Ματωμένα πέταλα

"Ο μικρός πρίγκιπας διέσχισε την έρημο και συνάντησε μονάχα ένα λουλούδι. Ένα λουλούδι με τρία πέταλα, ένα τιποτένιο λουλούδι...
-Καλημέρα, είπε ο πρίγκιπας.
-Καλημέρα, είπε το λουλούδι.
-Που είναι οι άνθρωποι; ρώτησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας.
Το λουλούδι είχε δεί κάποτε να περνάει κάποιο καραβάνι:
-Οι άνθρωποι; Νομίζω πως υπάρχουν έξι εφτά. Τους πήρε το μάτι μου πριν από χρόνια. Μα δεν ξέρεις ποτέ που να τους βρείς. Ο άνεμος τους σηκώνει και του πάει. Δεν έχουν ρίζες κι αυτό τους δημιουργεί πρόβλημα.
-Αντίο, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Αντίο, είπε το λουλούδι."

Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ

Στο πέρασμα του αγέρα λύγισα.
Θυσία μπροστά μου τώρα τα ματωμένα μου πέταλα,
μόνος εγώ και η φαντασιακή θέσμιση των ριζών μου
έτσι να "φαίνονται" χωρίς να "είναι" στα άκρα μου, λόγια να είναι και να φαίνονται σαν πράξεις.
Τόσες φορές το κορμί μου αντιστάθηκε στον άνεμο και άλλες πάλι αφέθηκε στη μεθυστική του ζάλη.
Πότε ρίζες και πότε φυγή...
Πόσο εύκολα μπαίνουν τα Χ;
Πόσο μικρές μοιάζουν οι στιγμές του χθές;
Και έτσι μου έρχεται να κρατηθώ μια για πάντα απ' το σκαρί του ανέμου... αιώνια κι αέναα ερωτευμένος με το φευγιό του,
πόσο όμορφα διαγράφει το δάκρυ στις κόγχες μου ο άνεμος;
Τον συγχωρώ όμως, ακούς; τον συγχωρώ και ο πόνος αλλαγή θε να φέρει...
Το γιατάκι μου πικρό, εθισμένος γαρ στη ζωή...
Κάποιος είπε ο ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος...
Και ξέρεις;
Απλά ονειρεύομαι, καμιά φορά και ματωμένα πέταλα...

για την Χαρά που μου έδωσε δύναμη να συνεχίζω να πιστεύω στη διαφορετικότητα...
(αθελά της και μη)