Καλημέρα Δημήτρη Μέσα από τις ανάγκες μας ξυπνούν τα πάθη του ανθρώπου. Πάθη σε κάθε επίπεδο και μερικά από αυτά μας οδηγούν αναπόφευκτα σε μετέωρα βήματα, μας κάνουν να ακροβατούμε ανάμεσα στην φθορά και στην αφθαρσία. Μην αφήσεις να καεί τίποτα! Δεν σου ταιριάζει να καις!
μπορεί και η ανάγκη μας να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα να μας φέρει στο σημείο να κάνουμε αβέβαια για την επόμενη στιγμή, μετέωρα βήματα... τα οποία μπορεί να μας πάνε σε ακμαίες καταστάσεις και όχι φθοράς και αφθαρσίας... έχει να κάνει με το πως το βλέπουμε πάντα το θέμα...
Αμ φίλε Νίκο δεν καίω εγώ... τα δάση καίγονται... κυριολεκτώ στο τελευταίο καθόμουν στο μπαλκόνι σε ένα φιλικό σπίτι χθές το πρωί, ο ουρανός είχε γίνει μαύρος και ο αέρας είχε γεμίσει τα μαλλιά μας με στάχτη...
Σε κανέναν που θέλει να ζήσει δεν ταιριάζει να καίγεται... Δεν αφήνω όσο περνάει από το χέρι μου, αυτό είναι ανάγκη...
δεν το είχα σκεφτεί.. πάνω στις ανάγκες γίνονται τα πι ομετέωρα βήματα.. γιατί όταν έχεις ανάγκη από κάτι [όταν πιστεύεις ότι έχεις ανάγκη από κάτι], δεν είσαι ελεύθερος να επιλέξεις..
Χαρά μου από την μία δεν είσαι ελεύθερος (βέβαια πάντα έχουμε ανάγκες, αυτό είναι άλλο θέμα...) και από την άλλη μπροστά στην ανάγκη παίρνεις ρίσκα που θα πεί ότι τα βήματα είναι πιο μετέωρα από ποτέ...
βέβαια βαδίζωντας έτσι αυξάνεται και η αδρεναλίνη, εκρίνονται ενδορφίνες και ακόμα και αυτό είναι ανάγκη... τέλος πάντων...
αλήθεια Τζίμη! ευχαρίζομαι, σαγαπώ, αλήθεια είναι, βλέπω κομμάτια μου μεσα σου.. κι ανάποδα, αλήθεια είναι, και στις βασικές μας ανάγκες εκεί στα όρια τα μετέωρα δειλίάζουμε απ τον φόβο άνθρωποι, ιμιτελείς! αλλά άνθρωποι..
8 +1 κραυγές:
Καλημέρα Δημήτρη
Μέσα από τις ανάγκες μας ξυπνούν τα πάθη του ανθρώπου. Πάθη σε κάθε επίπεδο και μερικά από αυτά μας οδηγούν αναπόφευκτα σε μετέωρα βήματα, μας κάνουν να ακροβατούμε ανάμεσα στην φθορά και στην αφθαρσία.
Μην αφήσεις να καεί τίποτα! Δεν σου ταιριάζει να καις!
Καλημέρα Νίκο!!
μπορεί και η ανάγκη μας να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα να μας φέρει στο σημείο να κάνουμε αβέβαια για την επόμενη στιγμή, μετέωρα βήματα... τα οποία μπορεί να μας πάνε σε ακμαίες καταστάσεις και όχι φθοράς και αφθαρσίας... έχει να κάνει με το πως το βλέπουμε πάντα το θέμα...
Αμ φίλε Νίκο δεν καίω εγώ... τα δάση καίγονται... κυριολεκτώ στο τελευταίο καθόμουν στο μπαλκόνι σε ένα φιλικό σπίτι χθές το πρωί, ο ουρανός είχε γίνει μαύρος και ο αέρας είχε γεμίσει τα μαλλιά μας με στάχτη...
Σε κανέναν που θέλει να ζήσει δεν ταιριάζει να καίγεται...
Δεν αφήνω όσο περνάει από το χέρι μου, αυτό είναι ανάγκη...
δεν το είχα σκεφτεί..
πάνω στις ανάγκες γίνονται τα πι ομετέωρα βήματα.. γιατί όταν έχεις ανάγκη από κάτι [όταν πιστεύεις ότι έχεις ανάγκη από κάτι], δεν είσαι ελεύθερος να επιλέξεις..
Χαρά μου από την μία δεν είσαι ελεύθερος (βέβαια πάντα έχουμε ανάγκες, αυτό είναι άλλο θέμα...)
και από την άλλη μπροστά στην ανάγκη παίρνεις ρίσκα που θα πεί ότι τα βήματα είναι πιο μετέωρα από ποτέ...
βέβαια βαδίζωντας έτσι αυξάνεται και η αδρεναλίνη, εκρίνονται ενδορφίνες και ακόμα και αυτό είναι ανάγκη... τέλος πάντων...
:-)))
Καλημεεερααααα!!!!
Φιλιάααα φωτεινά και ζεστά!
αλήθεια Τζίμη!
ευχαρίζομαι, σαγαπώ,
αλήθεια είναι,
βλέπω κομμάτια μου μεσα σου..
κι ανάποδα, αλήθεια είναι,
και στις βασικές μας ανάγκες
εκεί στα όρια τα μετέωρα
δειλίάζουμε απ τον φόβο
άνθρωποι, ιμιτελείς!
αλλά άνθρωποι..
Ανθρωποι..σ'ευχαριστώ Ω!
με συγκινείς..
και όταν συγκινούμε..
κολλάωωωωωω
οκ
Άνθρωποι...
όχι (ά)νθρωποι
:-)
μη κολλάς
εγώ εδώ...
@@@@
κάτι που ξέχασα...
Και εγώ σ'αγαπώ ρε Δία!!!
Δημοσίευση σχολίου