18 βροχές

"τώρα έπαψαν οι καραμούζες και

τα πυροτεχνήματα και οι λάμψεις...
μέσα σε πέντε λεπτά όλα τέλειωσαν...
το μόνο που ακούω είναι η βροχή
πάνω στων φοινικόδεντρων τα φύλλα,
δεν θα καταλάβω ποτέ τους ανθρώπους,
μα βγήκα ζωντανός απ' την προσπάθεια."

Τσάρλς Μπουκόφσκι

Το τζάμι είναι ακόμα ανοιχτό εδώ και 18 μέρες ανασαίνει χωρίς παύση.
Οι τοίχοι μου πιέζονται ασφυκτικά, δάκρυα φουσκώνουν τους σοβάδες και η μπογιά βάφει με μαύρο τα ακροδάχτυλα μου.
Το πολύ οξυγόνο τους δημιουργεί φοβίες, μου είπαν τις προάλλες, πάνω σε μια από τις πολλές μας συζητήσεις καθώς είχα εναποθέσει πάνω τους όλες μου τις ελπίδες. Δεν αντέχουμε μου είπαν θα κινήσουμε και εμείς να βρούμε την άνοιξή μας. Και τότε ήταν που άρχισα να τους λέω πόσο όμορφα είναι τα ρόδα τον χειμώνα. Σαν εκείνα που έβλεπα κάθε πρωί πάνω στη θύμηση της.
Τις τελευταίες 18 ώρες δεν κοιμήθηκα καθόλου απλά αποφάσισα να κάνω κενό. Όχι,
όχι...
Σαν και εκείνα τα κενά στα ατέλειωτα τσιμεντένια σκαλιά κάτω από τον ήλιο απέναντι από τις άνυδρες βρύσες και την ξεραμένη γύρη που ένα είχε γίνει με το χθεσινό νερό σε σχεδιασμό σιντριβανιού και διαγραφόταν πάνω στην εικόνα των πλανητών της Αφροδίτης και της μητέρας Ήρας. Ούτε σαν εκείνα τότε που γευόμουν την ραστώνη του Μαΐου και η αδρεναλίνη μου είχε υπογλυκαιμία. Ούτε και σαν εκείνα τότε που ο 3Α πάλι βαριόταν να κραυγάσει, να φωνάξει, να μιλήσει, να ψιθυρίσει, να σιωπήσει.
Άλλο κενό ήταν αυτό.
Σαν βουτιά στο κενό, σαν τις ώρες στην ταράτσα ακούγοντας τις σιωπές της Μαρίας και χαζεύοντας το σύννεφο που έκρυβε την πανσέληνο, εκείνο το γαμημένο το σύννεφο ποτέ δεν θα το συγχωρήσω όχι τόσο για την βροχή που έφερε μετά αλλά γιατί μας στέρησε τότε την μοναδική ευκαιρία που είχαμε να γευτούμε τα ασημί φιλιά που μας έστελνε η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.
Βροχή.
Και οι άνθρωποι σταγόνες να διαλύονται πάνω στα τζάμια των γυαλιών μου.
Προσπάθησα αλήθεια σου λέω και όμως δεν ξέρω πως αλλά θα σκάσω το βλέπω από το πολύ οξυγόνο.