η ζωή
γλυστράει από αγκανθώδες μονοπάτι
και ρέει μέχρι να βρεί τη θάλασσα
από χειμάρους περνά κι από στενά ρυάκια ζωγραφισμένα δίπλα σε χωμάτινους δρόμους με σπασμένα λιθάρια
μέσα σε μια πεταλούδα με ματιές σε κορφές κοφτερές
πέρνει φόρα και πετά
ανεβαίνει στα 2100
περνάει από τη σκοτεινή πλευρά
και χάνεται πίσω από κάποιο παράθυρο
πάντα όμως κοιτώντας ψηλά...
{ψηλά στην Κωστελάτα στα κρύα τα νερά...}
*οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από μένα Θεοδώριανα Άρτας 2009
3 +1 κραυγές:
πολύ ευαίσθητο Τζίμη..
κορυφώθηκα σε αυτό που
έγραψες για το παράθυρο..
φιλιά
είναι ιδιαίτερης έμπνευσης οι φωτοποιήσεις.. ο συνδιασμός εικόνας και ποίησης αγαπημένος μου πολύ, το ξέρεις.
Δία και μένα μ' αρέσει αυτό το παράθυρο...
σε ευχαριστώ!
και μένα μου αρέσει και με εκφράζει πολύ ο συνδυασμός αυτός!
Σε φιλώ!
Δημοσίευση σχολίου