από την ταράτσα με αγάπη...

μερικές σταγόνες έκαψαν το πρόσωπο για λίγο στο πέρασμά τους
στρίβωντας στον δρόμο με τα λιοντάρια ο άνεμος έκοψε και το πράσινο φανάρι άναψε
δεν ξέρω γιατί,
αλλά μάλλον το ανάποδα του δρόμου θα είναι το σημείο κατατεθέν του βαδίσματός μου σε αυτή την ταράτσα...
ένας κήπος με λουλούδια και οι πλέον γνωστές άγνωστες προφορές να καλύπτουν τους γρήγορους κτύπους της καρδιάς μου καθώς το ρολόι μου έδειχνε 9 το πρωί

αύριο θα είναι μια άλλη μέρα
καλύτερη, χειρότερη... αξίζει να τη ζήσεις πάντως...
και κάθε γιατί τότε να ρίχνει νερό στο μύλο του τίποτα, ενός τίποτα που μόνο το τέλος μπορεί να φέρει
μου το χε πει πολλές φορές...



καληνύχτα από τον 7ο όροφο μιας αρχής