σκοτεινά τοπία

Στο φως της τηλεόρασης με βρίσκει το σκοτάδι

μέσα σε έρεβος βαθύ θα κατεβώ

στης λήθης το παγωμένο και ήσυχο πηγάδι

στης ψυχής μου τον υπόγειο συρμό.

Κι όπως θα πέφτω μην φοβάσαι άφησέ με

είναι όμορφα τα έρημα και σκοτεινά τοπία

όσο και αν δεν το θες απόψε απασφάλησε με 

να χαθώ απ' αυτή την πλαστική και σάπια κοινωνία.

Στο τέρμα κάτω όταν φτάσω φως θ' ακουμπήσω

κι ας μην με παίρνει εγώ θα κυνηγώ

την ουτοπία μου σε δρόμο δύσκολο και γκρίζο

στα μάτια μου για πάντα όλα αυτά που αγαπώ.

scattering

Σε γωνίες αντοχής, 

σε κρύα χέρια ενός Φλεβάρη

και σε σκουριασμένα κάγκελα οριζόντων μόνων

σταμάτω κάθε τόσο περαστικούς

λίγο από τα μάτια μου, τα χέρια 

και το διάβα μου να τους χαρίσω...

ρωγμές

στα αντικριστά τα βήματα

σε λόγια ψεύτικα κι επίπονα

λίγο λίγο χάνεις τη ζωή σου

στης νύχτας ετούτης την προσπάθεια

στου βλέμματός μας την απάθεια

ήρθε και τέλειωσε η ροή σου

πόσοι περάσαν και σταθήκαν

πόσοι σε μια στιγμή χαθήκαν

πόσο εύκολα διαγράφεις τις στιγμές 

νύχτες σβησμένες λυπημένες νότες

μέρες με φίλους και προδότες

στου χρόνου τις αβάσταχτες τομές

από της νύχτας μας τα θαύματα

τις αγάπες και τα τραύματα

που δένουν τη ζωή μας τη μικρή

παίρνω φορά και πετάω στο κενό

με ένα γέλιο τελευταίο και βραχνό

ξεγελάω της ζωής μου την ποινή

των σπασμένων πλαστικών χαμόγελων

το μέτρο των μικρών κι ανώφελων

το λίγο τους ξερνάω σε γραφές 

οσα έκανε το εμείς και η αγάπη

η αγκαλιά του έρωτα το χάδι

μένουνε μόνο στου χρόνου τις ρωγμές

Release

Wake up while the rising sun

touches the leaves of trees

Love Feel and just have fun 

the time passes like a breeze

Peace is the only route 

Break down the wall

No more blood for loot

The humanity is on fall

Hugged your neighbor 

Dream on the "together" 

For all people labor 

and a sunny weather

Someone needs to ring the steeple

Now the speech needs release

The democracy needs the people

and not the banksters' lease

Open your heart 

your ears and your eyes

and the seed will grow up

even in the shadow of fires

v2.0.0.0

σβήνουν τα φώτα 

το σώμα βαραίνει

κλείνω την πόρτα

η ματιά θολωμένη

αναζητώ παραισθήσεις

στου αύριο τις ευχές

απότομες οι αναμνήσεις

και δεν έχω αντοχές

τα λόγια μου σβήνω 

σε καθρέφτες που καίνε

το βλέμμα μου αφήνω

στα ψέματα που λένε

ξενύχτι στο ποτήρι μου

και γράφω ποιήματα

ξεγελάω την τύχη μου

με βήματα επίπονα

στα δυο μου χέρια 

απόψε αρχίζω

σκορπίζω στ αστέρια

όλου του κόσμου το γκρίζο

αλλάζει η ρότα 

αντικρίζω κενό

κτυπάω σε τοίχους

κι ετοιμάζω φευγιό

έτσι ζω

δίνω και παίρνω

όσο μπορώ

στα όνειρά μου επιμένω

Στο φως και πάνε

Γυρνάνε περνάνε στο φως και πάνε
πονάνε γερνάνε μα δεν τους νοιάζει η εποχή
 το τίποτα γυρεύουνε κι όλοι μαζί γελάνε
στον κόσμο τους αυτοί στον χρόνο μια ρωγμή

Χαρίζουν στον κόσμο αφορμές για φωτιές
μοιράζουν αγκαλιές και δάκρυα με ευχές
ρόδες που κοιλάνε αέναα σε τροχιές
αγάπες προσευχές πόνοι κι αντοχές

Ζωσμένοι λέξεις με χαμηλά το κεφάλι
θωρούνε ψηλά να βρουν ουρανό
μάτια αιχμηρά στου ορίζοντα την αγκάλη
νερό να πιουν να αντικρίσουν θεό

Εκεί να επιμένουν στο κενό να λογάνε
κόμποι στα χέρια των ανθρώπων οι κραυγές
μόνοι στη γη που αγάπησαν και πάνε
στο φως που γεννήθηκαν εκεί να γυρνάνε

Κυριακή

μόνος όπως γεννήθηκε
βαστάζος και παρατηρητής
μιας ζωής που αρνήθηκε

ματιές αιχμηρές και χέρια ματωμένα
σε δρόμους και πλατείες
έλεος δεν δέχτηκε ποτέ κι από κανένα

θεό δεν είδε και μάνα δεν φίλησε
πίσω στην αρχή
κλειστή στροφή αντίκρισε

εκεί που ο άνθρωπος σκοτώνεται
για έναν κάδο σκουπιδιών
της Κυριακής η πείνα δε σηκώνεται

O

δε νιώθω τίποτα

τα μάτια μου ένα κενό για τον παράδεισο

προσπερνώ περαστικούς που καίγονται στο διάβα μου, μα πιο πολύ προσπερνώ εσένα

και αυτή η ώρα δεν είναι δύσκολη, οι δύσκολες ώρες πέρασαν

είναι ένα κενό

αδειάζω μπροστά στους καθρέφτες που καίγονται ή που ίσως δεν υπήρξαν ποτέ

υπάρχω για μένα

η τελεία μου πάνω σε μία και μόνο διάσταση μπρός πίσω αριστερά δεξιά πάνω και κάτω δεν υπήρξε ποτέ

τα χνάρια μου σβήνονται στο πέρας της βροχής και εγώ ελπίζω πως κάτι αφήνω πίσω μου

τόσο μάταια είναι τα βήματά μου στο πέρας ετούτης της βροχής

καθαρό το βλέμμα μου όσο το κενό

απολαμβάνω το κενό όπως απολαμβάνω κάθε τέλος που βάζω

όχι για την αρχή που έπεται

ίσως είναι η δύναμη της εξουσίας που νομίζω πως έχω πάνω στα βήματά μου

κλείνω κύκλους και απόψε τα μάτια μου θα είναι άδεια όσο το κενό εντός ενός κύκλου

κύκλος το μηδέν, κύκλος το OFF του διακόπτη και εγώ ένας διάττοντας σπινθήρας που ένωσε μια αρχή με ένα τέλος ένα ΟΝ με ένα OFF

 

"αλλαγή πλεύσης και αποκατάσταση βλάβης"

"νοιώθω για πρώτη φορά μια καινούρια μέρα να απλώνεται μπροστά μου
άλλαξε η ροή
τα ανάποδα ήρθαν ορθά και τα τελευταία πρώτα
το τέλος μια αρχή και η αρχή ένα ακόμα τέλος
ίσως είναι λάθος
αλλά και ποιος δεν μετάνιωσε για κάτι που δεν έκανε
λυπάμαι μόνο για τις χαμένες μου στιγμές για όσα δεν έχω ζήσει
για όσα ίσως δεν ζήσω ποτέ"

είπα ένα βράδυ και τα μάτια μου βούρκωναν μπροστά στον φόβο ενός άγνωστου μετά
έκλεισα το φως και αποκοίμηθηκα
μετά από χρόνια ίσως δυο χείλη θα μου δείνουν το τελευταίο τους φιλί

Δέλτα Κάππα στο τετράγωνο

η αλήθεια είναι μέσα σου
εκεί που κάθε βήμα σου είναι και ένας μικρός αγώνας
μια πάλη απέναντι στο θέλω σου

που δεν αργεί να έρθει

οι ουρανοί είναι κοντά
και σαν άλλωτε πάλι γέμισαν με ζευγάρια βλέμματα
πάλι θα γυρίσεις και θα κοιτάξεις πίσω σου για τελευταία φορά

δεν ξέρω αν αυτός ο κύκλος έκλεισε αν θα ανοίξει αν έχει κλείσει
δεν είμαι εδώ
δεν είμαι εγώ

έπαψα να κοιτώ στο πάτωμα
έπαψα να σφίγγω τα δόντια μου
έπαψα να καίω τις μέρες μου πάνω σε ενα αύριο που δεν είναι δικό μου

ήρθες και έδωσες νόημα νήμα ζωής
ήρθες οπώς ποτέ άλλωτε
ήρθες και τίποτα δεν μπορεί να χωρίσει