Βαγόνι (χάδη, όταν το σίγμα πλέκεται με το μι)

"Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή"

Οδυσσέας Ελύτης

Ανάμεσα στο τζάμι και στον αέρα που σφυρίζει μανιασμένα
Μέσα στις ώρες, όταν το μαύρο των τοίχων που στάζουν σιωπές με παρενοχλεί επικίνδυνα
Για μένα και για σένα
Κάτω από τον ήλιο που τόσο αγαπήσα και θ'αγαπώ
Με την ομπρέλα να λέει "Έλα"
Στο τζάμι που διχάζει, το πέταγμα και τα καρφιά μου στο πάτωμα
Πάνω στα φύλλα του τριαντάφυλλου
Μέσα στα σύννεφα ηλιαχτίδα σε ένα ροζ ουρανό, για πάντα φως με κόκκινο, θυμάσαι...
Πάνω στα δειλά μου χείλη
Και στ' ακροδάκτυλα του εγώ μου
Ηρθες και γέμισες το δείλη
Ηλεκτρισμένο ηλιόλουστο φιλί του δρόμου
Απάτητου
Άγνωστου
Ανυπέρβλητου

ανάσα ανοιξιάτικης βροχής