οι σπόντες δεν μετράνε

Στο σχολείο πιο πάνω μυρίζω χασίς

Στο πεζοδρόμιο κοιμάται ένας ακόμα ασθενής

Λίγο πιο κάτω μια κυρία ταϊζει μια γάτα

Κι εγώ κοιμάμαι με το άγχος πως θα βγούνε τα φράγκα

Απ'το πρωί στη γύρα για μια γύρα καλή

Να ρεφάρω θέλω σ' αυτό που λένε ζωή

Τι πληγή κι αυτή ανοιχτή κάθε μέρα

Πως περνάω με ρωτάς, σου απαντάω "αέρα"

Είναι ωραία η γεύση της ηρεμίας

Η σιωπή μετά το τέλος μιας τρικυμίας

Η αγκαλιά του κενού στο βυθό μιας ταράτσας

Μία μπάλα κί ενα τέρμα στην άκρη μιας αλάνας

Σεμινάριο για ποιητές #5

Οι φίλοι μου: ένα κακό χαρτί και ένα στιλό τελειωμένο

μία λάμπα καμμένη και ένα κερί μισολιωμένο* 

η ποίηση θέλει ατμόσφαιρα, ένα παράλληλο εισόδημα

και κανά δυο έρωτες να μην τους πέρασες ανώδυνα

Η αλήθεια είναι σκληρή (σου φεύγει το κακό)

τόσο σκληρή όσο οι Wu, όσο ένα στομάχι νυστικό

η ρίμα δεν είναι για χρήμα, είναι για το φλόου

μακρυά απ΄τα κουμπιά, δεν υπάρχουν UFO** 

Η ψυχούλα σου δεν είναι σκεύος μαγειρικής

θέλει μέτρο να κολλήσεις για να γίνεις ποιητής

θέλει το ψυστήρι της η φάση, χρόνια πάνω απ' το χαρτί

και κασέρι να μην παίζει ε ας παίξει φέτα. 

*(έχει τελειώσει ο αναπτύρας και δεν ξέρω πως να το ανάψω πάλι)
**(ούτε πολιτείες που κυλούν κάτω απ' το δέρμα σου)

24/7

Λέω που πάει; 
μα δεν πάει παρακάτω
Λέω κυλλάει
μ' αυτή έχει πιάσει τον πάτο
Είναι η ώρα
Που ουρλιάζει πάλι από μέσα
και το κεφάλι μου σπάει
σαν να ήταν σε πρέσσα

Μία και δέκα 
Και το μάτι μου άδειο
Αιωρούμαι 
πάλι πάνω από βάλτο

Γλυστράω και πέφτω 
Ανοιγοκλείνω τα μάτια
Στην όθονη μου πάλι
όλα είναι κομμάτια

Κι εγώ θυμάμαι 
πως είναι να φεύγεις
δίχως να έχεις 
έναν νου που χτυπάει
Απ' το πρωί ως το βράδυ
ένα μόνιμο άγχος 
να σε τυραννάει  

Πως είναι να έχεις μια δουλειά
ένα σπίτι και μία γυναίκα
έναν ήλιο το πρωί 
και το βράδυ μία κουβέντα
Μια αγκαλιά κι ένα ήρεμο χάδι
Να βρίσκεσαι για λίγο 
σε μια ήσυχη πλάνη

Έτσι απλά

Tα σπάει, πέφτει και μαθαίνει

Απ' του ονείρου του την άκρη

Μέσα στο ίδιο του το δάκρυ

Ζει, ανασαίνει κι επιμένει

Της λέει "φεύγω", τον φιλάει

Έτσι απλά αλλάζει κέντρο

Δεν υπομένει σαν το δέντρο

Αυτός μια πέτρα που κυλάει

Κυλά και πέφτει σε χαράδρες

Βαθαίνει έτσι την πνοή του

Για ν' ακούγεται η φωνή του

Τόσες χιλιάδες κάτω γιάρδες

Ανασυντάσσεται, ηρεμεί

Ασκείται στην ακινησία

Απολαμβάνει την ουσία

Ενός ονείρου που εκκρεμεί

άτιτλο

στις τρεις άκρες του ανέμου

οι λογοι μου δείκτες φανεροί

για την καρδιά του ηττημένου

τα σύνορα δρόμοι ανοιχτοί

αιτίες μετέωρες σαν χάρτες

μια ουτοπία εσωστρεφής

όπως τα ματια μου στις νάρκες

τα βράδυ εκείνο της φυγής

αισθήση κενού στα δάκρυά μου

καταρρέων ο κόσμος και θολός

στα μάτια μόνο η μοναξιά μου

ένας χώρος κρύος, αδειανός

νόθες ελπίδες τα όνειρά μου

μια κοινωνία αιμοσταγής

οργή και πόνος τα παιδιά μου

ένας κόσμος αδιέξοδής ποινής

Εντάξει, καλύτερα τώρα; Τώρα νιώθεις πιο ασφαλής;

Παίξε το παιχνίδι τους, θα δεις θα σ' αφήσουν

Είναι το παιχνίδι που σ' αρέσει να κερδίζεις

και όταν πια στην παγίδα τους σε κλείσουν

δεν θα μπορείς ούτε το πάτωμα ν' αγγίζεις

Μ' ένα χρυσό κλουβί θα σου την πέσουν

Θα σε βάλουν τη μελωδία τους να τραγουδάς

Πόσο τυχερός είσαι και πόσο θέλεις να σε δέσουν

Εκεί έξω είναι επικίνδυνα μου λες και με κοιτάς

Εκεί έξω έχει πόλεμο, στις ειδήσεις το είδες

Ένα μάτσο αληταράδες σκαρφαλώνουν στην αυλή

των σπιτιών με τα τζάκια και τις ωραίες βιβλιοθήκες

Θα μπουν ένα βράδυ και θα σ' ανοίξουν το κλουβί.

και κανείς ασφαλής

Δύο χέρια φτιαγμένα που κουβαλάς
αυτό περιμένεις, αυτό μου ζητάς
με κοιτάς και μου χαμογελάς
Δύο μάτια να σε πείσουν να προχωρήσεις
πριν τα φτύσεις και πηδήξεις 
απ' την ταράτσα της πλήξης
ένα στιλό κι ένα χαρτί 
όλη σου η περιουσία
μια πλατεία και δυο μπύρες
μου λες, αυτή είν' η ουσία
ένα μυαλό δίχως ταλαιπωρία
αναπνέω γι' αξιοπρέπεια και ελευθερία
σ' ένα χάος επιπλέω
ελέγξιμη παράμετρος καμία
όλα μοιάζουν επικίνδυνα και ύποπτα
σε μια παράνοια παραδομένοι εξαρχής
"εκεί έξω έχει πόλεμο και κανείς ασφαλής"

Σελήνη

Για όσα έχασα και κέρδισα, όσα πήρα, όσα έδωσα
Για όσα μπόρεσα, όσα ηθελα και πρόδωσα
Για δυο μάτια, 

μέσα στα καλύτερά μου βράδια
Για εσένα που την έκανες για πάντα
Για εμένα στην τελική το κάνω 

πριν προλάβω ν' αμφιβάλλω

Δεν φεύγει, δεν πεθαίνει

Θα το πάρω μαζί μου
Το αφήνω να επιμένει

Κι ας με πληγώνει η ροή μου

Κι ας είναι τόσο εύκολο να φεύγω 
Να διαγράφω, να τα καταφέρνω
Δύσκολο είναι η γεύση να κρατήσει
Πριν με πιάσει, πριν με πνίξει
Πριν αφήσει την ευθύνη
Πριν γλιστρήσει, να θυμίζει
Ένα βράδυ που με πήγε στη Σελήνη
Ένα βράδυ που το έκανε να ζήσει
Να πιστέψει πως μπορεί ακόμα να γεννήσει

Πως μπορεί με τα χέρια του να χτίζει

Να 'χει κάτι να βαδίζει

Μέχρι θανάτου, τη ζωή του να γεμίζει

πίσω σε μένα

περπατώ σε δρόμους μόνος

κανέναν δεν περιμένω

μυρίζει βενζίνη ο δρόμος

κι εγώ τη φωτιά μου που φέρνω

κοιτώ στις λάσπες εσένα

μία σκιά πλανιέται σαν άχτη

είναι τα μάτια μου κλεισμένα

στην άκρη σε βάζω σαν στάχτη

γυρίζω πίσω σε μένα

σταθερός σαν ανάγκη

είμαι τελεία και ένα

πιάνω το νήμα απ' την άκρη

μία που παίρνω ανάσα

μία που φεύγω ξανά

ανακτώ εκείνη την κάψα

γεμίζω με πληροφορία κενά

είμαι σε αυτόνομο βήμα
ρίχνομαι πάλι στη μάχη
είμαι παρόν πάνω στο κύμα
ισορροπώ δίχως κατάρτι

έλα

έλα να κάψουμε τις αποδείξεις
να καούμε μες στα βλέμματα
να γρεμιστούμε με αγιογδύτες
από τρούλους εκκλησιών
να κλέψουμε τη μοναξιά
να μας τη χαρίσουμε μετά από 70 χρόνια 

έλα να τελειώσουμε ο ένας στα χέρια του άλλου
μέσα σε συνέδρια μιας ακόμα ουτοπίας
να εκτινάξουμε πληθωρισμούς
και να παίξουμε με διέσεις

έλα να φύγουμε με γεμάτες τσέπες
μία νύχτα σαν τους κλέφτες
να τα σπάσουμε στα δύο
δίχως πολλά λόγια
και να μην σε ξανά δω ποτέ

έλα έστω για λίγο.