θήτα εις την χι

Ήρθες με μιας και ξέβαψες την πίκρα του Απρίλη
Όταν το βλέμμα μου έτρεχε σε κύματα θολά
Κι οι μάγισσες μου κένταγαν μαύρο αλμυρό μαντήλι
Ενώ εσύ δυο μέτρα ύψωνες για να 'ρθω πιο κοντά

Θυμάμαι που μου έδωσες σκόνη μ' ένα σου γιόμα
Για να κυλάει στις φλέβες μου για πάντα η λησμονιά
Τότε που έδερναν κύματα του Μάη μου το σώμα
Κι εσύ μου μετρούσες τα ψιθυρητά με μια σου δαγκωνιά

Τα πέλματά μας μάτωσαν στον κοραλλένιο δρόμο
Αχός θαλάσσης γίνηκε η κάθε μας σιωπή
Αρμυρίκια έκρυψαν τη θέα μας στο χρόνο
Τώρα βυθίζομαι και χάνομαι σε μια σου αναπνοή

έρεβος

Κοιτάω το λευκό του τοίχου
και όσο το κοιτάω γίνεται όλο πιο λευκός.
Ακούω τον ήχο αυτού του στίχου
και όσο τον ακούω γίνεται όλο πιο στριφνός...

ποιος είπε πως ο ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος;
να του πείτε πως τα όνειρο είναι αυτό που μας σέρνει και το σέρνουμε ενίοτε και από τα μαλλιά
να του πείτε πως δεν ξέρει τι είναι η ζωή
να του πείτε πως οξυγόνο είναι το άγγιγμα και η δροσιά της άνοιξης
να του πείτε πως...

θάλασσα μου η ταράτσα
βυθός μου οι άκρες της
το κενό είναι υγρό
και ο φόβος... έρεβος αβύσσου

{φωτιά στα F-μορφα συμπλεγματικά μιάσματα}

Βαγόνι (χάδη, όταν το σίγμα πλέκεται με το μι)

"Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή"

Οδυσσέας Ελύτης

Ανάμεσα στο τζάμι και στον αέρα που σφυρίζει μανιασμένα
Μέσα στις ώρες, όταν το μαύρο των τοίχων που στάζουν σιωπές με παρενοχλεί επικίνδυνα
Για μένα και για σένα
Κάτω από τον ήλιο που τόσο αγαπήσα και θ'αγαπώ
Με την ομπρέλα να λέει "Έλα"
Στο τζάμι που διχάζει, το πέταγμα και τα καρφιά μου στο πάτωμα
Πάνω στα φύλλα του τριαντάφυλλου
Μέσα στα σύννεφα ηλιαχτίδα σε ένα ροζ ουρανό, για πάντα φως με κόκκινο, θυμάσαι...
Πάνω στα δειλά μου χείλη
Και στ' ακροδάκτυλα του εγώ μου
Ηρθες και γέμισες το δείλη
Ηλεκτρισμένο ηλιόλουστο φιλί του δρόμου
Απάτητου
Άγνωστου
Ανυπέρβλητου

ανάσα ανοιξιάτικης βροχής

ON AIR στα 16

Μπροστά μου το μικρόφωνο δίπλα η φωνή του Θεοδόση να μου λέει "χαλάρωσε, σαν να είμαστε μόνοι και να τα λέμε..." είναι περίπου 9:55
σε 5' μπαίνουμε...
Πόδια κομμένα, το στήθος μου να πάει να σπάσει, τέτοιο άγχος ποτέ μου...
Τεστάρουμε μικρόφωνα και ακουστικά μου κλείνει το μάτι και οι Roots αρχίζουν να βαράνε!
Αρχίζω και χαλαρώνω, η Πόπη να βάζει τη μουσική και η Μαρία (αν θυμάμαι καλά) πίσω από το τζάμι
"Όταν ανάψει μπαίνουμε, χαλαρά..."
Ανάβει
ON AIR



αρχίζουμε, η φωνή μου βγαίνει δύσκολα αλλά το κάνω να μην φαίνεται...
πάνω στο 2λεπτο πέφτει κομμάτι
συνεχίζουμε την συζήτηση OFF AIR τώρα πλέον είμαι τέλεια
αρχίζουμε την πλάκα και ξαναμπαίνουμε συνεχίζουμε τη συζήτηση
πολιτικά, παιδεία, φωτιές
γενικά επικαιρότητα
Ο Πούλικ στο Υπάρχω
δεν μιλάμε απολαμβάνουμε τον Πατριάρχη!

Κτυπάει τηλέφωνο...
οι πάνω τα χώνουνε
μάζεψέ τα τώρα γιατί θα πάρει φωτιά κι η τσέπη μας...
τα μαζεύει λίγο τα σπασμένα και σπασμένα πάμε σε break...

Το OFF AIR μάγκα μου είναι όλα τα λεφτά...
αυτό που βγαίνει είναι ένα "προσεχώς στις οθόνες των κινηματογράφων"

Μηνύματα
emails
τσεκάρισμα και επικοινωνία
μιλάμε

ο Χατζιδάκις έρχεται στο νου μου και το ότι κάθομαι μέσα στον χώρο του και έχω το θράσος να μιλάω από το μικρόφωνό του... (μου προσθέτει άγχος)
Ιστορία, λίγες σταγόνες όπως μόνο ο Θεοδόσης ήξερε και ξέρει...
είχε ξεκινήσει συζήτηση σχετικά με τον πόλεμο της Τροίας, την ωραία Ελένη και το κακό
συναπάντημα...
Ο JJ Cale ακολουθεί και στο καπάκι κομματάκι επιλογή μου...
Sultans of Swing!

OFF AIR τα καλύτερα συνεχίζονται...

Μπαίνουμε ξανά...
στο τηλέφωνο ο έτερος εκ Πάρου...
λέει τα δικά του ο Θεοδόσης και εγώ να γελάμε και να του τα χώνουμε με χειρονομίες

ε μα... με τους celebrities... έλεος...

καλό παιδί και ξηγημένο αλλά το ρεπορτάζ του για τα μπάζα....

κλήρωση
το πρώτο νούμερο στημένο αλλά για καλό σκοπό, την κοπελιά του ήθελε να πάει το παλικάρι θερινό ρομαντικό συνεμαδάκι , να του το στερήσουμε;

Δίνουμε χέρια κλείνουμε το μάτι ο ένας στον άλλον και εις το επανειδείν

από τότε μερικές καλημέρες όταν βλεπόμαστε στον δρόμο...

Θεοδόση για σένα!

Ειμαρμένο... χάδη

Αναρριχάται γδέρνοντας τα σωθικά σου φτάνει ως την Τραχεία και αρχίζει ελεύθερη πτώση ανάποδα.
Η οβελιαία ραφή δέχεται αλλεπάλληλες δυναμικές Προκλήσεις
Τη νοιώθω ξεσκίζεται κι οι σκέψεις πια θάλασσα που Με πνίγει
Και όμως σιωπή
Overdose σιωπή που μου γεννά κραυγή
Ίλιγγος και πτώση
Τι ευαίσθητη εικόνα, πως μπορείς και πέφτεις;



ένα χέρι σε κρατάει
ανεβαίνεις τρέχεις όχι τόσο ώστε να μην ακούς και να μην βλέπεις, να μην νοιώθεις, όχι
όχι...
τρέχεις μέσα σε θάλασσα λυτρωτική συναισθημάτων που σε κάνουν σιγά σιγά να πετάς και ο ήλιος όλο πιο κοντά

εκεί που όλα είναι ένα
νερά στο κόκκινο βαμμένα
δεν υπάρχει απόσταση
κυριαρχεί η ομοιόσταση

της ζωής...

κλείνεις τα μάτια μια φωνή να λέει είμαι εδώ ένα χέρι να σου αγγίζει τον ώμο
ασήμι από την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού να κυλάει ηδονικά στο λαιμό σου

ζωή

η ειμαρμένη σου
ευθεία από φως σε φως!

{ε ακούς ?
σε σ(μ)ένα τα λέω}

39 και up (Δε γουστάρω λέμε...)

39 και κάτι
εσύ εκεί στου χρόνου το παράλληλο
εγώ εδώ με καφέ πυκρό που δεν με πιάνει στην τελική
μια γαρδένια μπήκε μέσα από το τζάμι και μου είπε παράτα τα και πάμε
τα δάκτυλά μου τρέχουν νερό από τον ιδρώτα και την αγωνία -μεταξύ μας- της κάθε στιγμής
λιμνούλα κάνουν να πνιγώ
και εγώ εδώ



και εγώ εδώ

boom

το ήξερες ότι ο Jean Piaget γεννήθηκε το 1896 και ήταν Ελβετόςςςςςςς???
ναι βέβαια!

και ξανά
boommmm

εικοσιτέσσερις χιλιάδες

"Τριαντάφυλλα... Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός."

Γιώργος Σεφέρης

Ο ρυθμός πιο γρήγορος οι κτύποι πιο δυνατοί
Να πετάξει να ενωθεί με τη δικιά της μαρμαριγή
Άγγιγμα να διαγράφει στο φως "ποτέ πια μόνος"
Δεν υπήρξε απόσταση μια σπιθαμή ο χρόνος
Απλώνεται η αίσθηση το τύμπανο τραντάζεται τρυφερά
Μια καληνύχτα, να σε φυλάνε χίλια και ένα φιλιά

άλφαχι

"Στέκεται ορθή στα βλέφαρά μου
Και τα μαλλιά της μπλέκονται μες στα δικά μου
Έχει το σχήμα των χεριών μου
Έχει το χρώμα των ματιών μου
Βυθίζεται μες στη σκιά μου
Σα μια πέτρα στον ουρανό

Έχει τα μάτια παντ' ανοιχτά
Και δε μ'αφήνει σ' ύπνο να γείρω
Τα όνειρά της μέσα στο φώς
Σβήνουν τον ήλιο
Με κάνουν να γελώ, να κλαίω και να γελώ
Και να μιλώ χωρίς να έχω τίποτα να πω "

Πωλ Ελυάρ

αφιέρωσις
αγάπη
θυσία

το χέρι απλώνεται να με κρατήσει καθώς πέφτω όχι,
όχι...
αγάπη

ποτέ πια μόνη μέσα στη θάλασσα
και ο ουρανός
μεθυστικά για πάντα φως με κόκκινο
ροζ

Φως

"Μα κάποια στιγμή φάνηκε ψηλά μακρινό το
φως της μέρας,
κι όλοι πιστέψανε πως δόθηκε μια εξήγηση,
πως βρήκανε την αρχή."

Κώστας Στεργιόπουλος

Κάπου στο δρόμο θα μας βρούν να ανταλλάσουμε λόγια μιας χαμένης ουτοπίας
Κάπου εκεί θα δίνουμε ματιές σαν να ναι οι τελευταίες
Κάπου θα έρθω να σου κλείσω τα μάτια και να σου πω αντίο μη μ' αφήνεις
Κάπου σ' ένα χαρτί ζωγράφισες λουλούδι και οι γραμμές γίναν η άνοιξη στα μάτια μου
Κάπου μια αποστολή μας οδηγεί μόνους να μας βρίσκει το πρωί
Κάπου να υπάρχει το φως

.

Ματωμένα πέταλα

"Ο μικρός πρίγκιπας διέσχισε την έρημο και συνάντησε μονάχα ένα λουλούδι. Ένα λουλούδι με τρία πέταλα, ένα τιποτένιο λουλούδι...
-Καλημέρα, είπε ο πρίγκιπας.
-Καλημέρα, είπε το λουλούδι.
-Που είναι οι άνθρωποι; ρώτησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας.
Το λουλούδι είχε δεί κάποτε να περνάει κάποιο καραβάνι:
-Οι άνθρωποι; Νομίζω πως υπάρχουν έξι εφτά. Τους πήρε το μάτι μου πριν από χρόνια. Μα δεν ξέρεις ποτέ που να τους βρείς. Ο άνεμος τους σηκώνει και του πάει. Δεν έχουν ρίζες κι αυτό τους δημιουργεί πρόβλημα.
-Αντίο, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Αντίο, είπε το λουλούδι."

Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ

Στο πέρασμα του αγέρα λύγισα.
Θυσία μπροστά μου τώρα τα ματωμένα μου πέταλα,
μόνος εγώ και η φαντασιακή θέσμιση των ριζών μου
έτσι να "φαίνονται" χωρίς να "είναι" στα άκρα μου, λόγια να είναι και να φαίνονται σαν πράξεις.
Τόσες φορές το κορμί μου αντιστάθηκε στον άνεμο και άλλες πάλι αφέθηκε στη μεθυστική του ζάλη.
Πότε ρίζες και πότε φυγή...
Πόσο εύκολα μπαίνουν τα Χ;
Πόσο μικρές μοιάζουν οι στιγμές του χθές;
Και έτσι μου έρχεται να κρατηθώ μια για πάντα απ' το σκαρί του ανέμου... αιώνια κι αέναα ερωτευμένος με το φευγιό του,
πόσο όμορφα διαγράφει το δάκρυ στις κόγχες μου ο άνεμος;
Τον συγχωρώ όμως, ακούς; τον συγχωρώ και ο πόνος αλλαγή θε να φέρει...
Το γιατάκι μου πικρό, εθισμένος γαρ στη ζωή...
Κάποιος είπε ο ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος...
Και ξέρεις;
Απλά ονειρεύομαι, καμιά φορά και ματωμένα πέταλα...

για την Χαρά που μου έδωσε δύναμη να συνεχίζω να πιστεύω στη διαφορετικότητα...
(αθελά της και μη)