Data

Χανόμαστε

Ανάμεσα σε τόσα αποθηκευμένα bits

Τόσες στιγμές πληροφορίας 

Αυστηρά τοποθετημένες υφαρπαγές

Αλλάζουν χέρια κλεπταποδόχων

Σαν συλημένα τιμαλφή 

Γεννήτορες εικονικής πραγματικότητας

Και όμως κανένα κύμα ηλεκτρισμένο

Καμιά απόκριση ζωής

Να θυμίζει έστω λίγο

Την υφή του δέρματος 

Την μυρωδιά του δυόσμου

Τη σιωπή των καταδύσεων 

Την υγρή ζεστασιά των χειλιών

Καμιά ορατή αορατότητα δεν έχει ακόμα εγκλωβιστεί

Παραμένουν ελεύθερες 

Βαθιά μέσα στο απερίγραπτο

Αιωρούνται πριν το τελεσίδικο

Αναπνοές ρουτίνας

Ίσως τελευταίες

Fool and passive in your arms

Keep me inside in your hands

Flame of fever in my heart

Your empty eyes which stay apart

When write layer by layer my mind

And me? Flying rails I try to find

The exits of nowhere as they stand

Freezing lonely on the land

The force that still resists

To time,  the judge who gives

The chance for the final explosion

The last show of the age of corrosion

You have a piece of me on your teeth

Your tongue controls my breath

you ain't a fear, you are a peak

where I arrive weak and creak

I feel like silence in your call 

A leaf in decline in the fall

A ruthless spot in the urban drop

I am a leak without a stop

In an ocean of impressions 

I end up after fights

without my inceptions

without my rights

A white paper, as I began

ready for a new run

without lies, without crimes

for new falls, new climbs

α στερητικό προσώπου

Στην άκρη του δρόμου άφησα μια νύχτα τη μιλιά μου
τις λέξεις μου που διάλεξα επάνω να πατήσω.
Ήρθε όπως φαίνεται και μένα η σειρά μου
ν' αρνηθώ εμένα τρις, για πάντα να με σβήσω.

Με δάχτυλα αμφίβολα και με αβέβαιες νότες
στο πιάνο επάνω έπαιξα τον τελευταίο σκοπό
που σήμανε τη λήξη στις πιο θολές μου ώρες
και φύτεψε στα χερια μου τον νέο μου ρυθμό.

Στα δύο τρίτα κάθησε και λέγοντας με βάρος
φωνής στεντόρειας "Εσύ είσαι ο Οδηγός"
τα λεπτά ξεκίνησαν να τρέχουνε με πάθος
στον χρόνο μου που λύγισε και έμεινα ενεός.

"Που πας γυμνός;", ακούστηκε, "Βαδίζεις στο κενό
δίχως πρόσωπο, δίχως προσωπείο, ένας Α στερητικός
επάνω από τον χρόνο και τον τοπο μετέωρο φτερό."
Ψάχνω, απάντησα, ό,τι κάθε μόνος, στέρεος και γυμνός;

της καύλας

Πιο μεγάλης απ'της καύλας
δεν υπάρχει προσμονή
κι όποιος δεν την έχει νιώσει
μες στον τάφο του έχει μπει

Γιατ' η καύλα σου σε σέρνει
σε πηγαίνει όπου βρει
λίγο φως να σου πουλήσει
μέχρι το φως σου να σωθεί

Κι όταν πάλι την μπανίσεις
στη γωνία να χει βγει
μη κι ορμήξεις με τη μία
η καύλα θέλ' υπομονή

Θέλει τέχνη και μεράκι
να την έχεις μια ζωή
κι όταν πας να την εχάσεις
να έχεις χέρι με πυγμή

Να την πιάσεις να ξηγήσεις
εγώ πλέον είμ' εσύ
πεθαίνω πλέον για σένα
σ' ακόλουθώ και όπου βγει

Πατέρα

Πατέρα με μάτια από αγάπη σε κοιτώ
  που να δώσουν συνέχεια στον αγώνα προσπαθούν
  ώρες που φεύγω από τον κόσμο αυτό
  ώρες που τα λόγια σου μες στο κεφάλι μου κτυπούν
Πατέρα μείνε λίγο ακόμα να παίξουμε με κατσαβίδια και κόφτες
  καλώδια και ουρανούς να μπλέξουμε ξανά
  να φωνάζουμε μαζί στο 90' για ένα γκόλ
  να μου πεις ξανά για ινδιάνους και ιππότες
Πατέρα έλα να τσακωθούμε ξανά για την πολιτική
  να κανουμε ταξίδια μέχρι την Αμερική 
  να βρούμε ξανά το κρυμμένο γλυκό μες στο ντουλάπι
  να ακούμε για ώρες CCR από βυνίλια στο σκοτάδι
Πάτερα άκουσε με και μένα έχω κάνει ήδη αρκετά και είδα
  μα αν δεν υπήρχες εσύ από που θα ξεκίναγα 
  να γράψω κι εγώ τη δικιά μου σελίδα;
  ποια μάτια πεισματικά να ξεπεράσω θα ήθελα;

Του Ferguson οι γκιλοτίνες

Αυτός ο κόσμος που πεθαίνει
φλέγει το παραμύθι σου που ζει
μέσα στην κόρη σου που μένει
χαλαρωμένη και θολή.
Αδειάζει στο κενό τον χρόνο
το "είναι" σου μοιάζει με ρωγμή
ένα εφήμερο στιχάκι
με τη φωνή σου τη βουβή.
Αναρωτιέσαι τι συμβαίνει
ενώ ματώνει το σχοινί
αυτό που σ' έχει χρόνια δέσει
και που σου σέρνει τη ζωή.
Μύρισε άνοιξη και λουλουδάκια
Ξεκινάει το night show στην TV.
Άνοιξαν τα μαγαζάκια.
Ακού! Τι ωραία μουσική!
Ήσυχη για ήσυχα λογάκια
Μόνο που...
λίγο πιο δίπλα ένας άνθρωπος πεθαίνει 
με μια ελπίδα για δικαιοσύνη και ζωή.
Οι διαφημίσεις όμως λένε πως μαγκιά σου
να είσαι μόνος σου στην κορυφή. 
Κατανάλωσε και τα παιδιά σου
όλα δεν έχουνε τιμή;
Μην ανησυχείς έρχεται και η σειρά σου
κοίτα μόνο να μην είσαι εκεί.

Εγώ δεν πάτησα ποτέ επί πτωμάτων
Είδα το πτώμα μου επί δικών μου εγκλημάτων
Διάβασα τα λάθη μου ένα ένα πάνω μου
Αναμέτρηση με μένα, αυτό είναι το πλάνο μου
Εγώ δεν ζήτησα ποτέ να καταλάβεις
Τον δρόμο μόνος σου τον περπατάς, κι αυτό πρέπει να το μάθεις
Δεν σου χαρίζεται τίποτα, γι' αυτό πρόσεξε σε ποιον χαρίζεις
Είναι η ώρα τρεις κι εσύ ακόμα συνεχίζεις
Δουλειά δουλειά για αξιοπρέπεια κι ελευθερία
Πρέπει να ανέβεις στον Θεό σου, για να τα βάλεις με θηρία
Το θηρίο είσαι εσύ, και του εαυτού σου εσύ είσαι το τέρας
Κριτής και κρινόμενος πάλι εσύ στο πέρας της κάθε σου μέρας

υπνοστεντόν και IG

Ουρές στα ATMs και υπνοστεντόν
Μια ζωή στην απ'έξω ενώ είσαι παρόν
Ξύπνιος απ'το άγχος παραμένεις ως τις τρεις
O κολλητός σου "πέτυχε" και το παίζει δικαστής
Η ευτυχία σου μετριέται με likes στο IG
Όταν όλα γύρω μαύρα ποιος αλήθεια είναι εκεί;
Μέσα σε κουτιά παρέα με τα δάκρυά μας
Ένα σπείρωμα βλακείας αυτή είναι η γενιά μας.

Σιωπή

Δεν τρέφω πια καμία αυταπάτη

Διαλέγω τον μοναχικό δρόμο της σιωπής

Δεν προσδοκώ τίποτα

Βαδίζω γυμνός μέσα μου

στο δρόμο της ακοής

Και έχω τόσα να σου πω

Όμως δεν βρίσκω λέξεις τρυφερές

Τη μοναξιά και την οργή σου να απαλύνουν

Την πληγωμένη πλάτη σου να επουλώσουν

Ζω για ένα αύριο που δεν θα έρθει ποτέ

Και θα πεθάνω μια μέρα γι' αυτό

Θα πεθάνω για μένα

Η τελευταία μου σφαίρα θα είμαι εγώ

Οπώς ακριβώς κι αυτός,

αυτός που δεν είδες ποτέ σου

αυτός που...

Είναι το λάθος μέσα στον κώδικα που έγραψες

Της εξουσίας ο αστερίσκος που του έκρυψες  

Το χάος και του συστήματος σου η εντροπία  

Ο ιός που σε χρησιμοποιεί με ειρωνεία

Πλέον κλείνει το μάτι στο ρουφιάνο της γωνίας   

Είναι θόρυβος στα δίκτυα της αστυνομίας    

Γουρούνι μπαίνει μέσα στα ρουθούνια σου σαν σκόνη

Θα είναι ο κόμπος απ' το σχοινί σου στην αγχόνη

Είναι αυτός που έσυρες αιμόφυρτο στη ΓΑΔΑ

Αυτός που βίασες ένα βράδυ στα Εξάρχεια

Είναι το Νo Pasaran το '36 μέσα στη Μαδρίτη

κρεμάλα το '44 για κάθε δοσίλογο και χίτη

Μια ζωή ξεφεύγει πάντα από την οπτική σου  

Είναι κλειδί και πύλη εξόδου στη φυλακή σου

Το αιτιατό που την εξουσία σου σκοτώνει    

Ο διάφανος άγνωστος γνωστός που δυναμώνει

Είναι εκείνοι που στην εξίσωση δεν έβαλες

Οι παγωμένες σκιές στον τοίχο που προσπέρασες   

Eίναι στο κάστρο σου και περιμένει, ετοιμάσου   

Ώρα αναμέτρησης με το δημιούργημά σου

Δεν ένιωσε ποτέ καμιά από τις εντολές σου  

Είναι το κενό που σπάει μία προς μία τις δομές σου

Είναι στη θαλάμη του η τελευταία του σφαίρα

Πατάει, αφήνεται και γλυστράει στον αέρα   

Έρχεται από μακρυά κυλλά μέσα στην τρύπα

Ρέει αργά μέσα στου υπογείου σου τη νύχτα

Βγαίνει μέσω του μίτου κανείς δεν τον περιμένει

Φωτιά στον κρόταφό σου μία ώρα περασμένη

Εκείνη την ώρα του χαμού τίποτα δεν θα μας σώσει

Θα έρθει όμως η μέρα που οι πιερότοι θα αντικρίσουν τον ήλιο

Αμίλητοι

μόνοι πλεόν στην πίσω αυλή 

και ο ήλιος θα λιώνει τα ζωγραφισμένα δάκρυα τους.

Ακόμα δεν θα έχουν κλείσει οι πληγές στα χέρια.

Θα είναι οι πρώτες μέρες μετά την τελευταία μάχη.

Θα έρθει η ώρα να γευτούν ένα κομμάτι ψωμί

από τα γεμάτα ελευθερία χέρια τους.

Οι ουλές στην πλάτη θα βρουν ζεστασιά στον ήλιο.

Τα ματωμένα δάχτυλα θα έρθει η ώρα να σκάψουν και να ποτίσουν το χώμα,

να σπείρουν τα χρώματα του μεσημεριού.

Οι ώρες που βγαίνει ο ήλιος θα μεγάλώσουν

θα κάνουν όνειρα

που θα χυθούν αργά σαν μελάνι

μέσα στο άδειο κεφάλι του Θεού.

x