σπείρες σποράς

"Σας ασπάζομαι Φαίδων" διέγραψε
τρεις γραμμές καλά πατημένες κόκκινες, ψυχρές
στα μάτια του τώρα ο λόγος να κραυγάζει την κάθε του πνοή

η πόρτα έκλεισε
το επόμενο πρωί στις σκάλες χέρι με χέρι
σπείρες σποράς καθώς τα ρόδα ακόμα είχαν το άρωμα από το αίμα του δρόμου
που ο Ποιητής τον είπε Άνθρωπο

φώτα πορείας κλειστά,
οι ελπίδες του χειμώνα άλλωστε μια ειρωνία στο βλέμμα της άνοιξης
δίχως γραμμές δίχως χθες ή αύριο
σε μια ταράτσα μόνος θεός εσύ και μόνη γη τα δακτυλά σου τα θνητά