί τριγμοί της πόρτας που οδηγούσε σε αυτά που σ' έκαναν να μετανιώνεις
όχι
όχι, τόσο για κείνα που άφησαν τους δείκτες του χρόνου να περάσουν από πάνω τους μα πιο πολύ για όσα δεν υπήρξαν ποτέ
είναι η αγχωμένη κραυγή σου που πνίγεται μέσα στο υγρό σου μέτωπο τα βράδια των κατακλυσμών
ηλεκτρισμένα καλώδια που περνάν το μεταίχμιο του τώρα και στέκονται μπροστά από κάθε επόμενη στιγμή
είναι τα μη και τα πρέπει που σ' ακολουθούν ακόμα και αν ήταν μόνο ένα αστείο

μπάσες συγχορδίες μι και λα μινόρε
παρέα στις φλέβες σου που πάλλονται βασανιστικά

{Νίκο εξαιρετικά αφιερωμένο...}

7.41 άλφα

"Ένα παιδί προχωράει στο δρόμο, στους ώμους του, γεμάτη μικρά ανεκπλήρωτα, βαραίνει η σχολική του τσάντα.
Κάθομαι πίσω απ' το τζάμι και κοιτάω τη βροχή να παρασέρνει τους έρωτες του καλοκαιριού"

Τάσος Λειβαδίτης

τα φώτα κλειστά στην κουζίνα
και η Σιβόν θα πλέκει πάλι τα φιλιά της μεταξύ της σελίδας τριακόσιαπενηνταδυο και του παραθύρου που βλέπει την πόλη
τα φώτα κλειστά και οι άνθρωποι φαίνονται σταγόνες στα γυαλιά μου
η Όμπι μάλλον θα διάβασε τον τελευταίο στίχο από το κοράνι και η πένα της μόλις τελείωσε
τα φώτα κλειστά και μια ανάγκη σέρνεται
χθες τα φύλλα στο δάσος ήταν η άνοιξη και ο ήλιος καυτός κάποιο ταξίδι είχε πάει
τα σκαλιά έφευγαν τόσο εύκολα και το βάρος στην πλάτη δέκα ωρών ιδρώτας
τελευταίο τσιγάρο, δυο χάντρες ακούστηκαν στη σκέψη σου ένα χάδη,
μην ξεχάσεις
αύριο τα ρέστα σου για σένα και μόνο

... 11

τα βλέπεις, ξεσκισμένα πανιά βετεράνοι με κομμένα πόδια, με προζάκ και αλκοόλ, προεκτάσεις ονείρων
δυστυχισμένες μάσκες
σε χορούς και κηδείες να σπερνουν το ΕΓΩ τους εδώ κι εκεί
χαμόγελα που κρεμάνε
γλώσσες γλύφουν δεξιά κι αριστερά νερό ψάχνουν να βρουν
λίγο κενό στο κενό τους να βάλλουν
μάταια μετάλλια αριστείας
και ύφος μπλαζέ αλητείας
το σκηνικό αποσυντίθενται και χάνεται
πίσω από λόγια κι ανάγκες



αφού γουστάρετε παρακμή τα barcodes τι τα θέλετε; ε;

{τέρμα
η Σιβόν μου κτυπάει την πόρτα!}

(K)nife

κι όμως δυο ακτίνες δυο ψηφία σε ένα χαρτί και μερικά καλοδουλεμένα μπασα γέννησαν μια υπέροχη μέρα


πάνω σε δυο ρόδες! κόντρα κι ανάποδα...

{τι όμορφος αριθμός που ήταν σήμερα το 12 στο ρολόι μου;}

ΕΞΑΡ(δ)Α

Αν είχες μια σφαίρα μόνο στη θαλάμη
αν είχες μία μόνο κίνηση
να αδράξεις αυτό που πάντα σου τρύπαγε το μυαλό σου και σου ψυθήριζε αιχμηρά "Ευτυχία"
μια μόνο στιγμή
θα το άρπαζες ή θα γλύστραγες στο διάκενο που πάντα σου λένε να προσέχεις όταν μπαίνεις σε βαγόνια τρένων, ειδικά εκείνων που περνάνε μόνο μια φορά ?

{θες να σου πω τι γεύση έχει το κενό στην άκρη της γλώσσας μου;}

δικά μας παιδιά

από τη Νοταρά ως τη Burley η απόσταση δυο μάτια
από την Αγίου Όρους ως την Αλαμάνας τα όνειρά μας
εκεί σε τοίχους ένα βράδυ δάκρυα μας
σε πέτρες νύχτες να χτυπάνε σκαλοπάτια

από τη Θηβών ως την Πέτρου Ράλλη
να ακούμε δυο κραυγές
μου λέγες μείνε αν θες
κόκκινο ρε στο μαύρο τους το χάλι

απ' το Παυσίλυπο ως το Δομοκό
να σκίζουμε αφίσες με μάτια καρφωμένα
στα δυο σου χείλη λόγια δαγκωμένα
μ' εκάνες ένα βράδυ τσακωτό

κομπλέ θα ήσουν αυτά να μην είχες
τα ευκόλως εννοούμενα να δένεις
σε δέμα Άλφα Έψιλον μου στέλνεις
να μην αφήσω πίσω τα παιδιά μου είπες

{και Αλσούπολη μεριά
και Νέα Ιωνία μεριά
και Burley μεριά
έχει δικά μας παιδιά!}

αλφα (στερητικό)

"-είσαι θυμωμένη μαζί τους;

-δεν αξίζει να θυμώνεις με τους ανθρώπους...

-σου λείπουν;

-όχι, είμαι ελεύθερη"

mirrors

έκανε το λάθος να πιστέψει πως μπορεί να συνάπτει διασταυρώσεις μέσα από μονωμένα συστήματα
έκανε το λάθος να πιστέψει
έκανε το λάθος να θέσει ελπίδες ως όρια
έκανε το λάθος να κόψει λέξεις
έγινε η πνιγμένη κραυγή του καθώς τα φλάς είχαν στραφεί επάνω του
και κείνος ο ματαιόδοξος φοβήθηκε...

{λοιπόν...τι ρε;}

QC

πες μου έσπασε ο δείκτης;
είσαι ακόμα μπροστά στο υπερκαινοφανές σου και κοιτάς;
πίνεις ματιές και αηδειάζεις με την ειλικρίνεια των ακροδάχτυλών σου;

κάπου μέσα τους είσαι
κάπου ανάμεσα σε κείνες και στα ανάδελφα δάκρυά τους
αρνήσεις κραυγάζεις
δεν είσαι εσύ, δεν είσαι εκεί
σκίζεσαι, γωνίες σε καταπίνουν κάθε που μπαίνεις στη θέση των θηρίων και των θεών
μόνο εσύ το ξέρεις το οξυγόνο είναι εκεί κάτω από το ανοιχτό σου παράθυρο
είναι εκεί που οι ματιές συναντούν την επόμενη μέρα





τα μαντήλια κάηκαν οικτρά
τα χέρια έφυγαν από τους ώμους

προλαβαίνεις τα τζάμια αρχίζουν και σπάνε σε μία σκέψη

{κρίμα
τελείωσαν όλα}

1/4

από το μισό μου το μισό που μου χει μείνει
σε δύσκολες ώρες όταν η σκέψη είναι σε σελίδες σκισμένες
και τα δάχτυλα μου ,ναι, ακόμα αγκίζουν
όχι
όχι,
ακόμα έχω τις αισθήσεις μου
λίγο νερό να δώσετε στους καθρέφτες μου που διψάνε

{το φως να σε βρίσκει πάντα!
κι ας καρφώνονται τα μάτια μου
το βράδυ στον πίνακα
και γίνεσαι μηδενικό}

16-

πριν 16 χρόνια σαν σήμερα... έφυγε νωρίς το φως

στην 4η

"Όλες οι θεωρίες
σαν κλισέ
ριξιά στην κόλαση,
όλα αυτά τα μικρά πρόσωπα
που κοιτάζουν ψηλά
όμορφα και με πίστη-
Θέλω να κλάψω
μα η θλίψη
είναι ανόητη.
Θέλω να πιστέψω
μα ένα νεκροταφείο
είναι η πίστη.
Περιοριστήκαμε
στο μαχαίρι του χασάπη
και στον κότσυφα.
Καλή τύχη
ευχηθείτε μας."

Τσάρλς Μπουκόβσκι