καμένες Ιθάκες

καμένες Ιθάκες εδώ κι εκεί
κάπου στ' αλατοσκαμένα βράχια της Μήλου
και στις όχθες του Αλιάκμονα

ατάκες και κλισέ ματιές
στον Θερμαϊκό καθώς ο γλάρος στέκεται στην πρύμνη των ματιών μας

λόγια δειλά ανέξοδα μικρά
για λίγη επιβεβαίωση όλων όσων μένουν εδώ
εδώ να θυμίζουν το μάταιο πέρασμά μας
και άλλωτε τον κόπο για λίγο ορίζοντα πιο καθαρό

μικροί σε παράγκες μιας άλλης εποχής
αδιέξοδοι δρόμοι
και δρόμοι που σπάνε καθρέφτες
γαϊτανάκι "μία έξω, μία μέσα" στα εντός μας
λίγα "γιατί" και μια σκέψη που φέρνει ελπίδες

μπορεί όχι και τόσο ανόφελες...

καλημέρα στη θάλασσα στα μάτια τα κλειστά στους ουρανούς τους γαλανούς και στα σύννεφα που τόσο αγαπώ και μ' αγαπάνε
γεια σου Νεφέλη, σιωπή και χάδια του Απρίλη

εκπομπές

ηλιόκτιστων μεσημεριών
λαιμός από ιδρώτα

ηλιοβόλων μαρμαρυγών
του έρωτα η ρότα

κλειστά χαρτιά

"Afraid? Of whom am I afraid?

Not death; for who is he?

The porter of my father’s lodge

As much abashed me.

Of life? Ι were odd I fear a thing

That comprehended me

In one or more existences

At Deity’s decree.

Of resurrection? Is the east

Afraid to trust the morn

With her fastidious forehead?

As soon impeach my crown!"

Emily Dickinson

τα μάτια μου όταν κλείνουν

τις πύλες του χρόνου που μπαίνουν μέσα οι άριστοι και βγαίνουν κατακάθια

τη νεκρική σιγή της απώλειας

τα άκρα των χειλιών την ώρα του αποχωρισμού

τα υπερβολικά της μάτια

τους ιστούς της αράχνης στους ορίζοντες της λήθης και του ψεύδους

τα μήλα της ουτοπίας

τα γεράκια της ερήμου των δύσκολων λεπτών

το θάνατο στο βλέμμα της ζωής

την αντίπερα όχθη στα κάτοπτρα της αλήθειας όταν το νερό διαμελίζεται στους βράχους

την τελευταία καλημέρα πριν την αυγή

ηκιτιρκοτυα

γκρεμοί, λαβύρινθοι
δρόμοι επικίνδυνοι
τα φώτα καθώς σβήνουν

πίσω το κεφάλι, καθρέφτες
μοναχικής διαδρομής κλέφτες
το όνειρο να κρύβουν

δυσεπίλυτα συστήματα
μιας ουτοπίας ψύγματα
τα μάτια κλείνουν

ζωή [high (γ)κου(χ)]

πόνος ή πόνος
άνευ σημασίας
ζωή

ta xw ftysei lemeeee...

που να απλώνεις τώρα το χέρι να πιάσεις το ποτήρι
είναι και μισοάδειο... τι να το κάνεις μισοάδειο να το έβλεπες μισογεμάτο να τον κάνεις τον κόπο να αλλάξεις θέση και να θέσεις σε κίνηση το σώμα σου

το λατρεύω αυτό το ταβάνι
το δε μαύρο που πέφτει όταν κλείνω τα μάτια μου, άσε απόλαυση...
κενό, ξέρεις τι θα πεί κενό;
πρώτη φορά αν δεν με απατά η μνήμη μου* το απολαμβάνω...

βαράει (τρόπος του λέγειν, έτσι για να νομίζω πως κάτι κινείται στην ατμόσφαιρα) και ο Βαρδής και το "βαρέθηκα τα βράδυα με τους φίλους τα ξενέρωτα" έγινε ο αγαπημένος μου στίχος, πες τα Αντώνηηηη, πές τα...

ουφφφφφφφφ

ούτε τον ήχο του κομπολογιού μου δεν γουστάρω τώρα και το κόβω κάπου εδώ γιατί και τα πλήκτρα μου τη σπάνε... (έπρεπε να έχουν βγεί αθόρυβα συστήματα... αχχχ δεν θα γίνω και εγώ γρανάζι θα δούν τι θα πάθουν...)

{*κατ' επίφαση μνήμη, έτσι όπως είναι τώρα...}

2sides

2 πλευρές
2 δρόμοι
2 ματιές
και 2 κόσμοι

{υΓ: στο αΛφΑ εις την Χι, αχ μια αναπνοή!}

red point - unknown infinity

ώρες περίμενα να περάσω απέναντι
ο δρόμος ήταν άδειος και η άσφαλτος έκαιγε από το φώς που έπεφτε πάνω της
και όμως τα βήματα δεν σέρνονταν
τα μάτια δεν έφευγαν από το κενό
και η σκέψη της απώλειας είχε διαγραφεί στην κόκκινη Honda που είχε αφήσει σημάδια στο πίσω μέρος της μνήμης μου
περνά ξανά και ξανά και εγώ εδώ
γύρισα πίσω το κεφάλι όπως συνηθίζω
αλληγορία σκέφτηκε κάποιος και από το στόμα του έβγαιναν "γιατί" κόκκινα
έσταζαν και η άσφαλτος πιο καυτή από ποτέ
όχι,



όχι ο Μορφέας δεν θα 'ρθει σήμερα
ήρθε χθες και αυτό αρκεί...

{τις δραμαμίνες μη ξεχάσεις είχε ταξίδι αύριο}

δυσλεξία

θυμάμαι να μου λές
η φωτογραφία σου στάζει
μοναξιά και με πληγώνει
φοβάμαι όταν κλές
μη σε νοιάζει
το φώς που σε παγώνει

τα λόγια μου υδάτινες του χθες επιστροφές
να τρέχουν σε τοπία ενός αγέννητου πελάγου

Θέλω αλλά...

θέλω να τον αλλάξω αλλά πως...

πριν 40 χρόνια και ξανά η ίδια σκέψη...

Κέμαλ δεν αλλάζει ρε συ...

αλλαξε το μέσα σου αν μπορείς
καλό κακό δεν ξέρω αν είναι
μπορεί ούτε και αυτό να αλλάζει
τουλάχιστον η τριβή μπορεί κάτι να φέρει
και η φωτιά η πιο θεμιτή...

καληνύχτα Κεμάλ!