back to roots

Που 'ναι κείνες οι νύχτες
για να καώ
να κάψω ό,τι μένει από μένα
εκτός απ' τις αλήθειες

Που 'ναι τα σκουπίδια στη γωνία που περιμένουν να σωθώ
τους περαστικούς με τα μισά μάτια μέσα να πετάξω
τις πουτάνες με την κούφια καρδιά
και την εξουσία που μου πρόσφεραν ευλαβικά

Που 'ναι οι δρόμοι
να τρέξω πάνω τους
να ανατιναχτώ από χαρά
που μπορώ και τρέχω
που μπορώ και έχω χαρά

Που 'ναι οι ώρες του μεσημεριού
να στάξουν κάβλα 
να καβαλήσω το αύριο
που κουβαλούσε όνειρα
κι άδειαζε τις ελπίδες μία μία στο κενό

Που 'ναι τα τασάκια από πλαστικό μπουκάλι
στο δωμάτιο εκείνο το μικρό
οι κόφτες πεταμένοι απ' τη ζάλη στο πάτωμα
και τα παράθυρα εκείνα των κατακλεισμών λουσμένα στο φως


Που 'ναι εκείνες οι γράμμες που ξεκινούσαν και τελείωναν στο κόκκινο

Που 'ναι οι άνθρωποι;

 

Φάγαμε την παραμύθα μαλάκα μου κι αδειάσαμε σαν ξερατό σε κάποια γωνία.