Οι κραυγές μου είναι μια αδιέξοδη πληγή, σιγά σιγά αρχίζω να βλέπω τις γραμμές να κλείνουν όπως το φως κάθε βράδυ σημαίνει το τέλος και τη σκέψη πως αύριο θα αντικρίσω κάτι άλλο.
Πόσο μοιάζουν ανελέητα οι μέρες, πόσα "αν" χωράει ακόμα αυτή η λούπα;
Το παράθυρο έκλεισε. Εκείνο το πρωί η μοναδική αξία όσων άγγιζα
η παραμορφωμένη προβολή του χθες τους στα δυο μου χέρια.
Θα μιλήσεις και κάποιο βράδυ θα φύγεις για ταξίδια σ' όλης της γης σου τα σημεία μήπως και αλλάξεις μήπως και δεις τη ζωή σαν μια ακόμα σπασμένη ροή. Και κάπου εκεί τα βήματα αν τα μετρήσει ένα γιατί κάπου εκεί θα έχει σπάσει μια ακόμα αναπνοή.
Ενοχές θα λές
κλειδωμένα μάτια στων οριζόντων τις γραμμές
και άλλες πολλές φορές εκεί να σε βρίσκουν πρωινά να ψάχνεις να βρείς λίγες ακόμα κραυγές
ζωήΣ
19.2.10
ln field
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 +1 κραυγές:
τι εγινε ρε παιδια τελικα; πηραμε τη ζωη μας λαθος;
min xehnas i zoi einai oraia giati einai idiaiteri gia ton kathena mas...
meta apo tin megali mpora emfanizetai panta to panemorfo poluhromo ouranio toxo.....
x
"Στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι μα το νερό γλυφό,
Πάνω στην άμμο την ξανθή γράψαμε τ' όνομά της
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης και σβήστηκε η γραφή,
Με τι καρδιά , με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή"
και να την πήραμε που για μένα δεν το πιστεύω... ποτέ δεν θα το μάθουμε...
ναι Χ μου...
καλό βράδυ!!!
Δημοσίευση σχολίου