κομμάτια που αρνούνται ακόμα την επαφή με αυτό που τα γέννησε
άρνηση μιας ματιάς στο πίσω των γκρίζων λέξεων του παρελθόντος
σπασμένα γυαλιά στα χέρια να σκίζουν τένοντες
ανάπηρα χαμόγελα γυάλινα,
πιο όμορφα τα θρύψαλά τους,
πιο βαθειά η ιδέα τους
και η σκιά της να τρυπάει τη διάχυτη σιωπή που πνίγει το βλέμμα μου
δίπλα μου να κάθεται το άρλεκιν
δίχως τζιν δίχως δίσκους
και σαν να ακούω την πορεία που πήρε το τρένο
εκτός προβλεπόμενης τροχιάς
εντός ειμαρμένης γραφής
ξέρεις λένε στις γραμμές είναι η ιστορία
γιατί πάλι όμως έρχεται και κάθεται μέσα μου η φωνή που λέει πως η ιστορία δεν γράφεται αλλά ότι τη ζείς τελικά...
ξανά και ξανά
ραπόρτο λέει έπεσε πως ο μικρός τα βαψε μαύρα...
στα στενά κυνηγημένος ο μικρός
και της αγάπης λόγια φυλαχτό
και την ελπίδα και την χάρη πήρε να πάει να γίνει Δευκαλίωνας
6 +1 κραυγές:
θα με πιστέψεις αν σου πω πως το διάβασα σπαράζοντας? Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις όπως το εννοώ, αλλά το αίμα μου αυτή τη στιγμή καίει.
νιώθω σπασμένα γυαλιά στα χέρια μου και τον τελευταίο καιρό συνέχεια σκέφτομαι θρύψαλα (είμαι καλά πάντως!).
"Ανάπηρα γυάλινα χαμόγελα." ούτε μπορώ να εκφράσω τι σκέφτομαι για το στίχο αυτό..
καληνύχτα!:-)
α και κάτι ακόμη..
ποια υποτίθεται πως είναι η προβλεπόμενη τροχιά ενός τρένου?
;-)
καταλαβαίνω απόλυτα
δεν έχω λόγια αυτή τη στιγμή ίσως αύριο οι σκέψεις να σπάσουν τους τοίχους που έχουν υψωθεί στις συνάψεις των καλωδίων μέσα στο κεφάλι μου (ουπςςς καλώδια είπα; γράψε λάθος, νευρώνες ήθελα να πω... ε ένα μυαλό κια υτό σχοινοβατικό από τη μια τα συναισθήαμτα από την άλλη η λογική, από την μια η πένα και από την άλλη το κατσαβίδι και τα μαθηματικά και εγώ ανάμεσα να παίζουν και τα δύο μαζί μου και εγώ να νομίζω πως είμαι όρθιος ακόμα παρόλο που στους όμους μου ξεχωρίζουν ακόμα τα φτερά...
τεσπά...)
τα ανάπηρα χαμόγελα τα γυάλινα...
τα βαρέθηκα
τα μίσησα
τα φτύνω σιγά σιγά όλο και με μεγαλύτερη ορμή
τα καίω
και τα περιφέρω στους δρόμους με μια ταμπέλα στο στέρνο τους το τελευταίο τους χαμόγελο
σε τέτοια χείλη γυάλινα δεν αξίζουν χαμόγελα
ύβρις απέναντι στην ιδέα και στην αρετή του χαμόγελου...
και να φανταστείς ότι ούτε και εγώ μπορώ ακόμα να εκφράσω απόλυτα αυτό που ήθελα να πω μέσα από αυτές τις τρείς λέξεις με τη συγκεκριμένη σειρά...
καληνύχτα δεσποσύνη!
α και κάτι ακόμα και εγώ...χαχαχα
ε ρε παιδί μου ξέρεις...
λέει θα φύγει από την Αθήνα με τελικό προορισμό το Λιανοκλάδι
ε μην φύγει το τρένο και μπεί μέσα στα χωράφια και τραβήξει ευθεία προς την θάλασσα...
(αν και καλύτερα να γινόταν έτσι αλλά λέμε τώρα...)
η προβλεπόμενη τροχιά είναι η τροχιά που ορίζουν τα σίδερα που πατάει το τρένο...
έλα όμως που οι εκτροχιασμοί έχουν το ενδιαφέρον...
από κάτω όμως έγραψα "εντός ειμαρμένης γραφής"...
άρα για σκέψου το λίγο...
;-)
Δεν ξέρω εγώ σε αυτό με το τρένο σκεφτόμουν διάφορα.
Για παραδειγμα για να είναι απρόβλεπτη η πορεία ενός τρένου (και φυσικά οι απρόβλεπτες πορείες έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον, γιατί τότε πραγματικά εστιάζεις στην διαδρομή καθώς δεν ξέρεις τον προορισμό) δεν χρειάζεται απαραίτητα να εκτροχιαστεί (γιατί κάτι τέτοιο είναι και καταστορφικό με την αρνητική σημασία), μπορείς απλά να μην ξέρεις σε ποιο τρένο έχεις μπει.. :-)
τον τελευταίο καιρό έβλεπα όνειρα με τρένα που δεν βάδιζαν πάνω σε ράγες! ;D
Ουφ, κατακλεισμός σκέψεων αυτή τη στιγμή.. θα τα βάλω σε μία σειρά και θα σου πωωωωωω!!
καλη σου μέραααα!!
ΥΓ:όσο για τον χαρακτηρισμό "ανάπηρα", τον έχω λατρέψει.. πραγματικά πολλοί άνθρωποι σήμερα είναι συναισθηματικά ανάπηροι, για πολλούς λόγους..
"πώς νιώθουμε παράφορα, πώς ζούμε έτσι αδιάφορα"..
Και πάλι πολύ καλή σου μέρα!!
ως τρένο ήθελα να παρομοιάσω τη ζωή μου
βέβαια δεν ξέρω αλλά πάντα βάζω ράγες είτε ειμαρμένες είτε λογικής και πιθανοτήτων, όταν βγαίνει από το ένα ζευγάρι να μπαίνει στο άλλο...
σου είχα γράψει ότι η ζωή είναι το ταξίδι μιας στιγμής με προορισμό το τέλος...
νομίζω πως ο μοναδικός προορισμός στη ζωή είναι ο θάνατος τίποτε άλλο δεν μπορεί να προ-οριστεί...
μέσα σε ένα σύστημα μιας ειμαρμένης "λογικής"
και πάντα εκτός προβλεπόμενης τροχιάς...
είναι χαοτικό το σύστημα της ζωής και εσύ που αγαπάς τα μαθηματικά ξέρεις τι σημαίνει αυτό...
όλες οι προβλεπόμενες τροχιές αποτελούν ουτοπίες θλιβερές...
Αλήθεια???
αυτό είναι φοβερή σύμπτωση (το ότι έβλεπες στα όνειρά σου τρένα που δεν είναι πάνω σε ράγες...)
θα περιμένω με πολύ αγωνία να μου πεις τις σκέψεις σου που σε έφεραν κατακλεισμό...
ο Δευκαλίωνας πάντως υπάρχει στο κείμενο ως ύστατη λύση... ;-)
τα ανάπηρα συναισθήματα ε?
μ'αρέσει η οπτική σου καμπύλη... χαχαχα
καλημέεεεεεραααααα!!!
Δημοσίευση σχολίου