Διάστιχο σε φάση decadence

Ματιές, διάστιχες και άπειρες
όπως οι νύχτες σε τούτη την πόλη
μέσα στα μάτια των ανθρώπων
στα ματωμένα και λασπωμένα πέλματά τους,
καθώς λίγο χώμα πιο ψηλά ν' ανέβουν
απ΄τη σκιά τους ψάχνουν να φιλήσουν,
ίσως εκεί δεις κι εσυ τη δική σου αλήθεια.

Στα χέρια τους ο πόνος μιας μάχης, καθώς μένεται στα λόγια τους,
λίγο παράταιρα να είναι τα βήματα τους μέσα στην καταδίκη μιας ομοιότητας
ίδιας με το κουρασμένο βλέμμα
μιας ακόμα διαφοράς.

Μεσσίες, κυνηγοί τυφλοί χαμένων στιγμών
-άνθρωποι-
όσα δεν έζησαν μέσα σε δυο λέξεις τα 'χουν ζήσει.

Κοιτάζω το παράθυρο, η εικόνα αυτή πια δε με πιάνει.

Καδρο μισό και μισοτελειωμένο όσα ειπώθηκαν και όσα θα ειπωθούν
για δυο μάτια για δυο στιγμές
μέσα τους ένα ακόμα σύμπαν.

Δυο βήματα, χαμένα χνάρια μιας ταράτσας, μιας κραυγής
πριν τον Απρίλη.

Ο δρόμος γέμισε ρετσέτες γκρι, κόκκινες και αίμα πολύ αίμα.
Οι ταμπέλες κρύφτηκαν, στα δυο σου μάτια ίσως δεις ότι έκανε τα δυο σου χέρια να αγγίξουν και να πνιγούν μέσα στις ράγες
πάντα ήταν εκεί πριν από σένα, για σένα.