Ζήτα ΙΙΙ

Συγχώρα αγάπη μου

Τη νύχτα που έφυγε

Ο χρόνος πάγωσε 

κι εμείς εκεί

Πάρε το δάκρυ 

Πάρε το χέρι μου

Δειξ' του την άβυσσο

Που μας καλεί

Μ' ένα διάφανο βαθύ φτερούγισμα

Δώσε τη δύναμη στην προσμονή

Κι έλα αγέρι μου

Το φως που σώθηκε

Να το χαρίσουμε σ'ένα μαζί.

Έλα να γίνουμε μία ροή

Σε μια ελεύθερη δυναμική

Μαζί να πλάσουμε το σώμα

Να μας γεννήσουμε απ'την αρχή

Απ' τα δυο μας χέρια να γραφεί

Με το κόκκινο βαθύ μας χρώμα

Η κάθε μας στιγμή

Έλα να ενώσουμε τις σιωπές

Να μας δώσουμε πνοές

Ώστε να γίνουμε η Ζωή.

Κι έλα να ζήσουμε

Τοίχους να ρίξουμε

Φωτιά να βάλουμε

Στης μοναξιάς μας το κενό

Με των ματιών μας τον ρυθμό

Και της αγκαλιάς μας την ανάσα

Απ' του έρωτα μας την ταράτσα

Βουτιά να κάνουμε

Κι αργά αργά να φτάσουμε

Ως της αγάπης τον βυθό.

 

Ζήτα ΙΙ

Το απόγευμα το κίτρινο της μοναξιάς
Γεμάτο υγρασία το δωμάτιο φεγγίζει
Την απουσία σου ως άλλης πεθυμιάς
Αυτής που η γη μας μοναχά θα αναβλύζει
Κι είν' όλα τόσο μα τόσο ερημικά
Στην όψη σου περήφανα πουλιά θα κελαηδούσαν
Το άνοιγμα των ματιών σου μυστικά
Σ'ένα δωμάτιο σκοτεινό
Ο ένας του άλλου την ματιά να ψηλαφούμε
Και ολόγυρα μία οσμή αγνή παραδεισένια
Όπως τις ώρες που οδηγούμε μοναχά
Τα μάτια μας σε ευθεία γραμμή
Σ'έναν υπέροχο πυθμένα
Σ'ένα άγγιγμα φυγής ως την πιο εσώτερη νυχτιά
Εντός αχλής το σώμα μας να κυβερνούμε
Σ'ενα πάθος μυστικό εξ υπαρχής
Νηστικοί, ο ένας απ'τον άλλον κι άλλη αγάπη να ζητούμε

Ζήτα

Στο σώμα μου επάνω κοιμάσαι "Αφροδίτη"
Τα χείλη σου μου έγραψαν την ύστερη στιγμή
Πως όταν σμίγουμε εμείς γεννιέται ο κόσμος όλος
Και του έρωτα η άβυσσος δεν λέει να σωθεί

Στο σήμερα στο αύριο στο χθες δεν ξέρω γιάντα
Κι αν οι κορφές των ουρανών γεμίζουν την αφή
Μόνο μες στα ματάκια σου βλέπω ψυχή μου άστρα
Να γράφουνε επάνω μας τη μόνη διαδρομή

Τι κι αν μας θώρησαν τρελούς και μεθυσμένους
Από τ' ανέμη σου ξετύλιξα την καθαρή πνοή
Που μ' έβγαλε στη θάλασσα βαθιά να ταξιδέψω
Και στο κορμί σου να βυζάξω την άδολη ζωή

Απ'την αγάπη να γεμίσουν τα πανιά με ευωδίες
Στο φως να λούσουν οι Μοίρες τις στιγμές
Στης άφεσης την άμπωτη τα μάτια πλημμυρίδες
Γεννώντας τα χεράκια σου τις μόνες αφορμές

Homo Sacer

Το γυμνό σώμα της Ζωής
τίθεται ως ερωτηματικό
δύναται άλλωστε να φονευθεί
ώστε να συνεχίσει να ζει.
Ως εργαλείο; Ως μουσειακό έκθεμα;
Ήτοι σε σκοτωνώ για να ζήσεις.

Κάπως έτσι μέσα σε μια λίμνη εξαίρεσης αφήνει το γυμνό σώμα τη Ζωή του.
 
-Το βράδυ όμως κρυφά μέσα στο σκοτάδι
η γλώσσα μου θα αγγίζει τη δική σου
και οι δυο μαζί θα γράψουν τους νόμους ξανά
πάνω στο γυμνό σώμα της Ζωής και η Ζωή θα ζήσει.-
 
Μην ξεγελιέσαι, δεν είναι πλέον στόχος το μυαλό που έλεγε η Κατερίνα
Κατέβηκαν πιο χαμηλά,
Οδεύουν στο ένστικτο
Στοχεύουν στο άγγιγμα
Ο Έρωτας ήταν πάντα η ύψιστη μορφή αντίστασης.

Data

Χανόμαστε

Ανάμεσα σε τόσα αποθηκευμένα bits

Τόσες στιγμές πληροφορίας 

Αυστηρά τοποθετημένες υφαρπαγές

Αλλάζουν χέρια κλεπταποδόχων

Σαν συλημένα τιμαλφή 

Γεννήτορες εικονικής πραγματικότητας

Και όμως κανένα κύμα ηλεκτρισμένο

Καμιά απόκριση ζωής

Να θυμίζει έστω λίγο

Την υφή του δέρματος 

Την μυρωδιά του δυόσμου

Τη σιωπή των καταδύσεων 

Την υγρή ζεστασιά των χειλιών

Καμιά ορατή αορατότητα δεν έχει ακόμα εγκλωβιστεί

Παραμένουν ελεύθερες 

Βαθιά μέσα στο απερίγραπτο

Αιωρούνται πριν το τελεσίδικο

Αναπνοές ρουτίνας

Ίσως τελευταίες

Fool and passive in your arms

Keep me inside in your hands

Flame of fever in my heart

Your empty eyes which stay apart

When write layer by layer my mind

And me? Flying rails I try to find

The exits of nowhere as they stand

Freezing lonely on the land

The force that still resists

To time,  the judge who gives

The chance for the final explosion

The last show of the age of corrosion

You have a piece of me on your teeth

Your tongue controls my breath

you ain't a fear, you are a peak

where I arrive weak and creak

I feel like silence in your call 

A leaf in decline in the fall

A ruthless spot in the urban drop

I am a leak without a stop

In an ocean of impressions 

I end up after fights

without my inceptions

without my rights

A white paper, as I began

ready for a new run

without lies, without crimes

for new falls, new climbs

α στερητικό προσώπου

Στην άκρη του δρόμου άφησα μια νύχτα τη μιλιά μου
τις λέξεις μου που διάλεξα επάνω να πατήσω.
Ήρθε όπως φαίνεται και μένα η σειρά μου
ν' αρνηθώ εμένα τρις, για πάντα να με σβήσω.

Με δάχτυλα αμφίβολα και με αβέβαιες νότες
στο πιάνο επάνω έπαιξα τον τελευταίο σκοπό
που σήμανε τη λήξη στις πιο θολές μου ώρες
και φύτεψε στα χερια μου τον νέο μου ρυθμό.

Στα δύο τρίτα κάθησε και λέγοντας με βάρος
φωνής στεντόρειας "Εσύ είσαι ο Οδηγός"
τα λεπτά ξεκίνησαν να τρέχουνε με πάθος
στον χρόνο μου που λύγισε και έμεινα ενεός.

"Που πας γυμνός;", ακούστηκε, "Βαδίζεις στο κενό
δίχως πρόσωπο, δίχως προσωπείο, ένας Α στερητικός
επάνω από τον χρόνο και τον τοπο μετέωρο φτερό."
Ψάχνω, απάντησα, ό,τι κάθε μόνος, στέρεος και γυμνός;

της καύλας

Πιο μεγάλης απ'της καύλας
δεν υπάρχει προσμονή
κι όποιος δεν την έχει νιώσει
μες στον τάφο του έχει μπει

Γιατ' η καύλα σου σε σέρνει
σε πηγαίνει όπου βρει
λίγο φως να σου πουλήσει
μέχρι το φως σου να σωθεί

Κι όταν πάλι την μπανίσεις
στη γωνία να χει βγει
μη κι ορμήξεις με τη μία
η καύλα θέλ' υπομονή

Θέλει τέχνη και μεράκι
να την έχεις μια ζωή
κι όταν πας να την εχάσεις
να έχεις χέρι με πυγμή

Να την πιάσεις να ξηγήσεις
εγώ πλέον είμ' εσύ
πεθαίνω πλέον για σένα
σ' ακόλουθώ και όπου βγει

Πατέρα

Πατέρα με μάτια από αγάπη σε κοιτώ
  που να δώσουν συνέχεια στον αγώνα προσπαθούν
  ώρες που φεύγω από τον κόσμο αυτό
  ώρες που τα λόγια σου μες στο κεφάλι μου κτυπούν
Πατέρα μείνε λίγο ακόμα να παίξουμε με κατσαβίδια και κόφτες
  καλώδια και ουρανούς να μπλέξουμε ξανά
  να φωνάζουμε μαζί στο 90' για ένα γκόλ
  να μου πεις ξανά για ινδιάνους και ιππότες
Πατέρα έλα να τσακωθούμε ξανά για την πολιτική
  να κανουμε ταξίδια μέχρι την Αμερική 
  να βρούμε ξανά το κρυμμένο γλυκό μες στο ντουλάπι
  να ακούμε για ώρες CCR από βυνίλια στο σκοτάδι
Πάτερα άκουσε με και μένα έχω κάνει ήδη αρκετά και είδα
  μα αν δεν υπήρχες εσύ από που θα ξεκίναγα 
  να γράψω κι εγώ τη δικιά μου σελίδα;
  ποια μάτια πεισματικά να ξεπεράσω θα ήθελα;