ούτε δάκρυα δεν κύλησαν
κενό από την τελευταία πρόβα
αδράνεια παγωμένη στο τζάμι να μου δίνει τη γνώση με γροθιές
δανικές ματιές από τους τοίχους
στάχτη στο νερό να θολώνει τα ετοιμόρροπα μάτια μου
ούτε φως δεν είδα
σπασμένα κάτοπτρα και δρόμοι λησμονιάς και πίστης
ένα κενό για τον παράδεισο τα λόγια μου
ένα αύριο για κάθε χθές τα βήματα πίσω από την πόρτα
κι εγώ να ψάχνω να βρώ αλήθειες μέσα στα ρούχα των κρεμασμένων
δεν τόλμησα να κοιτάξω
οι πίσω λέξεις είναι μια ακόμα ουτοπία
μια μάνα ακόμα που τρώει τα παιδιά της
-εσύ-
δεν σε πίστεψα, πως θα μπορούσα;
7 +1 κραυγές:
Και έπειτα φόρεσα εγώ τα ρούχα τους,
μα τίποτα δε βρήκα.
Και ύστερα κρεμάστηκα.
Τα ρούχα μου τα πήραν άλλοι.
Κι άλλοι κι άλλοι.
Μέχρι που ξυλώθηκαν τελίως.
Την αλήθεια κανείς δε βρήκε.
Ούτε εγώ, ούτε αυτοί.
Μόνο που χάσαμε μιαν Άλλη,γυρεύοντας την ξένη -έξω από μας- αλήθεια.
Υπέροχη γραφή...
Οι λέξεις σέρνονται σηκώνοντας σκόνη από ταξιδευτικές εικόνες!
Καλό βράδυ!
Είναι φορές που κάνουμε τα λόγια των άλλων, ρούχα μας, τα φοράμε και βγαίνουμε βόλτα στους δρόμους για να μας δουν αυτοί που μας έντυσαν. Το αστείο είναι ότι ούτε αυτοί δεν αναγνωρίζουν τα ρούχα που μας έδωσαν γιατί ήδη πήραν τα ρούχα από άλλον κρεμασμένο από ένα άλλο κρεματόριο…
Ο παράδεισος είναι φτιαγμένος από κενά μεγάλα. Μάλλον η κόλαση είναι φτιαγμένη από αλήθειες και όχι ο παράδεισος όπου εκεί μεταφέρθηκε ο ψεύτικος κόσμος των ανθρώπων…
τηΝ Καλημέρα μου!
kioy σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
σε ευχαριστώ πολύ και για τους στίχους σου που άφησες εδώ δίνοντας μια περαιτέρω διάσταση σε αυτό που έγραψα...
αλήθεια υπό τη μορφή της γνώσης δεν ξέρω αν υπάρχει από τη στιγμή που δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια αλλά πολλές υποκειμενικές...
δεν θέλω να πω τίποτα περισσότερο για τους κρεμασμένους ίσως γιατί φοβάμαι το μετά... ένα "μετά" όχι δικό μου αλλά της αλήθεια των άλλων...
να σαι καλά!
καλό απόγευμα!
τη Ν Κ αλησπέρα μου φίλε μου...
μια πάλη για την ελευθερία είναι η ζωή... έτσι πιστεύω...
οι κρεμασμένοι άφησαν πίσω τους πολλά που ίσως μας πουν το που βρίσκεται η ελευθερία...
θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου ως προς τον παράδεισο και τα στοιχεία του... άλλωστε οι ουτοπίες είναι από μόνες τους ένα ψέμα... αλλά υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που προτίμησαν να ζήσουν εκεί από το να ζήσουν στον τρελό μας κόσμο που έχει για έμβλημά του τον πόνο και τη δυστυχία... ύστερα κρεμάστηκαν μη μπορώντας να αντέξουν τον κόσμο που τελικά ούτως ή άλλως ζούσαν μέσα του παρά τις πεποιθήσεις τους για το αντίθετο...
καλό απόγευμα!!!
;-)
αδράνεια παγωμένη στο τζάμι να μου δίνει τη γνώση με γροθιές
σπασμένα κάτοπτρα
κι εγώ να ψάχνω να βρώ αλήθειες μέσα στα ρούχα των κρεμασμένων
οι πίσω λέξεις είναι μια ακόμα ουτοπία
Ξεχωριστές αυτές οι φράσεις σου Δημήτρη! Με τον τρόπο αυτό μεταγγίζεται η δύναμη της Ποίησης στους στίχους σου...
Διάττων σε ευχαριστώ!!
καλημέρα!!!
na xereis pos merikes fores xreiazetai kai na klais ta dakrua fernoun lutrosi stin psihi
x
Δημοσίευση σχολίου