πως γυρεύεις την αγάπη να βρείς
και το φώς πως περιμένεις να δείς
σε μια ταράτσα ονείρου
πoυ σε τρυπάνε οι ριπές
στων ματιών τις παρυφές
ενός ατέρμονου αστείου
που ταξιδεύεις τώρα πές μου
ποιες γραμμές κυλούν στο χτές μου
σε ποιον ορίζοντα τα φώτα σβήνουν
και τα παράθυρα γιατί να κλείνουν
τα χέρια σου γράφουν σε κάρτες
ημερομηνίες κι άλλες απάτες
ακούς τον ήχο της σιωπής
σε ηλιόλουστα βράδυα βροχής
στρατιώτης τώρα το βλέμμα
να αντικρίζει με ένα τους νεύμα
ψηλά να κοιτά να προστάζει τον ήλιο
σ'αγαπώ σ'αγαπώ
να γι' αυτό θα φύγω
{και χάρισμά τους όλα
διαλέγω εξορία
κάθε Άδη άνοιξης
Περσεφόνες αγαπώ εγώ
και με Κέρβερους κάνω παρέα}
9 +1 κραυγές:
Όταν ο Έρωτας δε δικαιώνεται στο πρόσωπο που απευθύνεται, τότε κρίνεται σκόπιμο, όσο κι αν είναι επώδυνο...η φυγή...
Ωραίο και το τραγουδάκι της επιλογής σου φίλε Δημήτρη (στίχοι, φωνή, μουσική αλλά και...οπτικοποίηση).
Καλημέρα Διάττων!
σωστό αυτό που λες...
βέβαια το ποίημά μου (αν μου επιτρέπεται να το χαρακτηρίσω έτσι...) έτσι όπως το σκέφτηκα εγώ καθώς το έγραφα δεν είναι ερωτικό με φυγή έχει να κάνει αλλά όχι από έρωτα...
τέλος πάντων το θέμα είναι τι θέλει να δει ο αναγνώστης...
το "σκόπιμο" που λες ελπίζω να το εννοείς κάπως πιο ελευθεριακά... γιατί για μένα δεν χωρούν σκοπιμότητες στον έρωτα όπως και σε κανένα συναίσθημα...
φίλε Διάττων τώρα μιλάμε για τη Νανά Μούσχουρη... Η Φωνή...
Να έχεις μια υπέροχη μέρα!!!
Στην πρόσκρουση με το συμβιβασμό μας δε μένει τίποτα... Μόνο στρατιωτάκια!
Τα όνειρα δεν έχουν λέξεις δεν έχουν ανάσα. Και αυτά κτισμένα. Περιμένουν ένα αντίτιμο, δανεικό και φτιασιδωμένο, για να τα κατοικησουμέ με την εθελούσια παράδοση μας στο αλλότριο, το ετεροπροσδιόριστο, το ετεροφταγμένο. Μια προσωπική παράδοση-παραίτηση.
Όμως το βλέπω. Ο αέρας έχει πολύ γαλάζιο ακόμα. Πολύ πολύ γαλάζιο ακόμα. Και οι ανάσες μας βάφουν λευκές γραμμές κατά κει. Όχι φυγής. Όχι ονείρου. Όχι αγάπης. Άγνωστες λευκές γραμμές που χύνονται ακανόνιστα στον (εναπομείναντα) γαλάζιο αέρα...
@kioy
καταρχάς καλως ήρθες στο Φαίδωνα!
νεκρά στρατιωτάκια θα λεγα...
συμφωνώ μόνο που πιστεύω πως είναι μόνο παράδοση και μάλιστα στις περισσότερες των περιπτώσεων όχι άνευ όρων... και όχι παράδοση-παραίτηση.
λευκές γραμμές φυγής πολύ σωστά... άνευ συγκεκριμένου δρόμου...
περι φυγής ο λόγος εδώ... εγώ... http://provlimatismoibyjimank.blogspot.com/2009/02/blog-post_23.html
καλησπέρα!
Ε, ναι, η Νανά Μούσχουρη είναι κορυφαία φωνή που δεσπόζει στην ιστορία της ελληνικής μουσικής, με αντίστοιχη επιτυχία, βέβαια, και στο εξωτερικό.
Δημήτρη, με το άλλο σου blog έχω ένα προβλημα και δε μπορώ να διαβάσω. Μπαίνω μέσα αλλά μου εμφανίζει μια μαύρη οθόνη (απλά, με κάποιους κόκκινους εμβόλιμους χρωματισμούς) κι έτσι δεν ξεκαθαρίζω τίποτα. Ίσως να φταίει ο υπολογιστής μου. Στο έχει αναφέρει κανένας άλλος αυτό; Μήπως άλλαξες εσύ τα χρώματα του blog;
Διάττων έχω αλλάξει ειδικά για την σημερινή μέρα σαν ένδειξη διαμαρτυρίας τα χρώματα στο Blog...
το φόντο είναι μαύρο και το χρώμα του κειμένου εκτός από την τελευταία μου ανάρτηση (που είναι με μεγάλα κόκκινα γράμματα) είναι καφέ...
τώρα αν δεν βλέπεις ξεκάθαρα μπορεί να φταίει η ρύθμιση των χρωμάτων στην οθόνη σου... βασικά την τελευταία μου ανάρτηση με τα μεγάλα κόκκινα γράμματα δεν την βλέπεις?
Α, τώρα κατάλαβα τι λες. Άλλαξες τα χρώματα σκόπιμα. Πάντως, κάτω απ' τη σημερινή ανάρτηση (με τις δυο σειρές κόκκινων γραμμάτων), δε διαβάζεται τίποτα. Γι' αυτό υπέθεσα μήπως φταιει κάτι... Όσο για τη διαμαρτυρία, ίσως να είναι άνευ λόγου (με την καλή έννοια το λέω). Και να εξηγήσω γιατί...
Απ' το 1981 που παρακολουθώ έντονα την πολιτική ζωή της χώρας (τότε που είχαν αναλάβει οι άλλοι απατεώνες που καραδοκούν τώρα), βλέπω τα πράγματα να πηγαίνουν απ' το κακό στο χειρότερο. Και ποιος φταίει γι' αυτό; Εμείς, οι πολίτες, οι ψηφοφόροι, που επιτρέπουμε να μας κυβερνούν παρατάξεις από κατάπτυστα ανδρείκελα! Είναι οξύμωρο, λοιπόν, να διαμαρτυρόμαστε, αφού την επομένη θα τους ψηφίσουμε πάλι. Και δε μιλάω για σένα φίλε Δημήτρη, μιλάω γενικά για την ανεγκέφαλη πλειοψηφία των ελλήνων που λατρεύει τη δεξιά καταστροφή αφού τη συντηρεί σε ένα ποσοστό πάνω από 80%...
άνευ λόγου δεν είναι απλά και που γίνεται δεν θα αλλάξει κάτι έτσι... απλά έμεσα ακόμα και από το χρώμα θέλω να περάσω ένα μήνυμα σε όσους μπαίνουν μόνο για σήμερα...
άλλωστε λέω μαύρο σε όσους καίνε το αύριο... και στο σχόλιο που έχω αφήσει με αφορμή το σχόλιο μιας φίλης λέω πως για μενα υπαίτιο είναι όλο το πολιτικό σύστημα της χώρας δεξιοί κ' αριστεροί... είμαι αηδιασμένος από όλους...
δεν με εκφράζει ούτε καν το σύστημα το πολιτικό που υπάρχει, δεν είναι δημοκρατία αυτό το πράγμα...
δεν βλέπω ορίζοντα ούτε μπορώ να τον φανταστώ δυστυχώς και λυπάμαι γι αυτό που λέω... μόνο για μένα ξέρω τι πρέπει να κάνω... για την Ελλάδα κάτι άμεσο και ριζικό δεν βλέπω... μακροπρόθεσμα μόνο μέσω της παιδείας αλλά τι λεώ τώρα... η παιδεία είναι θέμα τόσο της πολιτείας όσο και των ίδων των πολιτών... σύψη και δυσωδεία... παντού καμμένα βλέπω εδώ...
όχι μόνο δάση... μυαλά,ψυχες (κυρίως ψυχές)... δεν ξέρω... δεν ξέρω...
Σ'αγαπώ Σ'αγαπώ να γι αυτό θα φύγω...
έτσι δε λεώ στους στίχους μου; ε αυτό ακριβώς...
αγαπώ αυτό το χώμα που καίγεται κάθε μέρα και δεν βλέπω τίποτε άλλο από το να φύγω ακριβώς επειδή το αγαπώ, οξύμωρο ε; το ξέρω μάλλον αγαπώ πολύ και εμένα... όπως επίσης την άνοιξη...
δεν ξέρω...
είναι μάλλον που δεν διάλεξα να ζήσω σε μια ταράτσα ονείρου και να γίνω κομμάτι ενός ατέρμονου αστείου...
δεν ξέρω, μπορεί να γίνω κομμάτι ενός ακόμα πιο ατέρμονου και μεγαλύτερου αστείου... η ιστορία θα το δείξει...
τέλος πάντων...
τι λέει ακόμα καίγεται?
είναι που μου τη σπάνε και οι τσέπες που περνιούνται για δημοσιογράφοι...
Αχ, σε κατανοώ απόλυτα φίλε μου. Φυσικά εξοργίζομαι κι εγώ. Φαίνεται, κι απ' τα λόγια που έγραψα πιο πάνω. Απλώς έχω εξοργιστεί άπειρες φορές παραπάνω (από σένα) απ' τον καιρό που γεννήθηκα. Καταλαβαίνεις τι εννοώ,ε;
Κι όσο για το "Σ'αγαπώ, Σ'αγαπώ, να, γι αυτό θα φύγω...", ε, ναι, δένει απόλυτα εδώ!
Τι άλλο να σου πω! Μακάρι να βλέπαμε κάποιο φως στον ορίζοντα! Κάτι που να διαφαινόταν πως μπορούσε να βελτιώσει τα πράγματα. Και δε μιλάμε βραχυπρόθεσμα μόνο για τις φωτιές...
Καλό σου βράδυ φίλε μου, όσο καλό μπορεί να είναι αυτό... Χαίρομαι πάντως που επικοινωνούμε έστω κι αν αυτό γίνεται κάτω από αντίξοες συνθήκες...
Δημοσίευση σχολίου