"στην αρχή ήταν το χάος
κι έπειτα έγινε φώς
και χωρίστηκε το φως από το σκοτάδι
κι η Γη από τη θάλασσα
κι έγιναν τα ποτάμια
και οι λίμνες
και τα βουνά
κ' ύστερα...
τα λουλούδια, τα δέντρα
τα ζώα, τα πουλιά...
αυτό το παραμύθι ποτέ δεν θα τελειώσει..."
τοπίο στην ομίχλη
πάντα έχω ανοιχτό ένα παράθυρο, ποτέ δεν κλείνει
περιμένωντας πάντα μια καινούρια αρχή
ένα επόμενο βήμα να δώσει αφορμές για συνέχεια
κάθε βήμα είναι ένα αύριο
κάθε σκέψη ένα χθές για ένα αύριο
και το τώρα μια γραμμή που πάνω της κυλάει μια αρχή που πάει να βρεί ένα τέλος
βαλίτσες με υπάρχοντα ανοίγουν αφού κλείσουν τα φώτα και εκεί αρθρώνεται ο λόγος του εδώ και του κάθε τώρα
πριν μια κίνηση πάντα θεατρική
τα βήματα για άλλους είναι άναρχα και γι άλλους αυστηρά καθορισμένα
όλοι όμως με βήματα περνάνε τα σύνορα
σε γη και θάλασσα κι ανέμους πάνω σε γραμμές-χορδές
τα πουλιά προσανατολίζονται με τ' άστρα και πάντα βλέπουν κέντρο και ορίζοντα
οι άνθρωποι ξεκίνησαν στο φως και γυρίζουνε στο χάος
και ο ορίζοντας χάος είναι μα για τα πουλιά υπάρχει και το κέντρο
{της ουτοπίας τα κλειδιά μη τα γυρέψεις
κάηκαν και τα δέντρα
και δεν θα χεις από που να πιαστείς για να φύγεις
στο ύστατο σ'αγαπώ}
και δεν θα χεις από που να πιαστείς για να φύγεις
στο ύστατο σ'αγαπώ}
10 +1 κραυγές:
Υπέροχο κείμενο..
μόνο μία ένσταση!:-)
Η αρχή που κυλάει δεν πάει να βρει κανένα τέλος!
Η αρχή που κυλάει πάει να βρει τον εαυτό της, την ίδια την αρχή.
Κάθε αρχή κυλάει για να γίνει ταξίδι, και το τέλος δεν πρέπει να την απασχολεί. Αν την απασχολούσε δεν θα ήταν αρχή!
Καληνύχτα Δημήτρη μου!
Φιλί αφήνω!
Σε ευχαριστώ Χαρά μου!!!
λοιπόν άκου να δείς... έχω έναν πολύ αγαπημένο άνθρωπο, μια φίλη (γαμώ τα παιδιά!! :-)) η οποία άκου τι λέει... "όλα είναι κύκλος εκεί που αρχίζουν εκεί τελειώνουν"
εγώ συμφωνώ απόλυτα μαζί της πως θα μπορούσα άλλωστε να κάνω διαφορετικά αφού και για μένα έτσι είναι...
χθές το βράδυ που το έγραφα δεν ήμουν στη θέση της αρχής δεν έβλεπα τα πραγματα μέσα από τα δικά της μάτια και κάθε νέ ααρχή που κάνω δεν ξέρω ούτε πότε ούτε πως θα τελειώσει και πολύ περισσότερο δεν με νοιάζει καν το τέλος γιατί αν με ένοιαζε μπορεί και να μην είχα αρχίσει καν, το βήμα της αρχής πάντα από κάποια ανάγκη προκύπτει και το βήμα αυτό είναι το πιο μετέωρο από όλα...
χθές όμως ήμουν έξω από όλο αυτό σαν θεατής και ο θεατής σε μαι ταινία ξέρει ότι υπάρχει τέλος συνήθως ξέρει και το πότε...
κάθε τέλος και μια καινούρια αρχή κάπου εκεί αυτά ταυτίζονται, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου,
αυτά όμως μέσα στη ζωή... μετά το θάνατο δεν πιστεύω πως υπάρχει συνέχεια, αλλά εδώ μπαίνουμε σε άλλα χωράφια...
το τέλος που πάει να βρεί δεν το ξέρει το σίγουρο είναι όμως ότι θα το βρεί... και ας μην την απασχολεί...
:-))
φιλί γλυκό αφήνω κι εγώ!
καλημέρα Χαρά μου!!!
Θα συμφωνήσω με τη συνονόματή μου, Χαρά, ότι πρόκειται για ένα υπέροχο κείμενο.
"όλοι όμως με βήματα περνάνε τα σύνορα
σε γη και θάλασσα κι ανέμους πάνω σε γραμμές-χορδές" και βέβαια αυτοί σου οι στίχοι μ' έκαναν να ανυπομονώ να δω κι άλλες τέτοιες εικόνες απο σένα.
Μπράβο σου για το σθένος αυτής της γραφής.Kαι μπράβο για το πάντρεμα των όμορφων κι εύστοχων βηματισμών σου με το συγκεκριμένο κομμάτι της Καραϊνδρου.
Να 'σαι καλά.
καταρχάς καλώς ήρθες στο Φαίδωνα!
σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια!
μια πένα βαθειά και ευαίσθητη με είχε προτρέψει "Άκου τα βράχια-μάρτυρες" ;-)
τα ακούω επομένως ελπίζω πως θα δείς πολλές εικόνες ακόμα...
Σε ευχαριστώ πολύ και πάλι!
να έχεις μια υπέροχη μέρα!
και εσύ να είσαι καλά ΠΑΝΤΑ! :-)
Δημήτρη, η γραφή σου γίνεται δυνατότερη. Έχεις σημεία που "φεύγεις πολύ", κι έχεις σημεία που γίνεσαι πολύ αιχμηρός (και καλά κάνεις). Όσο για το τέλος, οι 4 αυτοί στίχοι, κάνουν τον επισκέπτη στο blog σου πλουσιότερο απ' ότι ήταν πριν την ανάγνωσή τους...
Καλό σου απόγευμα...
Διάττων σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια!!!
Ξέρεις πόσο εκτιμώ την κρίση σου...
επομένως είναι πολύ σημαντικά για μένα!
Να είσαι καλά!
Καλό απόγευμα!
Υ.Γ. χαίρομαι αν κάποιος φεύγει πλουσιότερος από εδώ, η αποστολή που μου έλεγες φίλε Διάττων βλέπει τα αποτελέσματά της...
Να ξέρεις πως κάθε θετικό βήμα που κάνεις μου δίνει ιδιαίτερη χαρά... Κι ένα άλλο που με συγκινεί είναι ότι έχεις κρατήσει κάποια πράγματα όπως εκείνη την κουβέντα με την "Αποστολή"...
Καλό σου βράδυ φίλε μου...
''όλοι όμως με βήματα περνάνε τα σύνορα''
το άπειρο ο νούς το περνά
''κάθε σκέψη ένα χθές για ένα αύριο''
''πριν μια κίνηση πάντα θεατρική''
μερικοί ούτε γιαυτό δεν είν' ικανοί
ευτυχώς αυτό δεν υπάρχει ''το ύστατο σ'αγαπώ'' αυτό είναι ο θεός αγάπη μου,
άπειροοοοοοο
άπειρος!
ερώτηση:
με τι(βήματα) περνά ο νούς το άπειρο
ο θεός...
μπορεί κι αυτός
με τι βήματα περνά ο νους το άπειρο...
με μετέωρα πάντως σίγουρα
το άπειρο μάλλον είναι μέσα στο νου
και το άπειρο είναι ο νους
νομίζω όμως πάλι ότι ο νούς δεν επειδέχεται μέτρα πως μπορείς να του βάλεις μια μεζούρα και ας είναι σαν ημιευθεία με αρχή της το κενό πριν το ένα
τέλος πάντων
Δημοσίευση σχολίου