Ζήτα ΙΙ

Το απόγευμα το κίτρινο της μοναξιάς
Γεμάτο υγρασία το δωμάτιο φεγγίζει
Την απουσία σου ως άλλης πεθυμιάς
Αυτής που η γη μας μοναχά θα αναβλύζει
Κι είν' όλα τόσο μα τόσο ερημικά
Στην όψη σου περήφανα πουλιά θα κελαηδούσαν
Το άνοιγμα των ματιών σου μυστικά
Σ'ένα δωμάτιο σκοτεινό
Ο ένας του άλλου την ματιά να ψηλαφούμε
Και ολόγυρα μία οσμή αγνή παραδεισένια
Όπως τις ώρες που οδηγούμε μοναχά
Τα μάτια μας σε ευθεία γραμμή
Σ'έναν υπέροχο πυθμένα
Σ'ένα άγγιγμα φυγής ως την πιο εσώτερη νυχτιά
Εντός αχλής το σώμα μας να κυβερνούμε
Σ'ενα πάθος μυστικό εξ υπαρχής
Νηστικοί, ο ένας απ'τον άλλον κι άλλη αγάπη να ζητούμε