24/7

Λέω που πάει; 
μα δεν πάει παρακάτω
Λέω κυλλάει
μ' αυτή έχει πιάσει τον πάτο
Είναι η ώρα
Που ουρλιάζει πάλι από μέσα
και το κεφάλι μου σπάει
σαν να ήταν σε πρέσσα

Μία και δέκα 
Και το μάτι μου άδειο
Αιωρούμαι 
πάλι πάνω από βάλτο

Γλυστράω και πέφτω 
Ανοιγοκλείνω τα μάτια
Στην όθονη μου πάλι
όλα είναι κομμάτια

Κι εγώ θυμάμαι 
πως είναι να φεύγεις
δίχως να έχεις 
έναν νου που χτυπάει
Απ' το πρωί ως το βράδυ
ένα μόνιμο άγχος 
να σε τυραννάει  

Πως είναι να έχεις μια δουλειά
ένα σπίτι και μία γυναίκα
έναν ήλιο το πρωί 
και το βράδυ μία κουβέντα
Μια αγκαλιά κι ένα ήρεμο χάδι
Να βρίσκεσαι για λίγο 
σε μια ήσυχη πλάνη

Έτσι απλά

Tα σπάει, πέφτει και μαθαίνει

Απ' του ονείρου του την άκρη

Μέσα στο ίδιο του το δάκρυ

Ζει, ανασαίνει κι επιμένει

Της λέει "φεύγω", τον φιλάει

Έτσι απλά αλλάζει κέντρο

Δεν υπομένει σαν το δέντρο

Αυτός μια πέτρα που κυλάει

Κυλά και πέφτει σε χαράδρες

Βαθαίνει έτσι την πνοή του

Για ν' ακούγεται η φωνή του

Τόσες χιλιάδες κάτω γιάρδες

Ανασυντάσσεται, ηρεμεί

Ασκείται στην ακινησία

Απολαμβάνει την ουσία

Ενός ονείρου που εκκρεμεί

άτιτλο

στις τρεις άκρες του ανέμου

οι λογοι μου δείκτες φανεροί

για την καρδιά του ηττημένου

τα σύνορα δρόμοι ανοιχτοί

αιτίες μετέωρες σαν χάρτες

μια ουτοπία εσωστρεφής

όπως τα ματια μου στις νάρκες

τα βράδυ εκείνο της φυγής

αισθήση κενού στα δάκρυά μου

καταρρέων ο κόσμος και θολός

στα μάτια μόνο η μοναξιά μου

ένας χώρος κρύος, αδειανός

νόθες ελπίδες τα όνειρά μου

μια κοινωνία αιμοσταγής

οργή και πόνος τα παιδιά μου

ένας κόσμος αδιέξοδής ποινής

Εντάξει, καλύτερα τώρα; Τώρα νιώθεις πιο ασφαλής;

Παίξε το παιχνίδι τους, θα δεις θα σ' αφήσουν

Είναι το παιχνίδι που σ' αρέσει να κερδίζεις

και όταν πια στην παγίδα τους σε κλείσουν

δεν θα μπορείς ούτε το πάτωμα ν' αγγίζεις

Μ' ένα χρυσό κλουβί θα σου την πέσουν

Θα σε βάλουν τη μελωδία τους να τραγουδάς

Πόσο τυχερός είσαι και πόσο θέλεις να σε δέσουν

Εκεί έξω είναι επικίνδυνα μου λες και με κοιτάς

Εκεί έξω έχει πόλεμο, στις ειδήσεις το είδες

Ένα μάτσο αληταράδες σκαρφαλώνουν στην αυλή

των σπιτιών με τα τζάκια και τις ωραίες βιβλιοθήκες

Θα μπουν ένα βράδυ και θα σ' ανοίξουν το κλουβί.

και κανείς ασφαλής

Δύο χέρια φτιαγμένα που κουβαλάς
αυτό περιμένεις, αυτό μου ζητάς
με κοιτάς και μου χαμογελάς
Δύο μάτια να σε πείσουν να προχωρήσεις
πριν τα φτύσεις και πηδήξεις 
απ' την ταράτσα της πλήξης
ένα στιλό κι ένα χαρτί 
όλη σου η περιουσία
μια πλατεία και δυο μπύρες
μου λες, αυτή είν' η ουσία
ένα μυαλό δίχως ταλαιπωρία
αναπνέω γι' αξιοπρέπεια και ελευθερία
σ' ένα χάος επιπλέω
ελέγξιμη παράμετρος καμία
όλα μοιάζουν επικίνδυνα και ύποπτα
σε μια παράνοια παραδομένοι εξαρχής
"εκεί έξω έχει πόλεμο και κανείς ασφαλής"

Σελήνη

Για όσα έχασα και κέρδισα, όσα πήρα, όσα έδωσα
Για όσα μπόρεσα, όσα ηθελα και πρόδωσα
Για δυο μάτια, 

μέσα στα καλύτερά μου βράδια
Για εσένα που την έκανες για πάντα
Για εμένα στην τελική το κάνω 

πριν προλάβω ν' αμφιβάλλω

Δεν φεύγει, δεν πεθαίνει

Θα το πάρω μαζί μου
Το αφήνω να επιμένει

Κι ας με πληγώνει η ροή μου

Κι ας είναι τόσο εύκολο να φεύγω 
Να διαγράφω, να τα καταφέρνω
Δύσκολο είναι η γεύση να κρατήσει
Πριν με πιάσει, πριν με πνίξει
Πριν αφήσει την ευθύνη
Πριν γλιστρήσει, να θυμίζει
Ένα βράδυ που με πήγε στη Σελήνη
Ένα βράδυ που το έκανε να ζήσει
Να πιστέψει πως μπορεί ακόμα να γεννήσει

Πως μπορεί με τα χέρια του να χτίζει

Να 'χει κάτι να βαδίζει

Μέχρι θανάτου, τη ζωή του να γεμίζει

πίσω σε μένα

περπατώ σε δρόμους μόνος

κανέναν δεν περιμένω

μυρίζει βενζίνη ο δρόμος

κι εγώ τη φωτιά μου που φέρνω

κοιτώ στις λάσπες εσένα

μία σκιά πλανιέται σαν άχτη

είναι τα μάτια μου κλεισμένα

στην άκρη σε βάζω σαν στάχτη

γυρίζω πίσω σε μένα

σταθερός σαν ανάγκη

είμαι τελεία και ένα

πιάνω το νήμα απ' την άκρη

μία που παίρνω ανάσα

μία που φεύγω ξανά

ανακτώ εκείνη την κάψα

γεμίζω με πληροφορία κενά

είμαι σε αυτόνομο βήμα
ρίχνομαι πάλι στη μάχη
είμαι παρόν πάνω στο κύμα
ισορροπώ δίχως κατάρτι

έλα

έλα να κάψουμε τις αποδείξεις
να καούμε μες στα βλέμματα
να γρεμιστούμε με αγιογδύτες
από τρούλους εκκλησιών
να κλέψουμε τη μοναξιά
να μας τη χαρίσουμε μετά από 70 χρόνια 

έλα να τελειώσουμε ο ένας στα χέρια του άλλου
μέσα σε συνέδρια μιας ακόμα ουτοπίας
να εκτινάξουμε πληθωρισμούς
και να παίξουμε με διέσεις

έλα να φύγουμε με γεμάτες τσέπες
μία νύχτα σαν τους κλέφτες
να τα σπάσουμε στα δύο
δίχως πολλά λόγια
και να μην σε ξανά δω ποτέ

έλα έστω για λίγο.

trap trip τρύπες
πάντα μες στις λίγες
silent θολές μου νύχτες

φεύγω πες 
για νέες ήττες

back to roots

Που 'ναι κείνες οι νύχτες
για να καώ
να κάψω ό,τι μένει από μένα
εκτός απ' τις αλήθειες

Που 'ναι τα σκουπίδια στη γωνία που περιμένουν να σωθώ
τους περαστικούς με τα μισά μάτια μέσα να πετάξω
τις πουτάνες με την κούφια καρδιά
και την εξουσία που μου πρόσφεραν ευλαβικά

Που 'ναι οι δρόμοι
να τρέξω πάνω τους
να ανατιναχτώ από χαρά
που μπορώ και τρέχω
που μπορώ και έχω χαρά

Που 'ναι οι ώρες του μεσημεριού
να στάξουν κάβλα 
να καβαλήσω το αύριο
που κουβαλούσε όνειρα
κι άδειαζε τις ελπίδες μία μία στο κενό

Που 'ναι τα τασάκια από πλαστικό μπουκάλι
στο δωμάτιο εκείνο το μικρό
οι κόφτες πεταμένοι απ' τη ζάλη στο πάτωμα
και τα παράθυρα εκείνα των κατακλεισμών λουσμένα στο φως


Που 'ναι εκείνες οι γράμμες που ξεκινούσαν και τελείωναν στο κόκκινο

Που 'ναι οι άνθρωποι;

 

Φάγαμε την παραμύθα μαλάκα μου κι αδειάσαμε σαν ξερατό σε κάποια γωνία.