Έτσι απλά

Tα σπάει, πέφτει και μαθαίνει

Απ' του ονείρου του την άκρη

Μέσα στο ίδιο του το δάκρυ

Ζει, ανασαίνει κι επιμένει

Της λέει "φεύγω", τον φιλάει

Έτσι απλά αλλάζει κέντρο

Δεν υπομένει σαν το δέντρο

Αυτός μια πέτρα που κυλάει

Κυλά και πέφτει σε χαράδρες

Βαθαίνει έτσι την πνοή του

Για ν' ακούγεται η φωνή του

Τόσες χιλιάδες κάτω γιάρδες

Ανασυντάσσεται, ηρεμεί

Ασκείται στην ακινησία

Απολαμβάνει την ουσία

Ενός ονείρου που εκκρεμεί