σκηνές

Κλώτσησε την πόρτα το φως έσβησε
τώρα τα μάτια θα τρέχουν στο παράθυρο ξανά και ξανά
το πρωί θα ξυπνήσει θα βρει ένα γράμμα

-Τέλος-

θα κλείσει την πόρτα και τα βήματα θα σέρνονται σαν να 'ταν τελευταία,
μη φοβάσαι θα ακουστεί κάπου μέσα από τις χαραμάδες και τα χαρακώματα,
μη φοβάσαι , μη ξεχάσεις ποτέ είχες τη τύχη να γεννηθείς την ώρα που γκρέμιστηκε το όνειρο και η λέξη ουτοπία έγινε μια ακόμα κυνική απόδειξη ότι τα όνειρα γκρεμίζονται.

Η σκηνή σταμάτησε
κάπου στο πρώτο κάδρο κάηκε το φιλμ
και η ώρα άργησε να ρθει.

Ποιος θα ανάψει το φως τώρα;
Τώρα που τα βεγγαλικά θα γράψουν την τελευταία νύχτα μιας ημέρας ανήλιας και ξένης.

Τώρα ακονίζεις τις λάμες και βάφεις πυροβόλα,
μα τα χέρια τι κι αν μπλέκονται μέσα στο ψέμα και στην αλήθεια
τίποτα δεν μένει πίσω να θυμήσει πως υπήρξαν, σε λίγο όλα θα είναι ένα χθες χωμένο βαθιά μέσα στη γη.

Μετά από πολλά γιατί κάποιο βλέμμα θα το ξεθάψει
τυφλοί θα το λατρέψουν και πάλι χέρια θα 'ναι εκεί να το ψιλαφίσουν και μέσα του να βρουν ξανά τα παλιά πατήματα
για νέες σελίδες, για νέες νίκες, για νέες ριπές
κι έτσι θα καίγεται μέσα στα χέρια των ανθρώπων το αύριο,
ένα ανυπέρβλητο χθές.

το παιχνίδι

κάτω από τη σιωπή στις πιο ξένες λέξεις
βλέπεις την άρνηση να σου δίνει το χέρι
δίπλα στα γρανάζια στους καπνισμένους τοίχους
χαράσεται ο δρόμος καθώς ματώνει το μαχαίρι

το φως στο κουρασμένο βλέμμα σου να σπάει
και είσαι μπροστά σε μια στροφή ακόμα
για μια αδιέξοδη κραυγή μα είσαι μόνος τελικά
με μια άβυσσο στερνή στου φύγε σου το γιόμα

μείνε για λίγο σιωπηλός αμέτοχος μικρός
κάνε το είδωλο να κλάψει κι είσαι στην αρχή
με όσους άντεξαν να παίζουν το παιχνίδι
μιας τελευταίας παράστασης την ύστατη στιγμή

010

Λιόγερμα γης πικρής που έθρεψες όνειρα, έγυρες και τα μάτια σου ήλιε πάγωσαν τα κλαδιά σε τούτη τη γκρεμισμένη συμφωνία. Πως ν' αντέξει η αγάπη, πως ν' ανθήσει το πρωί σ' ένα μπαλκόνι μόνο; Σπασμένο κάδρο κάποιας ξεχασμένης σκηνής, τοίχοι που στάζουν πάλι λόγια και στάχτες. Πέρασε και μετά τίποτα, λοβοτομές σ'αθόρυβο πέταγμα. Κι η καύτρα καίει ακόμα, τι βλέπεις; Κι όμως τα μάτια ένα γίνονται με τον μπαλτά του χασάπη. Το θήτα κόπηκε στη μέση αίμα βαθύ καυτό κι η καύτρα κατέβηκε πιο κάτω. Χέρια δεν είχε πια πως να ψελλίσει τώρα ελευθερία; Και σεις γιατί δεν μιλάτε; Ίσως πάει καιρός από τότε που έπαψαν οι έμποροι να πουλούν χέρια. Τώρα οι πάγκοι γέμισαν με γλώσσες.

Διάστιχο σε φάση decadence

Ματιές, διάστιχες και άπειρες
όπως οι νύχτες σε τούτη την πόλη
μέσα στα μάτια των ανθρώπων
στα ματωμένα και λασπωμένα πέλματά τους,
καθώς λίγο χώμα πιο ψηλά ν' ανέβουν
απ΄τη σκιά τους ψάχνουν να φιλήσουν,
ίσως εκεί δεις κι εσυ τη δική σου αλήθεια.

Στα χέρια τους ο πόνος μιας μάχης, καθώς μένεται στα λόγια τους,
λίγο παράταιρα να είναι τα βήματα τους μέσα στην καταδίκη μιας ομοιότητας
ίδιας με το κουρασμένο βλέμμα
μιας ακόμα διαφοράς.

Μεσσίες, κυνηγοί τυφλοί χαμένων στιγμών
-άνθρωποι-
όσα δεν έζησαν μέσα σε δυο λέξεις τα 'χουν ζήσει.

Κοιτάζω το παράθυρο, η εικόνα αυτή πια δε με πιάνει.

Καδρο μισό και μισοτελειωμένο όσα ειπώθηκαν και όσα θα ειπωθούν
για δυο μάτια για δυο στιγμές
μέσα τους ένα ακόμα σύμπαν.

Δυο βήματα, χαμένα χνάρια μιας ταράτσας, μιας κραυγής
πριν τον Απρίλη.

Ο δρόμος γέμισε ρετσέτες γκρι, κόκκινες και αίμα πολύ αίμα.
Οι ταμπέλες κρύφτηκαν, στα δυο σου μάτια ίσως δεις ότι έκανε τα δυο σου χέρια να αγγίξουν και να πνιγούν μέσα στις ράγες
πάντα ήταν εκεί πριν από σένα, για σένα.

2:31

Δεν
υπάρχει κώδικας
λογική λόγος χρόνος τόπος
-έστω μια παρτίδα για μια πατρίδα-
συναίσθημα ζωή θάνατος
Δεν υπάρχει τίποτα
και υπάρχουν όλα
Μέσα σε δυο μάτια
βαθιά στα πιο απόκρυφα σημεία εκεί το υπάρχω ρήμα μόνο
μέρα και νύχτα

Στις 5 θα περάσει το λεωφορείο
τα χνάρια θα κατέβουν
για ν' ανέβουν άλλα
Στις 5 θα μείνεις ακίνητος σαν θάνατος
Στις 5 ο οργασμός μου θα βάλει τελεία και από εκεί θα συνεχίσει η πιο κόκκινη γραμμή των όσων ξέρω και μόλις άφησα πίσω μου
Στις 5 μη ρωτήσεις γιατί
ίσως τότε δεις μέσα στον καθρέφτη κάποιον άλλον

Το δωμάτιο είναι γεμάτο με σκόνη άχρηστα μονόλεπτα στο πάτωμα καλώδια και κόφτες μέσα μου και γύρω. παντού.
Το αγαπημένο μου weller 10 χρόνια μαζί σήμερα το καψα όσο περισσότερο του έπρεπε και τώρα εκεί κάτω από το παράθυρο νοιώθει το χiόνι έξω και παγώνει δίπλα στη μουσική σου
Γράφω και φεύγω πάλι για τους counters στις 12 όλα θα έχουν τελειώσει
Το λεωφορείο πάλι θα περάσει δίπλα μου ίσως με πάρει μαζί του ίσως όχι που να ξέρω πως θα πάνε τα χνάρια

δεξιά ή αριστερά;

Floyd με Bukowski μαζί και φεύγω από τα λόγια που σας κάνουν μηδενικά

ln field

Οι κραυγές μου είναι μια αδιέξοδη πληγή, σιγά σιγά αρχίζω να βλέπω τις γραμμές να κλείνουν όπως το φως κάθε βράδυ σημαίνει το τέλος και τη σκέψη πως αύριο θα αντικρίσω κάτι άλλο.

Πόσο μοιάζουν ανελέητα οι μέρες, πόσα "αν" χωράει ακόμα αυτή η λούπα;

Το παράθυρο έκλεισε. Εκείνο το πρωί η μοναδική αξία όσων άγγιζα
η παραμορφωμένη προβολή του χθες τους στα δυο μου χέρια.

Θα μιλήσεις και κάποιο βράδυ θα φύγεις για ταξίδια σ' όλης της γης σου τα σημεία μήπως και αλλάξεις μήπως και δεις τη ζωή σαν μια ακόμα σπασμένη ροή. Και κάπου εκεί τα βήματα αν τα μετρήσει ένα γιατί κάπου εκεί θα έχει σπάσει μια ακόμα αναπνοή.

Ενοχές θα λές
κλειδωμένα μάτια στων οριζόντων τις γραμμές
και άλλες πολλές φορές εκεί να σε βρίσκουν πρωινά να ψάχνεις να βρείς λίγες ακόμα κραυγές

ζωήΣ

cantharellus lateritius

είχε ήλιο ακόμα και μέσα στις τρύπες στο πάτωμα
έρωτας στην πόλη και σκλάβοι στα δόντια της τίγρης που πεθαίνει
κάποιος κρέμαγε στη στροφή τα όνειρά του

και εγώ έφτιαξα δυο τρία στιχάκια στο τηγάνι
έπειτα τα άφησα να κάθονται μέσα στο πιάτο
τα κοίταζα για ώρα
και σκεφτόμουν όλες τις θλιμμένες πουτάνες που πέρασαν του τότε και του πάντα

τα 5 λεπτά άφησα να γίνουν μια βόλτα υπό βροχή, 2 pints, 35 σελίδες και κάτι σειρές, ένα see ya και μερικά σχέδια από τα χθεσινά μου κομμάτια πάνω στον πάγκο

εν βρασμώ ψυχής η λογική έπεται, έτσι μου είπε σήμερα ένας φίλος και εγώ εκείνη την ώρα ζαλιζόμουν τόσο που έφευγαν τα χέρια μου και πήγαιναν να βρουν το αύριο
έπειτα είπα πως τέλος ως εδώ
και τότε πάλι κατέβηκα τα σκαλιά

αύριο θα είναι μια άλλη μέρα και πάλι η Κυριακή θα μοιάζει με γραμμή
έμειναν μόνο 3 επίπεδα να ανέβω ως την επόμενη φορά που θα κτυπήσω την πόρτα για ένα γεια

τα τζάμια

Για ποιο και πως τραβάνε μια γραμμή
και από την άλλη να ρουφάν για μια ζώη
μπροστά στη βία
μπροστά στα τζάμια για λίγη εξουσία

Επαίτες διοικητές για μια πνοή
οξυγόνο καμένο για μια ακόμα ποινή
τι κοροϊδία, τι αηδία
να κρέμονται μπροστά στου λόγου τα αιδοία

Ρουφιάνων τσέρκια τα όριά τους
να πουλούν με αυταπάρνηση τα δάκρυά τους
για μια δεκάδα
για μια θέση στου αιώνα την παράγκα

Resistance!

Αυτοί οι ουρανοί είναι καρφιά στο τσιμέντο της ταράτσας
Μέρες τώρα απλά περπατάω
Τα βήματα δεν είναι σαν άλλωτε βαριά
Πριν και μετά ανάμεσά τους δεν υπάρχει
Μόνο τέλος
Το κάθε μικρό τέλος

Δεν ακούω τους ήχους που κάνουν τα κόκκαλά μου
Το δέρμα μου δεν δέχεται καν τις ευτελείς μου αποδείδεις
Τα μάτια μου δεν παρατηρούν, δεν ξέρω αν κοιτούν ακόμα
Μόνο μια γραμμή υπάρχει εκεί, ούτε κάν η σκέψη της

Δεν εκτελώ εντολές
Βαγόνια πάνω σε ράγες
Οι βρισιές μου και ο βήχας μου είναι δεκάρες βιαστικών νεκρών
Περιμένοντας κάποιο λεωφορείο για την επόμενη στάση
Και οι γραμμές αυτές παράλληλες σιωπές
Η γεωμετρία Riemann είναι ένα ακόμα μηδενικό

-πάνω της άλλωστε κάθησαν με μαύρη μπύρα στα χέρια δυό δυνατά φάλτσα μπάσα,
γι' αυτό σου λέω κάποτε ο ήλιος θα βγει πίσω από τα lofts της συνοικίας των αριθμών-

Είναι χειμώνας μιας άνοιξης ίσως
Ίσως τα ίσως να είναι μερικά μηδέν ακόμα

Το μελάνι πάγωσε
Και αύριο 7:24 ο χρόνος αυτός θα μοιάζει μια ακόμα ουτοπία

μέσα

στο μέσα βρήκες τίποτα
κλειδώνεσαι στα ασφαλώς
καίνε νεκρούς τα σήματα
και συ το παίζεις οδηγός

με βήματα καχύποπτα
τα σπας στους περιορισμούς
λόγων λόγια ανύποτα
λεστριγόνες πλέκουν ορισμούς

γεμίζεις όνειρα επίμονα
με χάρτες τρύπες κι εθισμούς
παραπατάς κι επίπονα
φλερτάρεις με όροι και γκρεμούς