και κανείς ασφαλής

Δύο χέρια φτιαγμένα που κουβαλάς
αυτό περιμένεις, αυτό μου ζητάς
με κοιτάς και μου χαμογελάς
Δύο μάτια να σε πείσουν να προχωρήσεις
πριν τα φτύσεις και πηδήξεις 
απ' την ταράτσα της πλήξης
ένα στιλό κι ένα χαρτί 
όλη σου η περιουσία
μια πλατεία και δυο μπύρες
μου λες, αυτή είν' η ουσία
ένα μυαλό δίχως ταλαιπωρία
αναπνέω γι' αξιοπρέπεια και ελευθερία
σ' ένα χάος επιπλέω
ελέγξιμη παράμετρος καμία
όλα μοιάζουν επικίνδυνα και ύποπτα
σε μια παράνοια παραδομένοι εξαρχής
"εκεί έξω έχει πόλεμο και κανείς ασφαλής"

Σελήνη

Για όσα έχασα και κέρδισα, όσα πήρα, όσα έδωσα
Για όσα μπόρεσα, όσα ηθελα και πρόδωσα
Για δυο μάτια, 

μέσα στα καλύτερά μου βράδια
Για εσένα που την έκανες για πάντα
Για εμένα στην τελική το κάνω 

πριν προλάβω ν' αμφιβάλλω

Δεν φεύγει, δεν πεθαίνει

Θα το πάρω μαζί μου
Το αφήνω να επιμένει

Κι ας με πληγώνει η ροή μου

Κι ας είναι τόσο εύκολο να φεύγω 
Να διαγράφω, να τα καταφέρνω
Δύσκολο είναι η γεύση να κρατήσει
Πριν με πιάσει, πριν με πνίξει
Πριν αφήσει την ευθύνη
Πριν γλιστρήσει, να θυμίζει
Ένα βράδυ που με πήγε στη Σελήνη
Ένα βράδυ που το έκανε να ζήσει
Να πιστέψει πως μπορεί ακόμα να γεννήσει

Πως μπορεί με τα χέρια του να χτίζει

Να 'χει κάτι να βαδίζει

Μέχρι θανάτου, τη ζωή του να γεμίζει

πίσω σε μένα

περπατώ σε δρόμους μόνος

κανέναν δεν περιμένω

μυρίζει βενζίνη ο δρόμος

κι εγώ τη φωτιά μου που φέρνω

κοιτώ στις λάσπες εσένα

μία σκιά πλανιέται σαν άχτη

είναι τα μάτια μου κλεισμένα

στην άκρη σε βάζω σαν στάχτη

γυρίζω πίσω σε μένα

σταθερός σαν ανάγκη

είμαι τελεία και ένα

πιάνω το νήμα απ' την άκρη

μία που παίρνω ανάσα

μία που φεύγω ξανά

ανακτώ εκείνη την κάψα

γεμίζω με πληροφορία κενά

είμαι σε αυτόνομο βήμα
ρίχνομαι πάλι στη μάχη
είμαι παρόν πάνω στο κύμα
ισορροπώ δίχως κατάρτι

έλα

έλα να κάψουμε τις αποδείξεις
να καούμε μες στα βλέμματα
να γρεμιστούμε με αγιογδύτες
από τρούλους εκκλησιών
να κλέψουμε τη μοναξιά
να μας τη χαρίσουμε μετά από 70 χρόνια 

έλα να τελειώσουμε ο ένας στα χέρια του άλλου
μέσα σε συνέδρια μιας ακόμα ουτοπίας
να εκτινάξουμε πληθωρισμούς
και να παίξουμε με διέσεις

έλα να φύγουμε με γεμάτες τσέπες
μία νύχτα σαν τους κλέφτες
να τα σπάσουμε στα δύο
δίχως πολλά λόγια
και να μην σε ξανά δω ποτέ

έλα έστω για λίγο.

trap trip τρύπες
πάντα μες στις λίγες
silent θολές μου νύχτες

φεύγω πες 
για νέες ήττες

back to roots

Που 'ναι κείνες οι νύχτες
για να καώ
να κάψω ό,τι μένει από μένα
εκτός απ' τις αλήθειες

Που 'ναι τα σκουπίδια στη γωνία που περιμένουν να σωθώ
τους περαστικούς με τα μισά μάτια μέσα να πετάξω
τις πουτάνες με την κούφια καρδιά
και την εξουσία που μου πρόσφεραν ευλαβικά

Που 'ναι οι δρόμοι
να τρέξω πάνω τους
να ανατιναχτώ από χαρά
που μπορώ και τρέχω
που μπορώ και έχω χαρά

Που 'ναι οι ώρες του μεσημεριού
να στάξουν κάβλα 
να καβαλήσω το αύριο
που κουβαλούσε όνειρα
κι άδειαζε τις ελπίδες μία μία στο κενό

Που 'ναι τα τασάκια από πλαστικό μπουκάλι
στο δωμάτιο εκείνο το μικρό
οι κόφτες πεταμένοι απ' τη ζάλη στο πάτωμα
και τα παράθυρα εκείνα των κατακλεισμών λουσμένα στο φως


Που 'ναι εκείνες οι γράμμες που ξεκινούσαν και τελείωναν στο κόκκινο

Που 'ναι οι άνθρωποι;

 

Φάγαμε την παραμύθα μαλάκα μου κι αδειάσαμε σαν ξερατό σε κάποια γωνία.

 

τα λόγια

Στα χείλη να γράφονται λόγια ζωής οδηγός,

οταν στα φέρνει η ζωή να σου τελειώσει το χρόνο,

όταν το μονο που σου μένει είν' ο ουρανός

πάνω απ' ένα μπαλκόνι ετοιμόρροπο και μόνο.

Τα λόγια που σου δίνουν δύναμη να κρατηθείς

όταν όλα γύρω βαραίνουν και σκύβεις το κεφάλι,

όταν σημάδια σου δείχνουν πως πάλι θα ηττηθείς

αυτά τα λόγια από το χώμα θα σε σήκωσουνε πάλι.

Είναι τα λόγια που έγραψα ένα βράδυ στον τοίχο

να μου θυμίζουν πως ζωή είναι το τώρα που περνά

να μου δείξουν το δρόμο, να με προλάβουν πριν φύγω

πριν χαθώ σε μονοπάτια που το μυαλό μου γεννά.

Αυτά τα λόγια που γεννούν το φώς να θυμάσε

να τα δίνεις χωρίς δισταγμό απλόχερα κι εσύ

κάτι στα χέρια σου να σε κρατάει όταν φοβάσαι  

τις νύχτες που γυρίζεις στης ποινής τη φυλακή.

σκοτεινά τοπία

Στο φως της τηλεόρασης με βρίσκει το σκοτάδι

μέσα σε έρεβος βαθύ θα κατεβώ

στης λήθης το παγωμένο και ήσυχο πηγάδι

στης ψυχής μου τον υπόγειο συρμό.

Κι όπως θα πέφτω μην φοβάσαι άφησέ με

είναι όμορφα τα έρημα και σκοτεινά τοπία

όσο και αν δεν το θες απόψε απασφάλησε με 

να χαθώ απ' αυτή την πλαστική και σάπια κοινωνία.

Στο τέρμα κάτω όταν φτάσω φως θ' ακουμπήσω

κι ας μην με παίρνει εγώ θα κυνηγώ

την ουτοπία μου σε δρόμο δύσκολο και γκρίζο

στα μάτια μου για πάντα όλα αυτά που αγαπώ.

scattering

Σε γωνίες αντοχής, 

σε κρύα χέρια ενός Φλεβάρη

και σε σκουριασμένα κάγκελα οριζόντων μόνων

σταμάτω κάθε τόσο περαστικούς

λίγο από τα μάτια μου, τα χέρια 

και το διάβα μου να τους χαρίσω...

ρωγμές

στα αντικριστά τα βήματα

σε λόγια ψεύτικα κι επίπονα

λίγο λίγο χάνεις τη ζωή σου

στης νύχτας ετούτης την προσπάθεια

στου βλέμματός μας την απάθεια

ήρθε και τέλειωσε η ροή σου

πόσοι περάσαν και σταθήκαν

πόσοι σε μια στιγμή χαθήκαν

πόσο εύκολα διαγράφεις τις στιγμές 

νύχτες σβησμένες λυπημένες νότες

μέρες με φίλους και προδότες

στου χρόνου τις αβάσταχτες τομές

από της νύχτας μας τα θαύματα

τις αγάπες και τα τραύματα

που δένουν τη ζωή μας τη μικρή

παίρνω φορά και πετάω στο κενό

με ένα γέλιο τελευταίο και βραχνό

ξεγελάω της ζωής μου την ποινή

των σπασμένων πλαστικών χαμόγελων

το μέτρο των μικρών κι ανώφελων

το λίγο τους ξερνάω σε γραφές 

οσα έκανε το εμείς και η αγάπη

η αγκαλιά του έρωτα το χάδι

μένουνε μόνο στου χρόνου τις ρωγμές