Η σιωπή του φεγγαριού

"Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα."

Γιάννης Ρίτσος

Άπλωσε το χέρι του να πάρει λίγη σκόνη από τα χάρτινα λόγια, να την φυσήξει για μια ακόμα φορά μπροστά στο φώς του φεγγαριού.
Μήπως και την πάρει εκείνο και την φωτίσει μέσα στα μάτια του.
Μια ανάμνηση και λίγο φώς σε μια άβυσσο νύχτας που τίποτα δεν θύμιζε εκείνες τις διαδραστικές ώρες, τις φριχτά δύσκολες...
Στο παράθυρο μια ακόμα αντανάκλαση πιο κοντά τον έφερνε στο όνειρο όχι,
όχι...
Ο Μορφέας δεν θα 'ρθει σήμερα, τα όνειρα μετασχηματίστηκαν πήραν μορφή τόπο και χρόνο, έγιναν στόχος και σκοπός.



Μια ακόμα Σιωπή...

Goodnight moon!