Ύστατη καύση

Υπάρχουν στιγμές που θες από κάτι να πιαστείς
κι άλλες πολλές έστω αθόρυβα να τραβηχτείς

αδύναμος βάλλεσαι στης μοναξιάς σου τα πεδία
συντροφιά ο καθρέφτης, μια ακόμα ουτοπία.

Υπάρχουν ματιές που σε κάνουν να λυγίσεις και να σπάσεις
γι' αυτές αξίζει τον ανθρωπάκο που 'χεις μέσα σου να κάψεις
γυρνάς, ρωτάς, δειλά κοιτάζεις και μου λες
είναι μικρές του παρελθόντος οι στιγμές.

Υπάρχουν φωνές που σπάνε τη γυάλα που σε πνίγει
τώρα αναπνέεις μπορεί το όνειρό σου να ξεφύγει
και καθώς φεύγει σου δείχνει εικόνες
μη ξεχάσεις να πάρεις τις κυανές ανεμώνες.

Υπάρχουν κύκλοι μια αρχή, ένα τέλος
σε σένα ξεθωριασμένη η διεύθυνση σπασμένο το βέλος
η πορεία επαίσχυντη σ' ένα άριστο τέλμα
το μικρόκοσμό σου να παίζεις με κοντόφθαλμο κέρμα.

F-μορφα μιάσματα
αδέλφια καίγεστε οικτρά...

"I know my life is out of luck"

"Power in the money, money in the power,
Minute after minute, hour after hour,
Everybody's running, but half of them ain't looking"



Εικόνες που έρχονται στα μάτια του που ποτέ δεν είδε,
ίσως δει,
ίσως όχι...
Σχέδια επί χάρτου και ένα γέλιο να σπάει την ορμή του για την επόμενη στιγμή που προκαθόρησε τόσο μάταια.
Λόγια για όσα θα 'θελε να έχει και για όσα θα 'θελε να ζήσει.
Πόσο μικρά μοιάζουν όλα όταν κοιτάς τον ουρανό και ακόμα πιο μικρά όταν αφήνεσαι στη στιγμή και δεν σκέφτεσαι τίποτα.
Πόσο μικρό μοιάζει αυτό που νομίζεις πως ξέρεις όταν μπαίνεις όλο και πιο βαθιά μέσα του.
Μικρά ήταν τα λόγια, ανύπαρκτες του "τότε" οι στιγμές καθώς διαβαίνεις με βήμα σταθερό τους απάτητους δρόμους.
Σκληρό και αδυσώπητο το πίσω όταν το βάζεις μπροστά σου...
Και οι στάχτες του χθές...
Αναλαμπές έτσι για να θυμάσαι το από που έρχεσαι και να ξέρεις το που πηγαίνεις...




Το blender χρυσή εφεύρεση!

S-πορά

Εκεί που ο 3Α άρχισε να μιλάει όπως ποτέ άλλoτε και ο ουρανός κατεβαίνει στον κάμπο και πλέκεται με τα στάχυα και τα όνειρα που στις χορδές γδέρνονται πλάι-πλάι στις φωνές της Χι του Άλφα και του Μι.
Εκεί που οι δρόμοι όλοι είναι ανοιχτοί και απάτητοι.
Εκεί που το αύριο θέτει τους κανόνες και οι ορμές είναι οδηγός και φορέας.
Εκεί που τα λόγια είναι περιττά και οι ματιές χάνονται στα βορειοδυτικά ψάχνοντας το new world order σε ένα δικό μας σύμπαν.
Εκεί που το σπέρμα έφυγε και με μιας γεννήθηκαν όλα από την αρχή...

The Roots - The Seed (2.0)



Εκεί στο Νότο!

Η σιωπή του φεγγαριού

"Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα."

Γιάννης Ρίτσος

Άπλωσε το χέρι του να πάρει λίγη σκόνη από τα χάρτινα λόγια, να την φυσήξει για μια ακόμα φορά μπροστά στο φώς του φεγγαριού.
Μήπως και την πάρει εκείνο και την φωτίσει μέσα στα μάτια του.
Μια ανάμνηση και λίγο φώς σε μια άβυσσο νύχτας που τίποτα δεν θύμιζε εκείνες τις διαδραστικές ώρες, τις φριχτά δύσκολες...
Στο παράθυρο μια ακόμα αντανάκλαση πιο κοντά τον έφερνε στο όνειρο όχι,
όχι...
Ο Μορφέας δεν θα 'ρθει σήμερα, τα όνειρα μετασχηματίστηκαν πήραν μορφή τόπο και χρόνο, έγιναν στόχος και σκοπός.



Μια ακόμα Σιωπή...

Goodnight moon!

Χ

Το στίχοιμα έρχεται να τεθεί τώρα στο 4ο στοιχείο του W.
Το ποιος και το πότε θα το δούμε,
οι υποψήφιοι δεδομένοι

Κίνα
Ευρώπη
Η.Π.Α.

Το μπαλάκι έρχεται και κάθεται στους τόνους των λέξεων καινοτομία και έρευνα.
Οι κερδισμένοι εν τω μέσω φωτιάς, που καίει αλλά ακόμα δεν έχει φτάσει στη ρίζα, θα είναι όσοι ξεφύγουν από τη δύνη και μπούν στο αύριο τρέχοντας δημιουργικά πάνω στο 4ο στοιχείο του W.

X και συνέχεια.
Όσοι κρεμαστούν από το χθές θα συμπαρασυρθούν από τη δίνη της σύψης του.



Πόσοι έχουν τη δύναμη να περάσουν τις διασταυρώσεις, να πάρουν ότι έχουν να πάρουν και να βρούν στην αντίπερα όχθη τη δημιουργική τους θέση;

Χ
απλά
και λίγο μαύρο στο γκρίζο των πίσω λέξεων.

άνευ

"Γυμνοί από αγάπη κι από μίσος διωγμένοι σαν εξτρεμιστές γνωρίσαν τον Χριστό μέσα απ' την πείνα τους ή μες στις φυλακές πεθαίνοντας στον τρόμο ότι πεθαίνουν στην αγωνία της επόμενης στιγμής. Τους είδα περαστικούς από τις αίθουσες των Πανεπιστημίων και των δημόσιων σκοτεινών ψυχιατρείων να συλλαβίζουνε την αλφαβήτα της κραυγής."

Παύλος Σιδηρόπουλος

Βγές έξω δε σε παίρνει, δε το βλέπεις;
Και όμως συνέχισε να φλέγεται μέσα στις φλόγες που αργά αργά έβαζε να κάψει ότι έμεινε από εκείνο που γεννήθηκε για να φτύνει.
Κάθετα έπεσε ο λόγος της και στα δύο άνοιξε ο λόγος του λόγου του, έκτακτη είδηση!
Πνίγηκε άνευ διευκρινήσεων μέσα σε μια λίμνη αίματος,
το δικό του;
το δικό τους;
το δικό μας;
άνευ διευκρινήσεων...
και όμως η ροή ακόμα πιο μεγάλη
και η μία και η άλλη

Και η αρχή άνευ και πάντα εν κραυγή!






Άνευ αρχής και άνευ τέλους.

Να προσέχεις

-Να πάρεις τα κλειδιά σου και μη ξεχάσεις πάλι να κλείσεις προσεκτικά την πόρτα πίσω σου.
Και σου χω πεί τόσες φορές ότι ανά τέταρτο έρχεται το τρένο.
Να προσέχεις όταν βγαίνεις εκτός πεζοδρομίου, να κοιτάς και αριστερά και δεξιά ποτέ δεν ξέρεις.
Τι ώρα θα γυρίσεις; τα κλειδιά τα πήρες, έτσι;
Πάγο θέλει, προθέρμανση γιατί δεν κάνεις ποτέ; ξέρω ξέρω μη μου πείς.
Να ντυθείς! Δεν αρκούν το δέρμα και μια μπλούζα, δεν είναι καιρός για να κρυώσεις τώρα, θα μου πείς δικαίως και πότε ήταν καιρός...
Κάτσε μη φεύγεις ακόμα θα σε πάω εγώ είναι και βράδυ.
Καλά όπως θές.
Όταν φτάσεις να με πάρεις τηλέφωνο!
Αντε στο καλό!




-Δεν ξέρω αν σου έχω πεί το πόσο σε αγαπάω...

για τις 19 στιγμές των Α

Πέρασαν και τώρα πίσω το κεφάλι πάλι
κοίτα τι άφησες και δες τι έρχεται να πάρεις.
19 στιγμές
τίποτα και όλα
Κάθομαι και σκέφτομαι μπροστά στο βιβλίο σου με τους καπνούς τριγύρω και λέω ναι,
ναι...
στιγμές.



καληνύχτα στα μαλλιά τα πάντα άταχτα φτιαγμένα λες και ο αέρας πάντα τόσο μα τόσο τα αγαπούσε...

18 βροχές

"τώρα έπαψαν οι καραμούζες και

τα πυροτεχνήματα και οι λάμψεις...
μέσα σε πέντε λεπτά όλα τέλειωσαν...
το μόνο που ακούω είναι η βροχή
πάνω στων φοινικόδεντρων τα φύλλα,
δεν θα καταλάβω ποτέ τους ανθρώπους,
μα βγήκα ζωντανός απ' την προσπάθεια."

Τσάρλς Μπουκόφσκι

Το τζάμι είναι ακόμα ανοιχτό εδώ και 18 μέρες ανασαίνει χωρίς παύση.
Οι τοίχοι μου πιέζονται ασφυκτικά, δάκρυα φουσκώνουν τους σοβάδες και η μπογιά βάφει με μαύρο τα ακροδάχτυλα μου.
Το πολύ οξυγόνο τους δημιουργεί φοβίες, μου είπαν τις προάλλες, πάνω σε μια από τις πολλές μας συζητήσεις καθώς είχα εναποθέσει πάνω τους όλες μου τις ελπίδες. Δεν αντέχουμε μου είπαν θα κινήσουμε και εμείς να βρούμε την άνοιξή μας. Και τότε ήταν που άρχισα να τους λέω πόσο όμορφα είναι τα ρόδα τον χειμώνα. Σαν εκείνα που έβλεπα κάθε πρωί πάνω στη θύμηση της.
Τις τελευταίες 18 ώρες δεν κοιμήθηκα καθόλου απλά αποφάσισα να κάνω κενό. Όχι,
όχι...
Σαν και εκείνα τα κενά στα ατέλειωτα τσιμεντένια σκαλιά κάτω από τον ήλιο απέναντι από τις άνυδρες βρύσες και την ξεραμένη γύρη που ένα είχε γίνει με το χθεσινό νερό σε σχεδιασμό σιντριβανιού και διαγραφόταν πάνω στην εικόνα των πλανητών της Αφροδίτης και της μητέρας Ήρας. Ούτε σαν εκείνα τότε που γευόμουν την ραστώνη του Μαΐου και η αδρεναλίνη μου είχε υπογλυκαιμία. Ούτε και σαν εκείνα τότε που ο 3Α πάλι βαριόταν να κραυγάσει, να φωνάξει, να μιλήσει, να ψιθυρίσει, να σιωπήσει.
Άλλο κενό ήταν αυτό.
Σαν βουτιά στο κενό, σαν τις ώρες στην ταράτσα ακούγοντας τις σιωπές της Μαρίας και χαζεύοντας το σύννεφο που έκρυβε την πανσέληνο, εκείνο το γαμημένο το σύννεφο ποτέ δεν θα το συγχωρήσω όχι τόσο για την βροχή που έφερε μετά αλλά γιατί μας στέρησε τότε την μοναδική ευκαιρία που είχαμε να γευτούμε τα ασημί φιλιά που μας έστελνε η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.
Βροχή.
Και οι άνθρωποι σταγόνες να διαλύονται πάνω στα τζάμια των γυαλιών μου.
Προσπάθησα αλήθεια σου λέω και όμως δεν ξέρω πως αλλά θα σκάσω το βλέπω από το πολύ οξυγόνο.

έψιλον, για κείνη

Γύρισε πίσω και είδε όλα τα κομμάτια.
Πήρε ένα και το άπλωσε στο χέρι του ήλιου, εκείνος ηδονικά το έλειωσε και τις σταγόνες τις άφησε να κυλήσουν στο χέρι. Ένα έγιναν με το σώμα και μάταια η ανάμνηση τους νεκρά κύτταρα που την επόμενη άνοιξη θα γίνονταν άνεμος ένα με τη γύρη των πεύκων και θα απλώνονταν πάνω στις πλάκες της αυλής των ματιών του.
Πέτασμα για άλλες εικόνες.
Πέταγμα με άλλους ανέμους, κρύους μα και ζεστούς τόσο ζεστούς που η εικόνα του χθές θα έμοιαζε μια κουκίδα πάνω στον χαμό των σειρών και των ανατολών που θα έρχονταν.
Τα υπόλοιπα έμειναν εκεί να λοιώσουν μόνα τους,
αντίγραφα δεν είχε,
το είχε δει κάποτε να συμβαίνει και τα αντίγραφα σκέφτηκε μια ακόμα εικόνα μαύρου τοπίου όχι όμως σαν και εκείνου που μέσα στο μαύρο βλέπεις την κάθε στιγμή μια ολόκληρη ζωή, όχι.
όχι...
Τοπία από εκείνα που οι εικόνες γίνονται ένα και οι γραμμές μαύρες σαν το περίγραμμα που διάλεξες όταν τις πρωτοείδες, όταν σου θύμιζε πως κάτι υπήρχε εδώ και εκεί.
Τώρα...
τι;