Ειμαρμένο... χάδη

Αναρριχάται γδέρνοντας τα σωθικά σου φτάνει ως την Τραχεία και αρχίζει ελεύθερη πτώση ανάποδα.
Η οβελιαία ραφή δέχεται αλλεπάλληλες δυναμικές Προκλήσεις
Τη νοιώθω ξεσκίζεται κι οι σκέψεις πια θάλασσα που Με πνίγει
Και όμως σιωπή
Overdose σιωπή που μου γεννά κραυγή
Ίλιγγος και πτώση
Τι ευαίσθητη εικόνα, πως μπορείς και πέφτεις;



ένα χέρι σε κρατάει
ανεβαίνεις τρέχεις όχι τόσο ώστε να μην ακούς και να μην βλέπεις, να μην νοιώθεις, όχι
όχι...
τρέχεις μέσα σε θάλασσα λυτρωτική συναισθημάτων που σε κάνουν σιγά σιγά να πετάς και ο ήλιος όλο πιο κοντά

εκεί που όλα είναι ένα
νερά στο κόκκινο βαμμένα
δεν υπάρχει απόσταση
κυριαρχεί η ομοιόσταση

της ζωής...

κλείνεις τα μάτια μια φωνή να λέει είμαι εδώ ένα χέρι να σου αγγίζει τον ώμο
ασήμι από την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού να κυλάει ηδονικά στο λαιμό σου

ζωή

η ειμαρμένη σου
ευθεία από φως σε φως!

{ε ακούς ?
σε σ(μ)ένα τα λέω}