Homo Sacer

Το γυμνό σώμα της Ζωής
τίθεται ως ερωτηματικό
δύναται άλλωστε να φονευθεί
ώστε να συνεχίσει να ζει.
Ως εργαλείο; Ως μουσειακό έκθεμα;
Ήτοι σε σκοτωνώ για να ζήσεις.

Κάπως έτσι μέσα σε μια λίμνη εξαίρεσης αφήνει το γυμνό σώμα τη Ζωή του.
 
-Το βράδυ όμως κρυφά μέσα στο σκοτάδι
η γλώσσα μου θα αγγίζει τη δική σου
και οι δυο μαζί θα γράψουν τους νόμους ξανά
πάνω στο γυμνό σώμα της Ζωής και η Ζωή θα ζήσει.-
 
Μην ξεγελιέσαι, δεν είναι πλέον στόχος το μυαλό που έλεγε η Κατερίνα
Κατέβηκαν πιο χαμηλά,
Οδεύουν στο ένστικτο
Στοχεύουν στο άγγιγμα
Ο Έρωτας ήταν πάντα η ύψιστη μορφή αντίστασης.

Data

Χανόμαστε

Ανάμεσα σε τόσα αποθηκευμένα bits

Τόσες στιγμές πληροφορίας 

Αυστηρά τοποθετημένες υφαρπαγές

Αλλάζουν χέρια κλεπταποδόχων

Σαν συλημένα τιμαλφή 

Γεννήτορες εικονικής πραγματικότητας

Και όμως κανένα κύμα ηλεκτρισμένο

Καμιά απόκριση ζωής

Να θυμίζει έστω λίγο

Την υφή του δέρματος 

Την μυρωδιά του δυόσμου

Τη σιωπή των καταδύσεων 

Την υγρή ζεστασιά των χειλιών

Καμιά ορατή αορατότητα δεν έχει ακόμα εγκλωβιστεί

Παραμένουν ελεύθερες 

Βαθιά μέσα στο απερίγραπτο

Αιωρούνται πριν το τελεσίδικο

Αναπνοές ρουτίνας

Ίσως τελευταίες

Fool and passive in your arms

Keep me inside in your hands

Flame of fever in my heart

Your empty eyes which stay apart

When write layer by layer my mind

And me? Flying rails I try to find

The exits of nowhere as they stand

Freezing lonely on the land

The force that still resists

To time,  the judge who gives

The chance for the final explosion

The last show of the age of corrosion

You have a piece of me on your teeth

Your tongue controls my breath

you ain't a fear, you are a peak

where I arrive weak and creak

I feel like silence in your call 

A leaf in decline in the fall

A ruthless spot in the urban drop

I am a leak without a stop

In an ocean of impressions 

I end up after fights

without my inceptions

without my rights

A white paper, as I began

ready for a new run

without lies, without crimes

for new falls, new climbs

α στερητικό προσώπου

Στην άκρη του δρόμου άφησα μια νύχτα τη μιλιά μου
τις λέξεις μου που διάλεξα επάνω να πατήσω.
Ήρθε όπως φαίνεται και μένα η σειρά μου
ν' αρνηθώ εμένα τρις, για πάντα να με σβήσω.

Με δάχτυλα αμφίβολα και με αβέβαιες νότες
στο πιάνο επάνω έπαιξα τον τελευταίο σκοπό
που σήμανε τη λήξη στις πιο θολές μου ώρες
και φύτεψε στα χερια μου τον νέο μου ρυθμό.

Στα δύο τρίτα κάθησε και λέγοντας με βάρος
φωνής στεντόρειας "Εσύ είσαι ο Οδηγός"
τα λεπτά ξεκίνησαν να τρέχουνε με πάθος
στον χρόνο μου που λύγισε και έμεινα ενεός.

"Που πας γυμνός;", ακούστηκε, "Βαδίζεις στο κενό
δίχως πρόσωπο, δίχως προσωπείο, ένας Α στερητικός
επάνω από τον χρόνο και τον τοπο μετέωρο φτερό."
Ψάχνω, απάντησα, ό,τι κάθε μόνος, στέρεος και γυμνός;

της καύλας

Πιο μεγάλης απ'της καύλας
δεν υπάρχει προσμονή
κι όποιος δεν την έχει νιώσει
μες στον τάφο του έχει μπει

Γιατ' η καύλα σου σε σέρνει
σε πηγαίνει όπου βρει
λίγο φως να σου πουλήσει
μέχρι το φως σου να σωθεί

Κι όταν πάλι την μπανίσεις
στη γωνία να χει βγει
μη κι ορμήξεις με τη μία
η καύλα θέλ' υπομονή

Θέλει τέχνη και μεράκι
να την έχεις μια ζωή
κι όταν πας να την εχάσεις
να έχεις χέρι με πυγμή

Να την πιάσεις να ξηγήσεις
εγώ πλέον είμ' εσύ
πεθαίνω πλέον για σένα
σ' ακόλουθώ και όπου βγει

Πατέρα

Πατέρα με μάτια από αγάπη σε κοιτώ
  που να δώσουν συνέχεια στον αγώνα προσπαθούν
  ώρες που φεύγω από τον κόσμο αυτό
  ώρες που τα λόγια σου μες στο κεφάλι μου κτυπούν
Πατέρα μείνε λίγο ακόμα να παίξουμε με κατσαβίδια και κόφτες
  καλώδια και ουρανούς να μπλέξουμε ξανά
  να φωνάζουμε μαζί στο 90' για ένα γκόλ
  να μου πεις ξανά για ινδιάνους και ιππότες
Πατέρα έλα να τσακωθούμε ξανά για την πολιτική
  να κανουμε ταξίδια μέχρι την Αμερική 
  να βρούμε ξανά το κρυμμένο γλυκό μες στο ντουλάπι
  να ακούμε για ώρες CCR από βυνίλια στο σκοτάδι
Πάτερα άκουσε με και μένα έχω κάνει ήδη αρκετά και είδα
  μα αν δεν υπήρχες εσύ από που θα ξεκίναγα 
  να γράψω κι εγώ τη δικιά μου σελίδα;
  ποια μάτια πεισματικά να ξεπεράσω θα ήθελα;

Του Ferguson οι γκιλοτίνες

Αυτός ο κόσμος που πεθαίνει
φλέγει το παραμύθι σου που ζει
μέσα στην κόρη σου που μένει
χαλαρωμένη και θολή.
Αδειάζει στο κενό τον χρόνο
το "είναι" σου μοιάζει με ρωγμή
ένα εφήμερο στιχάκι
με τη φωνή σου τη βουβή.
Αναρωτιέσαι τι συμβαίνει
ενώ ματώνει το σχοινί
αυτό που σ' έχει χρόνια δέσει
και που σου σέρνει τη ζωή.
Μύρισε άνοιξη και λουλουδάκια
Ξεκινάει το night show στην TV.
Άνοιξαν τα μαγαζάκια.
Ακού! Τι ωραία μουσική!
Ήσυχη για ήσυχα λογάκια
Μόνο που...
λίγο πιο δίπλα ένας άνθρωπος πεθαίνει 
με μια ελπίδα για δικαιοσύνη και ζωή.
Οι διαφημίσεις όμως λένε πως μαγκιά σου
να είσαι μόνος σου στην κορυφή. 
Κατανάλωσε και τα παιδιά σου
όλα δεν έχουνε τιμή;
Μην ανησυχείς έρχεται και η σειρά σου
κοίτα μόνο να μην είσαι εκεί.

Εγώ δεν πάτησα ποτέ επί πτωμάτων
Είδα το πτώμα μου επί δικών μου εγκλημάτων
Διάβασα τα λάθη μου ένα ένα πάνω μου
Αναμέτρηση με μένα, αυτό είναι το πλάνο μου
Εγώ δεν ζήτησα ποτέ να καταλάβεις
Τον δρόμο μόνος σου τον περπατάς, κι αυτό πρέπει να το μάθεις
Δεν σου χαρίζεται τίποτα, γι' αυτό πρόσεξε σε ποιον χαρίζεις
Είναι η ώρα τρεις κι εσύ ακόμα συνεχίζεις
Δουλειά δουλειά για αξιοπρέπεια κι ελευθερία
Πρέπει να ανέβεις στον Θεό σου, για να τα βάλεις με θηρία
Το θηρίο είσαι εσύ, και του εαυτού σου εσύ είσαι το τέρας
Κριτής και κρινόμενος πάλι εσύ στο πέρας της κάθε σου μέρας

υπνοστεντόν και IG

Ουρές στα ATMs και υπνοστεντόν
Μια ζωή στην απ'έξω ενώ είσαι παρόν
Ξύπνιος απ'το άγχος παραμένεις ως τις τρεις
O κολλητός σου "πέτυχε" και το παίζει δικαστής
Η ευτυχία σου μετριέται με likes στο IG
Όταν όλα γύρω μαύρα ποιος αλήθεια είναι εκεί;
Μέσα σε κουτιά παρέα με τα δάκρυά μας
Ένα σπείρωμα βλακείας αυτή είναι η γενιά μας.

Σιωπή

Δεν τρέφω πια καμία αυταπάτη

Διαλέγω τον μοναχικό δρόμο της σιωπής

Δεν προσδοκώ τίποτα

Βαδίζω γυμνός μέσα μου

στο δρόμο της ακοής

Και έχω τόσα να σου πω

Όμως δεν βρίσκω λέξεις τρυφερές

Τη μοναξιά και την οργή σου να απαλύνουν

Την πληγωμένη πλάτη σου να επουλώσουν

Ζω για ένα αύριο που δεν θα έρθει ποτέ

Και θα πεθάνω μια μέρα γι' αυτό

Θα πεθάνω για μένα

Η τελευταία μου σφαίρα θα είμαι εγώ

Οπώς ακριβώς κι αυτός,

αυτός που δεν είδες ποτέ σου

αυτός που...

Είναι το λάθος μέσα στον κώδικα που έγραψες

Της εξουσίας ο αστερίσκος που του έκρυψες  

Το χάος και του συστήματος σου η εντροπία  

Ο ιός που σε χρησιμοποιεί με ειρωνεία

Πλέον κλείνει το μάτι στο ρουφιάνο της γωνίας   

Είναι θόρυβος στα δίκτυα της αστυνομίας    

Γουρούνι μπαίνει μέσα στα ρουθούνια σου σαν σκόνη

Θα είναι ο κόμπος απ' το σχοινί σου στην αγχόνη

Είναι αυτός που έσυρες αιμόφυρτο στη ΓΑΔΑ

Αυτός που βίασες ένα βράδυ στα Εξάρχεια

Είναι το Νo Pasaran το '36 μέσα στη Μαδρίτη

κρεμάλα το '44 για κάθε δοσίλογο και χίτη

Μια ζωή ξεφεύγει πάντα από την οπτική σου  

Είναι κλειδί και πύλη εξόδου στη φυλακή σου

Το αιτιατό που την εξουσία σου σκοτώνει    

Ο διάφανος άγνωστος γνωστός που δυναμώνει

Είναι εκείνοι που στην εξίσωση δεν έβαλες

Οι παγωμένες σκιές στον τοίχο που προσπέρασες   

Eίναι στο κάστρο σου και περιμένει, ετοιμάσου   

Ώρα αναμέτρησης με το δημιούργημά σου

Δεν ένιωσε ποτέ καμιά από τις εντολές σου  

Είναι το κενό που σπάει μία προς μία τις δομές σου

Είναι στη θαλάμη του η τελευταία του σφαίρα

Πατάει, αφήνεται και γλυστράει στον αέρα   

Έρχεται από μακρυά κυλλά μέσα στην τρύπα

Ρέει αργά μέσα στου υπογείου σου τη νύχτα

Βγαίνει μέσω του μίτου κανείς δεν τον περιμένει

Φωτιά στον κρόταφό σου μία ώρα περασμένη

Εκείνη την ώρα του χαμού τίποτα δεν θα μας σώσει

Θα έρθει όμως η μέρα που οι πιερότοι θα αντικρίσουν τον ήλιο

Αμίλητοι

μόνοι πλεόν στην πίσω αυλή 

και ο ήλιος θα λιώνει τα ζωγραφισμένα δάκρυα τους.

Ακόμα δεν θα έχουν κλείσει οι πληγές στα χέρια.

Θα είναι οι πρώτες μέρες μετά την τελευταία μάχη.

Θα έρθει η ώρα να γευτούν ένα κομμάτι ψωμί

από τα γεμάτα ελευθερία χέρια τους.

Οι ουλές στην πλάτη θα βρουν ζεστασιά στον ήλιο.

Τα ματωμένα δάχτυλα θα έρθει η ώρα να σκάψουν και να ποτίσουν το χώμα,

να σπείρουν τα χρώματα του μεσημεριού.

Οι ώρες που βγαίνει ο ήλιος θα μεγάλώσουν

θα κάνουν όνειρα

που θα χυθούν αργά σαν μελάνι

μέσα στο άδειο κεφάλι του Θεού.

x

Fixing

Ρίχνω το πίσω πίσω
και φεύγω να λύσω
την αλυσίδα μου, 
λίγο πριν με μισήσω 
και μ' αφήσω, τον εαυτό μου να βρω
να του μιλήσω
Να μου πει αν είναι ακόμα εδώ
Να μου πει που στο διάολο χάνεται
Να μου πει αν το τώρα αισθάνεται
Αν γράφει ακόμα με το χέρι τη "ζωη" του
Αν τον χωράει ο χρόνος 
Αν τον χωράει η φωνή του.

Να αφεθώ στη σιωπή του
Να ακουστεί η κραυγή του
Να μ' ακούσω, να μ' ακούσει η ψυχή του
Να σκίσω στα δύο
ό,τι πίσω απο κάγκελα με κλείνει
ό,τι με πνίγει
ό,τι το πίνω και με πίνει.

Να ξεκινήσω μια ακόμα αρχή
Με τον εαυτό μου να μετρηθεί
Τους οφθαλμούς να ανοίξω
Φως να πιω 
και να αφήσω το φως να με ζήσει
Με τον πυρήνα να σμίξει
Τον άσσο μου ν' αφυπνίσει
Τα εργαλεία μου να σφίξω
Με χέρια γεμάτα ψυχή να δημιουργήσω
Σπόρο να βάλω στο χώμα μου
Από εκεί ξανά να βλαστήσω
Ο χρόνος πριν με προλάβει
Πριν τη λήξη σημάνει

Και φύγω 

who ιζ χου

Στο χέρι μου sling

Τραβάω και μένεις blink

Χωρίς καν χαρτί

Τα παίζω all in
Κάνεις δεν με ξέρει

Κυνηγάω το κασέρι

Σε κίνηση υπόγεια

Δίχως πέριττα λόγια
Σκάω Βιετκόνγκ

Απ'το bottom στο top

Έρχεται μία ή άλλη

Στις ταράτσες τσακάλι
Από στιγμή σε στιγμή

Όνειρα και παρακμή

Φωνάζω έξω από τρύπες 

Γαμιούνται οι λίτες
Σε δίχτυα δεν μπλέκω

Τα μυρίζω και φεύγω

Ελεύθερος από τη γέννα

Ποτέ δεν αρνήθηκα εμένα

Ακόμα γράφω με το χέρι

Η ζωή τι θα μου φέρει

Στα ματάκια σου απών

Κυβερνάω το παρόν

Κρατάω ρυθμό

Και στο δίνω ωμό
Ανεβαίνω τη σκάλα

Εξοπλίσου με κυάλια

Και διόπτρες νυκτός

Δεν θα βγω μες στο φως
Tώρα μέσα κεφάλι

Ένα δύο και πάλι

Φορτώνω και μπαίνω

Χου ποτέ μου δεν μένω
Σε slang το γυρνάω

Δες με πάλι γελάω

Καβατζομένη κουφάλα

Ποτέ μες στη γυάλα
Στο τρίβω στη μούρη

Φα' το τώρα λιγούρι

Χαρισμά σου τα έδινα

Όπου έγλυφες έφτυνα
Παιχνίδι βρώμικο

Η ζωή 'ναι φόνικο

Παγίδα στη φτήνια

Σε καταπίνει στη γκίνια
Μη βγεις στη ξεφτίλα

Θα σε πάει πιπίλα

Δεν τη βγάζεις πένα

Μαγκωμένοι απ' τη γέννα
Απ' τη μέρα την πρώτη

Σε θέλουν προδότη 

Σκυμμένος εκτελείς

Τις εντολές της ζωής

Στη ψυχή σου το μένος

Ζεις πολιορκημένος

Ελεύθερος ν' ακουστείς

χρεώνεσαι αυτό που θα πεις

Σου χουν αλώσει την έδρα

Σε παν από φέρμα σε φέρμα

Μειώνεται η αντοχή σου

Στη σέντρα βγαίνει η πνοή σου

Αυτό φιλαράκι δεν είναι ζωή

Εσύ ακούς την ποινή, αυτοί κτυπούν το σφυρί

Αυτό είναι ένας βρώμικος πόλεμος

Κι εκεί έξω δεν θα ξέρεις από που τις τρως

άνθρωπος 2.0

οδεύουμε προς τη δημιουργία ενός νέου Θεού
δεδομένα για σύνθεση ενός νέου ουρανού
αόρατος υπερ-νους παίρνει αποφάσεις
μοντέλα πρόβλεψης ορίζουν τις δράσεις
ο άνθρωπος αδύναμος μπροστά στη μηχανή
τα ένστικτα προτάσουν υποταγή κι υπακοή
δεν υπάρχει αντίπαλος ν' αντισταθείς
μόνο κύτταρα να θρέψεις για να ζεις
κατανάλωση ελευθερίας υπό συμφωνητικό
τυποποίηση ανθρώπων προς όφελος εταιρικό
μετασχηματισμός εν είδει τεχνολογικής εξέλιξης
ψυχική έκφραση σωματικά κατόπιν αίτησης
ανθρώπινη λειτουργία μετρήσιμη παραμετρικά
καθρεπτικές οντότητες ζουν παράλληλα εικονικά
σε σφαίρα απόλυτου ελέγχου διαχειριστική
μετάβαση σε επίπεδο τερματικού-καταναλωτή
η κοινότητα εν υπνώσει βαδίζει στο κενό
καταγραφή σε κάθε αναπνοή για κάθε παρόν
όλοι μας στην υπηρεσία μιας νέας ανθρωπότητας
πιο κοντά στον ορίζοντα τεχνολογικής μοναδικότητας

οι αγκαλιές δεν ορίζονται, 
βιώνονται μακριά από την κοινωνία των αριθμών

δεν θα επανεφεύρουμε την ανθρωπιά
θα την βρούμε ξανά εκεί που τη χάσαμε
κάτω από άροτρα "αναγκών" που φορέσαμε εσχάτως  
ή μέσα σε πατητήρια συνειδήσεων 
παρέα με άλλα κατακάθια 

περίμενε λίγο

κυνηγητό μες στους δρόμους
γραμμένοι στίχοι στις σόλες 
μαντραπήδα και μπάλα
ως αργά γηπεδάκι 
τα φώτα έχουν σβήσει
κυλάει ο ιδρώτας
ακόμα δύο σουτάκια

νύχτα 
σε προαύλιο σχολείου
περιπτερόμπυρα
Αύγουστος, 
αύριο πάλι τα ίδια

BMX Καλογρέζα - Γαλάτσι
τα μπράτσα λάμπουν στον ήλιο
MTN στην τσάντα 
στο Ηράκλειο ένα βράδυ

15 χρόνια μετά 
είσαι ακόμα εκεί
περπατάω αργά
κοιτάζω τον τοίχο
αύριο πάλι δουλειά
τώρα ώρα για ύπνο

αύριο έχω να βάλω βενζίνη
να πληρώσω τη δόση
ίσως φάω στο σπίτι
μία μπύρα το Σάββατο
ό,τι έχει απομείνει
δεν μπορώ ν' ανασάνω
περίμενε λίγο

χωρίς πυξίδα

Πεθαίνουμε στις πλατείες κάτω από σημαίακια Ανατολής και Δύσης
Πεθαίνουμε σ' αυτό το χώμα που δεν αγαπήσαμε ακόμα
Με προθυμία στα λόγια μα στις πράξεις μόνο κοπετοί

Πεθαίνουμε αδερφέ γιατί αδερφό μου δεν σ' ένιωσα ποτέ
Πεθαίνουμε περιμένοντας Μεσσίες
Ανάμεσα στ' άροτρα των αναγκών και στα πατητήρια των συνειδήσεων
Μέσα από μια γλώσσα που μισούμε
Χαμένοι 
Και κάτι που αγαπήσαμε να ρίξουν μες στα σάβανα δεν θα χουν πια να βρουν

Έρμοι πάντα έρημοι θα βρίσκουμε το δρόμο αδερφέ
Σκάψε το χώμα που πατάς και θα βρείς τα υλικά 
Αυτό το χώμα το πότισε και το ποτίζει ήλιος και αίμα
Σκάψε το χώμα θεμέλια να χτίσουμε ξανά.

Το αμορτισέρ

Τραγουδάκια σε πλατείες και σε δρόμους

"Επανάσταση" απ' τον καναπέ σε συναυλίες

Πόσοι είναι ζωντανοί για άλλους τόπους

Πόσοι αντέχουν στου αγνώστου τις φοβίες

Τα "αμορτισέρ" και πάλι στις επάλξεις
Μια ζωή στο πόσα παίρνεις πόσα δίνεις
Πόσα ακόμα πρέπει μέσα σου να κάψεις
αν θες ελεύθερος άνθρωπος να γίνεις

Το ψέμα παζαρεύεται με ύστατες ελπίδες
Εκ του άμβωνος ποιμένες να σε οδηγούν
σε σφαγή, μα εσυ φοράς τις παρωπίδες
θα σε σώσουν λες ενώ μια ζωή σ' απομυζούν

Τα δυο σου χέρια είναι ότι έχεις
Μια κραυγή είναι μόνο η αρχή
Η ζωή είναι εκεί αρκεί να μην απέχεις
Ψηλά το κεφάλι και καμία υποταγή.

δεν ειναι η απελπισία
ουτε τ' αγνώστου η φοβία
ούτε των drones η περιπολία
ούτε του "τι μας περιμένει" η βία

είναι η φρίκη να μετράς την απώλεια
ένα ξενύχτι μηνών που ξεκίνησε ένα απόγευμα

Ο θάνατος μας έγινε συνήθεια
Δεν μετράμε πλέον τους νεκρούς
Η ζωή υπακούει πνέοντας τα λοίσθια
Διέξοδος καμία προς τους ουρανούς

Μόνο η κατανάλωση πλέον επιτρέπεται
και κάποιες ώρες για μονήρη προαυλισμό
Βραχιόλι στο πόδι δίχως μπάλα να κρέμεται
Απ' τα μεγάφωνα παίζει μόνο εκφοβισμό

οι σπόντες δεν μετράνε

Στο σχολείο πιο πάνω μυρίζω χασίς

Στο πεζοδρόμιο κοιμάται ένας ακόμα ασθενής

Λίγο πιο κάτω μια κυρία ταϊζει μια γάτα

Κι εγώ κοιμάμαι με το άγχος πως θα βγούνε τα φράγκα

Απ'το πρωί στη γύρα για μια γύρα καλή

Να ρεφάρω θέλω σ' αυτό που λένε ζωή

Τι πληγή κι αυτή ανοιχτή κάθε μέρα

Πως περνάω με ρωτάς, σου απαντάω "αέρα"

Είναι ωραία η γεύση της ηρεμίας

Η σιωπή μετά το τέλος μιας τρικυμίας

Η αγκαλιά του κενού στο βυθό μιας ταράτσας

Μία μπάλα κί ενα τέρμα στην άκρη μιας αλάνας

Σεμινάριο για ποιητές #5

Οι φίλοι μου: ένα κακό χαρτί και ένα στιλό τελειωμένο

μία λάμπα καμμένη και ένα κερί μισολιωμένο* 

η ποίηση θέλει ατμόσφαιρα, ένα παράλληλο εισόδημα

και κανά δυο έρωτες να μην τους πέρασες ανώδυνα

Η αλήθεια είναι σκληρή (σου φεύγει το κακό)

τόσο σκληρή όσο οι Wu, όσο ένα στομάχι νυστικό

η ρίμα δεν είναι για χρήμα, είναι για το φλόου

μακρυά απ΄τα κουμπιά, δεν υπάρχουν UFO** 

Η ψυχούλα σου δεν είναι σκεύος μαγειρικής

θέλει μέτρο να κολλήσεις για να γίνεις ποιητής

θέλει το ψυστήρι της η φάση, χρόνια πάνω απ' το χαρτί

και κασέρι να μην παίζει ε ας παίξει φέτα. 

*(έχει τελειώσει ο αναπτύρας και δεν ξέρω πως να το ανάψω πάλι)
**(ούτε πολιτείες που κυλούν κάτω απ' το δέρμα σου)

24/7

Λέω που πάει; 
μα δεν πάει παρακάτω
Λέω κυλλάει
μ' αυτή έχει πιάσει τον πάτο
Είναι η ώρα
Που ουρλιάζει πάλι από μέσα
και το κεφάλι μου σπάει
σαν να ήταν σε πρέσσα

Μία και δέκα 
Και το μάτι μου άδειο
Αιωρούμαι 
πάλι πάνω από βάλτο

Γλυστράω και πέφτω 
Ανοιγοκλείνω τα μάτια
Στην όθονη μου πάλι
όλα είναι κομμάτια

Κι εγώ θυμάμαι 
πως είναι να φεύγεις
δίχως να έχεις 
έναν νου που χτυπάει
Απ' το πρωί ως το βράδυ
ένα μόνιμο άγχος 
να σε τυραννάει  

Πως είναι να έχεις μια δουλειά
ένα σπίτι και μία γυναίκα
έναν ήλιο το πρωί 
και το βράδυ μία κουβέντα
Μια αγκαλιά κι ένα ήρεμο χάδι
Να βρίσκεσαι για λίγο 
σε μια ήσυχη πλάνη

Έτσι απλά

Tα σπάει, πέφτει και μαθαίνει

Απ' του ονείρου του την άκρη

Μέσα στο ίδιο του το δάκρυ

Ζει, ανασαίνει κι επιμένει

Της λέει "φεύγω", τον φιλάει

Έτσι απλά αλλάζει κέντρο

Δεν υπομένει σαν το δέντρο

Αυτός μια πέτρα που κυλάει

Κυλά και πέφτει σε χαράδρες

Βαθαίνει έτσι την πνοή του

Για ν' ακούγεται η φωνή του

Τόσες χιλιάδες κάτω γιάρδες

Ανασυντάσσεται, ηρεμεί

Ασκείται στην ακινησία

Απολαμβάνει την ουσία

Ενός ονείρου που εκκρεμεί

άτιτλο

στις τρεις άκρες του ανέμου

οι λογοι μου δείκτες φανεροί

για την καρδιά του ηττημένου

τα σύνορα δρόμοι ανοιχτοί

αιτίες μετέωρες σαν χάρτες

μια ουτοπία εσωστρεφής

όπως τα ματια μου στις νάρκες

τα βράδυ εκείνο της φυγής

αισθήση κενού στα δάκρυά μου

καταρρέων ο κόσμος και θολός

στα μάτια μόνο η μοναξιά μου

ένας χώρος κρύος, αδειανός

νόθες ελπίδες τα όνειρά μου

μια κοινωνία αιμοσταγής

οργή και πόνος τα παιδιά μου

ένας κόσμος αδιέξοδής ποινής

Εντάξει, καλύτερα τώρα; Τώρα νιώθεις πιο ασφαλής;

Παίξε το παιχνίδι τους, θα δεις θα σ' αφήσουν

Είναι το παιχνίδι που σ' αρέσει να κερδίζεις

και όταν πια στην παγίδα τους σε κλείσουν

δεν θα μπορείς ούτε το πάτωμα ν' αγγίζεις

Μ' ένα χρυσό κλουβί θα σου την πέσουν

Θα σε βάλουν τη μελωδία τους να τραγουδάς

Πόσο τυχερός είσαι και πόσο θέλεις να σε δέσουν

Εκεί έξω είναι επικίνδυνα μου λες και με κοιτάς

Εκεί έξω έχει πόλεμο, στις ειδήσεις το είδες

Ένα μάτσο αληταράδες σκαρφαλώνουν στην αυλή

των σπιτιών με τα τζάκια και τις ωραίες βιβλιοθήκες

Θα μπουν ένα βράδυ και θα σ' ανοίξουν το κλουβί.