Εγώ δεν πάτησα ποτέ επί πτωμάτων
Είδα το πτώμα μου επί δικών μου εγκλημάτων
Διάβασα τα λάθη μου ένα ένα πάνω μου
Αναμέτρηση με μένα, αυτό είναι το πλάνο μου
Εγώ δεν ζήτησα ποτέ να καταλάβεις
Τον δρόμο μόνος σου τον περπατάς, κι αυτό πρέπει να το μάθεις
Δεν σου χαρίζεται τίποτα, γι' αυτό πρόσεξε σε ποιον χαρίζεις
Είναι η ώρα τρεις κι εσύ ακόμα συνεχίζεις
Δουλειά δουλειά για αξιοπρέπεια κι ελευθερία
Πρέπει να ανέβεις στον Θεό σου, για να τα βάλεις με θηρία
Το θηρίο είσαι εσύ, και του εαυτού σου εσύ είσαι το τέρας
Κριτής και κρινόμενος πάλι εσύ στο πέρας της κάθε σου μέρας

υπνοστεντόν και IG

Ουρές στα ATMs και υπνοστεντόν
Μια ζωή στην απ'έξω ενώ είσαι παρόν
Ξύπνιος απ'το άγχος παραμένεις ως τις τρεις
O κολλητός σου "πέτυχε" και το παίζει δικαστής
Η ευτυχία σου μετριέται με likes στο IG
Όταν όλα γύρω μαύρα ποιος αλήθεια είναι εκεί;
Μέσα σε κουτιά παρέα με τα δάκρυά μας
Ένα σπείρωμα βλακείας αυτή είναι η γενιά μας.

Σιωπή

Δεν τρέφω πια καμία αυταπάτη

Διαλέγω τον μοναχικό δρόμο της σιωπής

Δεν προσδοκώ τίποτα

Βαδίζω γυμνός μέσα μου

στο δρόμο της ακοής

Και έχω τόσα να σου πω

Όμως δεν βρίσκω λέξεις τρυφερές

Τη μοναξιά και την οργή σου να απαλύνουν

Την πληγωμένη πλάτη σου να επουλώσουν

Ζω για ένα αύριο που δεν θα έρθει ποτέ

Και θα πεθάνω μια μέρα γι' αυτό

Θα πεθάνω για μένα

Η τελευταία μου σφαίρα θα είμαι εγώ

Οπώς ακριβώς κι αυτός,

αυτός που δεν είδες ποτέ σου

αυτός που...

Είναι το λάθος μέσα στον κώδικα που έγραψες

Της εξουσίας ο αστερίσκος που του έκρυψες  

Το χάος και του συστήματος σου η εντροπία  

Ο ιός που σε χρησιμοποιεί με ειρωνεία

Πλέον κλείνει το μάτι στο ρουφιάνο της γωνίας   

Είναι θόρυβος στα δίκτυα της αστυνομίας    

Γουρούνι μπαίνει μέσα στα ρουθούνια σου σαν σκόνη

Θα είναι ο κόμπος απ' το σχοινί σου στην αγχόνη

Είναι αυτός που έσυρες αιμόφυρτο στη ΓΑΔΑ

Αυτός που βίασες ένα βράδυ στα Εξάρχεια

Είναι το Νo Pasaran το '36 μέσα στη Μαδρίτη

κρεμάλα το '44 για κάθε δοσίλογο και χίτη

Μια ζωή ξεφεύγει πάντα από την οπτική σου  

Είναι κλειδί και πύλη εξόδου στη φυλακή σου

Το αιτιατό που την εξουσία σου σκοτώνει    

Ο διάφανος άγνωστος γνωστός που δυναμώνει

Είναι εκείνοι που στην εξίσωση δεν έβαλες

Οι παγωμένες σκιές στον τοίχο που προσπέρασες   

Eίναι στο κάστρο σου και περιμένει, ετοιμάσου   

Ώρα αναμέτρησης με το δημιούργημά σου

Δεν ένιωσε ποτέ καμιά από τις εντολές σου  

Είναι το κενό που σπάει μία προς μία τις δομές σου

Είναι στη θαλάμη του η τελευταία του σφαίρα

Πατάει, αφήνεται και γλυστράει στον αέρα   

Έρχεται από μακρυά κυλλά μέσα στην τρύπα

Ρέει αργά μέσα στου υπογείου σου τη νύχτα

Βγαίνει μέσω του μίτου κανείς δεν τον περιμένει

Φωτιά στον κρόταφό σου μία ώρα περασμένη

Εκείνη την ώρα του χαμού τίποτα δεν θα μας σώσει

Θα έρθει όμως η μέρα που οι πιερότοι θα αντικρίσουν τον ήλιο

Αμίλητοι

μόνοι πλεόν στην πίσω αυλή 

και ο ήλιος θα λιώνει τα ζωγραφισμένα δάκρυα τους.

Ακόμα δεν θα έχουν κλείσει οι πληγές στα χέρια.

Θα είναι οι πρώτες μέρες μετά την τελευταία μάχη.

Θα έρθει η ώρα να γευτούν ένα κομμάτι ψωμί

από τα γεμάτα ελευθερία χέρια τους.

Οι ουλές στην πλάτη θα βρουν ζεστασιά στον ήλιο.

Τα ματωμένα δάχτυλα θα έρθει η ώρα να σκάψουν και να ποτίσουν το χώμα,

να σπείρουν τα χρώματα του μεσημεριού.

Οι ώρες που βγαίνει ο ήλιος θα μεγάλώσουν

θα κάνουν όνειρα

που θα χυθούν αργά σαν μελάνι

μέσα στο άδειο κεφάλι του Θεού.

x

Fixing

Ρίχνω το πίσω πίσω
και φεύγω να λύσω
την αλυσίδα μου, 
λίγο πριν με μισήσω 
και μ' αφήσω, τον εαυτό μου να βρω
να του μιλήσω
Να μου πει αν είναι ακόμα εδώ
Να μου πει που στο διάολο χάνεται
Να μου πει αν το τώρα αισθάνεται
Αν γράφει ακόμα με το χέρι τη "ζωη" του
Αν τον χωράει ο χρόνος 
Αν τον χωράει η φωνή του.

Να αφεθώ στη σιωπή του
Να ακουστεί η κραυγή του
Να μ' ακούσω, να μ' ακούσει η ψυχή του
Να σκίσω στα δύο
ό,τι πίσω απο κάγκελα με κλείνει
ό,τι με πνίγει
ό,τι το πίνω και με πίνει.

Να ξεκινήσω μια ακόμα αρχή
Με τον εαυτό μου να μετρηθεί
Τους οφθαλμούς να ανοίξω
Φως να πιω 
και να αφήσω το φως να με ζήσει
Με τον πυρήνα να σμίξει
Τον άσσο μου ν' αφυπνίσει
Τα εργαλεία μου να σφίξω
Με χέρια γεμάτα ψυχή να δημιουργήσω
Σπόρο να βάλω στο χώμα μου
Από εκεί ξανά να βλαστήσω
Ο χρόνος πριν με προλάβει
Πριν τη λήξη σημάνει

Και φύγω 

who ιζ χου

Στο χέρι μου sling

Τραβάω και μένεις blink

Χωρίς καν χαρτί

Τα παίζω all in
Κάνεις δεν με ξέρει

Κυνηγάω το κασέρι

Σε κίνηση υπόγεια

Δίχως πέριττα λόγια
Σκάω Βιετκόνγκ

Απ'το bottom στο top

Έρχεται μία ή άλλη

Στις ταράτσες τσακάλι
Από στιγμή σε στιγμή

Όνειρα και παρακμή

Φωνάζω έξω από τρύπες 

Γαμιούνται οι λίτες
Σε δίχτυα δεν μπλέκω

Τα μυρίζω και φεύγω

Ελεύθερος από τη γέννα

Ποτέ δεν αρνήθηκα εμένα

Ακόμα γράφω με το χέρι

Η ζωή τι θα μου φέρει

Στα ματάκια σου απών

Κυβερνάω το παρόν

Κρατάω ρυθμό

Και στο δίνω ωμό
Ανεβαίνω τη σκάλα

Εξοπλίσου με κυάλια

Και διόπτρες νυκτός

Δεν θα βγω μες στο φως
Tώρα μέσα κεφάλι

Ένα δύο και πάλι

Φορτώνω και μπαίνω

Χου ποτέ μου δεν μένω
Σε slang το γυρνάω

Δες με πάλι γελάω

Καβατζομένη κουφάλα

Ποτέ μες στη γυάλα
Στο τρίβω στη μούρη

Φα' το τώρα λιγούρι

Χαρισμά σου τα έδινα

Όπου έγλυφες έφτυνα
Παιχνίδι βρώμικο

Η ζωή 'ναι φόνικο

Παγίδα στη φτήνια

Σε καταπίνει στη γκίνια
Μη βγεις στη ξεφτίλα

Θα σε πάει πιπίλα

Δεν τη βγάζεις πένα

Μαγκωμένοι απ' τη γέννα
Απ' τη μέρα την πρώτη

Σε θέλουν προδότη 

Σκυμμένος εκτελείς

Τις εντολές της ζωής

Στη ψυχή σου το μένος

Ζεις πολιορκημένος

Ελεύθερος ν' ακουστείς

χρεώνεσαι αυτό που θα πεις

Σου χουν αλώσει την έδρα

Σε παν από φέρμα σε φέρμα

Μειώνεται η αντοχή σου

Στη σέντρα βγαίνει η πνοή σου

Αυτό φιλαράκι δεν είναι ζωή

Εσύ ακούς την ποινή, αυτοί κτυπούν το σφυρί

Αυτό είναι ένας βρώμικος πόλεμος

Κι εκεί έξω δεν θα ξέρεις από που τις τρως

άνθρωπος 2.0

οδεύουμε προς τη δημιουργία ενός νέου Θεού
δεδομένα για σύνθεση ενός νέου ουρανού
αόρατος υπερ-νους παίρνει αποφάσεις
μοντέλα πρόβλεψης ορίζουν τις δράσεις
ο άνθρωπος αδύναμος μπροστά στη μηχανή
τα ένστικτα προτάσουν υποταγή κι υπακοή
δεν υπάρχει αντίπαλος ν' αντισταθείς
μόνο κύτταρα να θρέψεις για να ζεις
κατανάλωση ελευθερίας υπό συμφωνητικό
τυποποίηση ανθρώπων προς όφελος εταιρικό
μετασχηματισμός εν είδει τεχνολογικής εξέλιξης
ψυχική έκφραση σωματικά κατόπιν αίτησης
ανθρώπινη λειτουργία μετρήσιμη παραμετρικά
καθρεπτικές οντότητες ζουν παράλληλα εικονικά
σε σφαίρα απόλυτου ελέγχου διαχειριστική
μετάβαση σε επίπεδο τερματικού-καταναλωτή
η κοινότητα εν υπνώσει βαδίζει στο κενό
καταγραφή σε κάθε αναπνοή για κάθε παρόν
όλοι μας στην υπηρεσία μιας νέας ανθρωπότητας
πιο κοντά στον ορίζοντα τεχνολογικής μοναδικότητας

οι αγκαλιές δεν ορίζονται, 
βιώνονται μακριά από την κοινωνία των αριθμών

δεν θα επανεφεύρουμε την ανθρωπιά
θα την βρούμε ξανά εκεί που τη χάσαμε
κάτω από άροτρα "αναγκών" που φορέσαμε εσχάτως  
ή μέσα σε πατητήρια συνειδήσεων 
παρέα με άλλα κατακάθια 

περίμενε λίγο

κυνηγητό μες στους δρόμους
γραμμένοι στίχοι στις σόλες 
μαντραπήδα και μπάλα
ως αργά γηπεδάκι 
τα φώτα έχουν σβήσει
κυλάει ο ιδρώτας
ακόμα δύο σουτάκια

νύχτα 
σε προαύλιο σχολείου
περιπτερόμπυρα
Αύγουστος, 
αύριο πάλι τα ίδια

BMX Καλογρέζα - Γαλάτσι
τα μπράτσα λάμπουν στον ήλιο
MTN στην τσάντα 
στο Ηράκλειο ένα βράδυ

15 χρόνια μετά 
είσαι ακόμα εκεί
περπατάω αργά
κοιτάζω τον τοίχο
αύριο πάλι δουλειά
τώρα ώρα για ύπνο

αύριο έχω να βάλω βενζίνη
να πληρώσω τη δόση
ίσως φάω στο σπίτι
μία μπύρα το Σάββατο
ό,τι έχει απομείνει
δεν μπορώ ν' ανασάνω
περίμενε λίγο

χωρίς πυξίδα

Πεθαίνουμε στις πλατείες κάτω από σημαίακια Ανατολής και Δύσης
Πεθαίνουμε σ' αυτό το χώμα που δεν αγαπήσαμε ακόμα
Με προθυμία στα λόγια μα στις πράξεις μόνο κοπετοί

Πεθαίνουμε αδερφέ γιατί αδερφό μου δεν σ' ένιωσα ποτέ
Πεθαίνουμε περιμένοντας Μεσσίες
Ανάμεσα στ' άροτρα των αναγκών και στα πατητήρια των συνειδήσεων
Μέσα από μια γλώσσα που μισούμε
Χαμένοι 
Και κάτι που αγαπήσαμε να ρίξουν μες στα σάβανα δεν θα χουν πια να βρουν

Έρμοι πάντα έρημοι θα βρίσκουμε το δρόμο αδερφέ
Σκάψε το χώμα που πατάς και θα βρείς τα υλικά 
Αυτό το χώμα το πότισε και το ποτίζει ήλιος και αίμα
Σκάψε το χώμα θεμέλια να χτίσουμε ξανά.

Το αμορτισέρ

Τραγουδάκια σε πλατείες και σε δρόμους

"Επανάσταση" απ' τον καναπέ σε συναυλίες

Πόσοι είναι ζωντανοί για άλλους τόπους

Πόσοι αντέχουν στου αγνώστου τις φοβίες

Τα "αμορτισέρ" και πάλι στις επάλξεις
Μια ζωή στο πόσα παίρνεις πόσα δίνεις
Πόσα ακόμα πρέπει μέσα σου να κάψεις
αν θες ελεύθερος άνθρωπος να γίνεις

Το ψέμα παζαρεύεται με ύστατες ελπίδες
Εκ του άμβωνος ποιμένες να σε οδηγούν
σε σφαγή, μα εσυ φοράς τις παρωπίδες
θα σε σώσουν λες ενώ μια ζωή σ' απομυζούν

Τα δυο σου χέρια είναι ότι έχεις
Μια κραυγή είναι μόνο η αρχή
Η ζωή είναι εκεί αρκεί να μην απέχεις
Ψηλά το κεφάλι και καμία υποταγή.