;-)

nwo

"Welcome to the new world order

No home no job no peace no rest"

2

Να σου δώσω θέλω μόνο

από τον λίγο μου τον χρόνο

δυό πνοές

Να σε γυρεύω μες στις στάχτες

μες στου νού τις αυταπάτες

τις σιωπές

Να θέλω τόσο να σε νοιώσω

της ψυχής μου να ενώσω

τις πτυχές

Να μου χαρίζεις λίγο πόνο

απ’ την αύρα σου στου δρόμου

τις γωνιές

Να θέλω πάλι να γυρίσω

πίσω μόνο πίσω

στις θολές

Να θέλω μόνο να κρατήσω

τις βουβές μου τις απόψεις

μες στου νου τις εκκενώσεις

τις θεές

Που με αφήνουν πάλι μόνο ν’ απαντώ

στα σκαλιά του παραδείσου θέλω τώρα να βρεθώ

Εκλάμψεις μες στο σκότος

μαζί μας πάλι κρύο και ζόφος

στις ποινές

Που μας κρατάνε εδώ δεμένους μια ζωή

έχουμε ανάγκη ένα χάδι, ένα φιλί

Για να σηκώσω το κεφάλι

θέλω ένα σου σημάδι

δυό φωνές

Να με ξυπνήσουν απ’ τη λήθη

που το μυαλό μου έχει ξεφύγει

δυό φορές

Να γυρίσω τη σελίδα

να ξεφύγω απ’ τη συνήθεια

τις ντροπές

Που με κρατούν φυλακισμένο

εδώ σιμά να βαριανασαίνω

τις ζωές

Τέλος κάπου εδώ σ’ αφήνω

και με έμπνευση σου δίνω

δυό αφορμές , δύο αιτίες,

δυό φτηνές δικαιολογίες

μια ψυχή κ’ ένα μου δάκρυ

να σου θυμίζει τις στιγμές…

αναδημοσιευμένο

σσσσ

γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
εμείς κραυγάζουμε τη μελωδία της
σιωπής

μπορούμε να τους βγάζουμε τη γλώσσα και να τους φτύνουμε...
έστω σε κάποια φάση REM κάτι είναι κι αυτό...
τουλάχιστον μπορούμε ακόμα να ονειρευόμαστε, να ελπίζουμε...

τουλάχιστον δεν εχουμε πεθάνει ακόμα...

ήλιε

"Τ' αστέρι του βοριά
θα φέρει η ξαστεριά
μα πριν φανεί μέσα από το πέλαγο πανί
θα γίνω κύμα και φωτιά
να σ' αγκαλιάσω ξενιτιά

Κι εσύ χαμένη μου Πατρίδα μακρινή
θα γίνεις χάδι και πληγή
σαν ξημερώσει σ' άλλη γη

Τώρα πετώ για της ζωής το πανηγύρι,
Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή

Φεγγάρια μου παλιά
καινούρια μου πουλιά
διώχτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνό
για να με δείτε να περνώ
σαν αστραπή στον ουρανό."

Νίκος Γκάτσος




{ χάραξε απόψε νωρίς
κρύος ο ήλιος και βαθύς
σε κόλπους νοτισμένων αγκαλιών
πέλαγα ο λόγος των ματιών
να δείξουν το δρόμο για να βγει
φως να γεννήσει, φως να δει


καληνύχτα ήλιε }

3τ

η βαθύτερη ουσία του σκοταδιού πηγάζει από τις υποσχέσεις που μας αφήνει ως προς τις πιθανότητες υπάρξης φωτός ακόμα και στην αντικειμενική απόλυτη απουσία του, μιας και αντικειμενική αλήθεια δεν υπάρχει
η δε δύναμη του είναι η ηδονή της γνώσης που προσφέρεται από τις υποκειμενικές αλήθειες που κρύβονται στις πτυχές του

πίσω από τις λέξεις , μέσα στα αποτυπώματα και στις τομές του χρόνου
κάτω από τις ράγες των τρένων και πίσω από τα κλειστά μου μάτια γράφονται τα σημεία της ύπαρξης μου
το άγγιγμα δεν είναι τίποτε άλλο από την απόδειξη

τελειότητα δεν υπάρχει άλλωστε οι μόνοι τέλειοι είναι οι νεκροί
-είναι τέλεια και απόλυτα νεκροί-


τα ψεγάδια, τα πάθη και τα λάθη είναι τα σημεία όπου η ζωή κάνει την εμφάνισή της

{επιρροές;
κομματια είμαι
μην ρωτάς}

1881

Ήταν ένα από εκείνα τα πρωινά του Μαρτίου που σου κόβεται η ανάσα στη θέα της υγρασίας καθώς στάζει από τις γωνίες των τοίχων.
Τα σύννεφα κρέμονταν τόσο χαμηλά, λες και το χώμα τα 'χε γεννήσει.
Ο Τάμεσης έφερνε ήχους θροίσματος φύλλων στο πέρας των δικτών και μόλις είχε περάσει το πρώτο λεπτό.
Μερικά άσπρα ανθάκια είχαν καταφέρει μετά από αγώνες να βγάλουν το κεφάλι τους από το παγωμένο χώμα, που μόλις είχε αρχίσει να ζωντανεύει στα χάδια των πρώτων ακτίνων ηλίου.
11 άνθρωποι γύρω από έναν τάφο στο νεκροταφείο των απόρων.
Λίγα λουλούδια να κοίτονται πλάι στην ταφόπλακα, το όνομα εκείνης Τζένι φον Βεστφάλεν.


1883

το όνομά του πέρασε στην αιωνιότητα...

{Hate is a drunk in seedy pub}

22ο

τι ευτυχία είναι αυτή;
κι ας αρνιόταν το θερμόμετρο το χιονόνερο ήταν καυτό
και οι ορχιδέες και οι μαργαρίτες και τα τραντάφυλλα και κείνα τα άλλα που απλά στα έδειξα και μου είπες ότι είναι τα αγαπημένα σου
είχαν αυτή τη μυρωδιά του ταξιδιού
αχ τι ταξίδι τα πορτοκαλί φώτα;
και οι πλάκες τι όμορφα που κυλάνε στα πόδια μου όταν είναι τόσο υγρές;
και το τζάμι σήμερα είχε πάλι ζωγραφίσει σταγόνες να μου λένε σ' αγαπώ!

what the fuck?

τι γίνεται όταν τα θέλω υπερβαίνουν την πραγματικότητα;
ουτοπία;

και τι γίνεται όταν η πραγματικότητα δεν μας χωρά;