v2.0.0.0

σβήνουν τα φώτα 

το σώμα βαραίνει

κλείνω την πόρτα

η ματιά θολωμένη

αναζητώ παραισθήσεις

στου αύριο τις ευχές

απότομες οι αναμνήσεις

και δεν έχω αντοχές

τα λόγια μου σβήνω 

σε καθρέφτες που καίνε

το βλέμμα μου αφήνω

στα ψέματα που λένε

ξενύχτι στο ποτήρι μου

και γράφω ποιήματα

ξεγελάω την τύχη μου

με βήματα επίπονα

στα δυο μου χέρια 

απόψε αρχίζω

σκορπίζω στ αστέρια

όλου του κόσμου το γκρίζο

αλλάζει η ρότα 

αντικρίζω κενό

κτυπάω σε τοίχους

κι ετοιμάζω φευγιό

έτσι ζω

δίνω και παίρνω

όσο μπορώ

στα όνειρά μου επιμένω

Στο φως και πάνε

Γυρνάνε περνάνε στο φως και πάνε
πονάνε γερνάνε μα δεν τους νοιάζει η εποχή
 το τίποτα γυρεύουνε κι όλοι μαζί γελάνε
στον κόσμο τους αυτοί στον χρόνο μια ρωγμή

Χαρίζουν στον κόσμο αφορμές για φωτιές
μοιράζουν αγκαλιές και δάκρυα με ευχές
ρόδες που κοιλάνε αέναα σε τροχιές
αγάπες προσευχές πόνοι κι αντοχές

Ζωσμένοι λέξεις με χαμηλά το κεφάλι
θωρούνε ψηλά να βρουν ουρανό
μάτια αιχμηρά στου ορίζοντα την αγκάλη
νερό να πιουν να αντικρίσουν θεό

Εκεί να επιμένουν στο κενό να λογάνε
κόμποι στα χέρια των ανθρώπων οι κραυγές
μόνοι στη γη που αγάπησαν και πάνε
στο φως που γεννήθηκαν εκεί να γυρνάνε

Κυριακή

μόνος όπως γεννήθηκε
βαστάζος και παρατηρητής
μιας ζωής που αρνήθηκε

ματιές αιχμηρές και χέρια ματωμένα
σε δρόμους και πλατείες
έλεος δεν δέχτηκε ποτέ κι από κανένα

θεό δεν είδε και μάνα δεν φίλησε
πίσω στην αρχή
κλειστή στροφή αντίκρισε

εκεί που ο άνθρωπος σκοτώνεται
για έναν κάδο σκουπιδιών
της Κυριακής η πείνα δε σηκώνεται

O

δε νιώθω τίποτα

τα μάτια μου ένα κενό για τον παράδεισο

προσπερνώ περαστικούς που καίγονται στο διάβα μου, μα πιο πολύ προσπερνώ εσένα

και αυτή η ώρα δεν είναι δύσκολη, οι δύσκολες ώρες πέρασαν

είναι ένα κενό

αδειάζω μπροστά στους καθρέφτες που καίγονται ή που ίσως δεν υπήρξαν ποτέ

υπάρχω για μένα

η τελεία μου πάνω σε μία και μόνο διάσταση μπρός πίσω αριστερά δεξιά πάνω και κάτω δεν υπήρξε ποτέ

τα χνάρια μου σβήνονται στο πέρας της βροχής και εγώ ελπίζω πως κάτι αφήνω πίσω μου

τόσο μάταια είναι τα βήματά μου στο πέρας ετούτης της βροχής

καθαρό το βλέμμα μου όσο το κενό

απολαμβάνω το κενό όπως απολαμβάνω κάθε τέλος που βάζω

όχι για την αρχή που έπεται

ίσως είναι η δύναμη της εξουσίας που νομίζω πως έχω πάνω στα βήματά μου

κλείνω κύκλους και απόψε τα μάτια μου θα είναι άδεια όσο το κενό εντός ενός κύκλου

κύκλος το μηδέν, κύκλος το OFF του διακόπτη και εγώ ένας διάττοντας σπινθήρας που ένωσε μια αρχή με ένα τέλος ένα ΟΝ με ένα OFF

 

"αλλαγή πλεύσης και αποκατάσταση βλάβης"

"νοιώθω για πρώτη φορά μια καινούρια μέρα να απλώνεται μπροστά μου
άλλαξε η ροή
τα ανάποδα ήρθαν ορθά και τα τελευταία πρώτα
το τέλος μια αρχή και η αρχή ένα ακόμα τέλος
ίσως είναι λάθος
αλλά και ποιος δεν μετάνιωσε για κάτι που δεν έκανε
λυπάμαι μόνο για τις χαμένες μου στιγμές για όσα δεν έχω ζήσει
για όσα ίσως δεν ζήσω ποτέ"

είπα ένα βράδυ και τα μάτια μου βούρκωναν μπροστά στον φόβο ενός άγνωστου μετά
έκλεισα το φως και αποκοίμηθηκα
μετά από χρόνια ίσως δυο χείλη θα μου δείνουν το τελευταίο τους φιλί

Δέλτα Κάππα στο τετράγωνο

η αλήθεια είναι μέσα σου
εκεί που κάθε βήμα σου είναι και ένας μικρός αγώνας
μια πάλη απέναντι στο θέλω σου

που δεν αργεί να έρθει

οι ουρανοί είναι κοντά
και σαν άλλωτε πάλι γέμισαν με ζευγάρια βλέμματα
πάλι θα γυρίσεις και θα κοιτάξεις πίσω σου για τελευταία φορά

δεν ξέρω αν αυτός ο κύκλος έκλεισε αν θα ανοίξει αν έχει κλείσει
δεν είμαι εδώ
δεν είμαι εγώ

έπαψα να κοιτώ στο πάτωμα
έπαψα να σφίγγω τα δόντια μου
έπαψα να καίω τις μέρες μου πάνω σε ενα αύριο που δεν είναι δικό μου

ήρθες και έδωσες νόημα νήμα ζωής
ήρθες οπώς ποτέ άλλωτε
ήρθες και τίποτα δεν μπορεί να χωρίσει

καληνύχτα μάνα

μάνα έλα και ξεπροβόδισέ με

δώσε μου το τελευταίο σου φιλί

για τελευταία φορά απόψε κράτησε με

σήμερα χάθηκε για πάντα μια κραυγή

έπεσα δεν άντεξα μάνα τα χτυπήματα

με θέλαν κάτω μα εγώ γροθιά

σε φασίστες και συστήματα

που μας κάνουν αριθμούς μηδενικά

τον γιο σου σκότωσαν απόψε μάνα

το αίμα μου στην άσφαλτο καυτό

να κάψει τ’ άδικο να κάνεις τάμα

μη πάει χαμένο ακόμα ένα φευγιό

χάνοντας ενα κομμάτι

μικρόκοσμοι και μάτια σε λυγίζουν και σε σπάνε

ο καθρέφτης των άλλων μπροστά στα μάτια σου

ποιος είσαι, που πας και γιατί πονάς αυτή τη στιγμή

αυτή η ρωγμή αυτό τα μάτια τα μισά τα γυάλινα τα χαμόγελα τα σπασμένα τα πλαστικά

τα εύμορφα τα λόγια και ο πόνος των ανθρώπων που ξεσπάει

πρέπει να βγεις από αυτόν τον κόσμο να απαρνηθείς τα ενδότερα του

πρέπει να φύγεις μακριά άλλοι ορίζοντες μεγάλοι να κόβουν τη ματιά σου

που είναι η ευτυχία; γιατί τόσος πόνος;

βγάλε το χρόνο από το χέρι σου πέταξε τον στον πρώτο ντενεκέ που θα βρεις στον δρόμο σου

πέτα ότι σε κρατάει πίσω, βρες την αλήθεια που υπάρχει εκεί έξω και συνέχισε όπως τώρα να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα

έχεις κάνει πολλά και υπάρχουν χιλιάδες ακόμα που μπορείς να κατακτήσεις αφέσου στη ροη όπως σε πάει το κύμα σου

κάψε το ψέμα και αγάπησε όσο πιο πολύ μπορείς

{σε γραμμές ευθείες}

 

Σε δυο σκαλιά

Μου παν να κάτσω κάτω και να μη ρωτάω

άχνα μη βγάλω ποτέ μου και μιλιά

μα εγώ στη γύρα  μου ακόμα και περνάω

νύχτες με μάτια καρφωμένα στα σκαλιά

Μου παν να σκίσω και να κάψω τα παιδιά μου

νερό να κάνω το αίμα μου κι εγώ

με μιας να σβήσω για πάντα τη φωτιά μου

κι όσα μου δίναν λόγο μέχρι τώρα για να ζω

Και κει που πάλευα να βρω τον εαυτό μου

μια γυναίκα μες στο δρόμο μου με σταματά

κάτσε μου λέει κι άραξε μωρό μου

και στάσου να στα πω μια ντρέτα και ξερά

Πάρε βαθειά ανάσα και άκου με μικρέ

δυο χέρια έχεις μόνο μη φοβάσαι

ματωμένα η μάνα σου δεν τα θελε ποτέ

είναι γραμμένη ήδη η ζωή σου να θυμάσαι

Τράβα το δρόμο σου κι όπου σε βγάλει

η ζωή όταν δεν το περιμένεις πάντα σε κτυπά

πουτάνα η κοινωνία ποτέ σου δε σε κάνει

μόνο όσα έπραξες, η ζωή αυτά θα σου κρατά

χρόνια μετά

θυμάμαι ο ουρανός δεν φαινόταν ούτε τότε
και τα μάτια μάταια ψάχναν την όχθη του στο διάβα των ερώτων
κι ύστερα έφυγαν μακριά

πάνε χρόνια από τότε που φανάρι άναψε βαθιά μες στον ορίζοντα
και γέλια ακούστηκαν από την άκρη του κόσμου

απόψε νύχτα τούτο το βράδυ θα ναι δικό μας για πάντα
μετρώντας τα βήματα θα χάσουμε το λάθος
να γεννηθεί μια αρχή επικίνδυνη

που χρόνια μετά θα μετανιώσουμε