πιάνο

Τα δάκτυλά μου για ένα ακόμα βράδυ να ακουμπούν τις άκρες των πλήκτρων.
Το πιάνο σώπασε δεν μιλάει εδώ και καιρό, σπάνια τα δάκτυλα φεύγουν και αρχίζουν να πλέκουν ήχους και ακόμα πιο σπάνια η σουρντίνα φεύγει από τη θέση της.
Μια ενδόμυχη συστολή με κυριεύει.
Τα πιο κριτικά μάτια της ζωής μου πάντα εκεί να δούν και να μιλήσουν, τα πιο ανυπέρβλητα μάτια.
Ο αγώνας απέναντι σε αυτό που σε γέννησε...
Άνευ τέλους.
Η αρχή δεδομένη και θολή, τι σημασία έχει...
Τα δάκτυλα όμως βρήκαν τις διόδους, άνοιξαν τις πύλες και τα μινόρε αργά κυλάνε.





Βγαλμένα από λάθη...