"νοιώθω για πρώτη φορά μια καινούρια μέρα να απλώνεται μπροστά μου
άλλαξε η ροή
τα ανάποδα ήρθαν ορθά και τα τελευταία πρώτα
το τέλος μια αρχή και η αρχή ένα ακόμα τέλος
ίσως είναι λάθος
αλλά και ποιος δεν μετάνιωσε για κάτι που δεν έκανε
λυπάμαι μόνο για τις χαμένες μου στιγμές για όσα δεν έχω ζήσει
για όσα ίσως δεν ζήσω ποτέ"
είπα ένα βράδυ και τα μάτια μου βούρκωναν μπροστά στον φόβο ενός άγνωστου μετά
έκλεισα το φως και αποκοίμηθηκα
μετά από χρόνια ίσως δυο χείλη θα μου δείνουν το τελευταίο τους φιλί
άλλαξε η ροή
τα ανάποδα ήρθαν ορθά και τα τελευταία πρώτα
το τέλος μια αρχή και η αρχή ένα ακόμα τέλος
ίσως είναι λάθος
αλλά και ποιος δεν μετάνιωσε για κάτι που δεν έκανε
λυπάμαι μόνο για τις χαμένες μου στιγμές για όσα δεν έχω ζήσει
για όσα ίσως δεν ζήσω ποτέ"
είπα ένα βράδυ και τα μάτια μου βούρκωναν μπροστά στον φόβο ενός άγνωστου μετά
έκλεισα το φως και αποκοίμηθηκα
μετά από χρόνια ίσως δυο χείλη θα μου δείνουν το τελευταίο τους φιλί
5 +1 κραυγές:
ξερεις, το ειχα διαβασει πριν μερες αρχικα, αλλα δεν ηξερα τι να γραψω.. ηθελα κατι να απαντησω αλλα δεν ηξερα. εκτος του οτι ειναι διφορουμενος ο χρονος που εννοεις το γεγονος αυτο -ειναι αραγε οντως γεγονος;- δεν θα μπορουσα να σου πω και κατι γι αυτο. και θα μου πεις, ε τοτε τι σου γραφω; ισως απλα για να σου δειξω οτι το διαβασα και με αγγιξε βρε παιδι μου, κατι ενιωσα ασχημα, σαν κενο μεσα μου, σαν να το εχω ζησει κι εγω. ας ειναι να σου δωσω μονο και μονο μια 'απτη' ονλαιν παρουσια.
καλη συνεχεια Φαιδωνα.
στη ζωή μου αν είναι να μετανιώσω για κάτι καλύτερα να μετανιώσω για κάτι που έκανα παρά για κατι που δεν έκανα...
οι τελευταίες γραμμές είναι η έκφραση μια υπόθεσης... είμαι πάνω σε ενα μεταίχμιο... νοιώθω ευτυχισμένος... δεν κρίβω το φόβο μου για τις δυσκολίες που θα έρθουν αλλά τουλάχιστον πιστεύω οτι αξίζει...
άλλωστε δεν θα πάρουμε τίποτα μαζί μας... μόνο η αγάπη μένει πίσω που δώσαμε και ότι φτιάξαμε με το μυαλό και τα χέρια μας να θυμίζει οτι περάσαμε από αυτόν τον κοσμο... οι εποχες ειναι σκληρες... αλλα και πότε δεν ηταν για κάποιους...
οπου σε παει η ροή σου... όχι σαν μια ειμαρμένη... αλλα ως μια εσωτερική σου θέληση για να ζήσεις όπως θέλεις σαν ενας δρόμος που ακολουθώντας τον νοιωθεις ευτυχισμενος αν μπορεις να το πεις αυτο... και αν υπαρχει πραγματικά αυτο που λένε ευτυχία...
ίσως τα γράφω ακαταλαβήστικα (άσχημη λέξη) αλλα νοιωθω πως νοιωθεις αυτο που θέλω να πω...
Φαιδωνα, πιστεψε με, σε καταλαβαινω απολυτα. ειμαι κι εγω σε αυτο το μεταιχμιο που παιρνω μονη μου την ευθυνη να βρεθω ειτε σε ενα ερεισμα για το καλυτερο ειτε σε εναν βατηρα προς το χαος. ευτυχως υπαρχει ο Ερωτας και δεν μας πιανει ναυτια! δεν υπαρχει μεγαλυτερο κινητρο στη ζωη απο τον Ερωτα. Ας τον πιασουμε απο το χερι -οπως λες κι εσυ- κι ας πορευτουμε. σιγουρα καπου θα παμε, και καλυτερα να παμε καπου κι ας το μετανιωσουμε, παρα να μεινουμε στασιμοι στη ζεστη βαλτο-λιμνη να μας φανε τα κουνουπια (παραφραζοντας τον Μπρεχτ).
καλη συνεχεια!
θελω να πω, πως προτιμω να παλευω με κροκοδειλους και λιονταρια, αυτα τουλαχιστον δειχνουν ξεκαθαρα τις προθεσεις τους. Βρεθηκα αλλου ισως απο το κειμενο σου, αλλα ταιριαζει στον διαλογο μας.. :)
Με τον Έρωτα δεν μας πιάνει τίποτα...
Συμφώνω απόλυτα! άλλωστε πέτρα που κυλλάει ποτέ δεν χορταριάζει...
Για τον Έρωτα είχε γραψει κάποτε εδώ στον Φαίδωνα ένας που έχει το ψευδώνυμο Παρείσακτος το εξής υπέροχο: "ΟΙ ΟΡΦΙΚΟΙ ΛΕΝΕ ΟΤΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ ΞΕΛΟΓΙΑΣΕ ΤΗΝ ΜΑΥΡΟΦΤΕΡΟΥΓΗ ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΓΕΝΝΗΣΕ ΕΝΑ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΑΥΓΟ ΣΤΟΥΣ ΚΟΛΠΟΥΣ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ. ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΥΓΟ ΒΓΗΚΕ Ο ΕΡΩΣ ΠΟΥ ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟΝ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ ΦΑΝΗ ΚΑΙ ΕΒΑΛΕ ΣΕ ΚΙΝΗΣΗ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ."
το κομματι στο οποίο έκανε το σχόλιο είναι στο παρακάτω link και λεγετα 3τ...
http://faidon1.blogspot.co.uk/2009/11/blog-post_08.html
ακόμα και όσοι δεν βιώνουν τον αληθινό Έρωτα αποκαλούν Έρωτα τη σχέση που μπορεί να έχουν με τη δουλειά τους, με την τέχνη τους, με το Θεό κτλ... Βέβαια αυτο θέλει συζήτηση... γιατί νομίζω (μπορεί να είμαι και λάθος) πως τον Έρωτα, την ποίηση και τον Θεό τα νοιώθεις δεν μπορείς να τα εξηγήσεις...
Δημοσίευση σχολίου